"Πλατεία Διαμαντιού" της Μερσέ Ροδορέδα

Βαρκελώνη, αρχές της δεκαετίας του '30. Η Ναταλία είναι ένα όμορφο κορίτσι που δουλεύει σε ζαχαροπλαστείο. Κάποια μέρα πηγαίνει να διασκεδάσει στη μεγάλη γιορτή της Γκράσια χωρίς να υποψιάζεται ότι εκεί πρόκειται να συμβεί αυτό που θα σημαδέψει την ύπαρξή της. Αρχικά διστάζει όταν ένα άγνωστο αγόρι την πλησιάζει και της προτείνει να χορέψουν. Όμως ο Κιμέτ είναι δυναμικός και γοητευτικός, την κοιτάζει με δυο μάτια μικρά και υποσχετικά. Εκείνη θα του απλώσει το χέρι. Εκείνος θα της αλλάξει το όνομα και τη ζωή. Παντρεύονται, γίνονται γονείς. Στήνουν ωστόσο ένα παράξενο σπιτικό, γεμάτο πουλιά, επειδή ο σύζυγος έχει αποφασίσει να εκθρέψει περιστέρια, κάτι που ενθουσιάζει τα παιδιά μα δυσκολεύει όλο και πιο πολύ τη σύζυγό του, την Κολομέτα, αυτήν που με μια φωνή μοναδική, ολόφωτη και σκοτεινή, τρυφερή και σπαρακτική, αφηγείται τούτη την πανανθρώπινη ιστορία. Ώσπου ακούγονται τα όπλα, ο άντρας φεύγει για να πολεμήσει και η γυναίκα μένει πίσω για να δώσει τη μάχη της επιβίωσης. Η "Πλατεία Διαμαντιού" της Μερσέ Ροδορέδα είναι μια αξέχαστη αναγνωστική εμπειρία, ναρκώνει γλυκά το μυαλό και την καρδιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Η "Πλατεία Διαμαντιού" είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο όμορφο μυθιστόρημα απ' όσα έχουν εκδοθεί στην Ισπανία μετά τον Εμφύλιο». (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές)

«Η Μερσέ Ροδορέδα είναι ίσως η σπουδαιότερη λογοτέχνιδα που εμφανίστηκε στη Μεσόγειο μετά τη Σαπφώ». (Ντέιβιντ Χ. Ρόζενταλ)

Mercé Rodoreda

Η Μερσέ Ροδορέδα  Γκουργκί γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1908 και πέθανε στη Ζιρόνα το 1983. Θεωρείται ευρέως η κορυφαία Καταλανή συγγραφέας του 20ού αιώνα. Παραμένει η πιο διαβασμένη και μεταφρασμένη εκπρόσωπος της σύγχρονης καταλανικής λογοτεχνίας. Το 1937 απέσπασε το Βραβείο Crexells για το βιβλίο της "Aloma" (οριστική έκδοση 1969). Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο έζησε εξόριστη στη Γαλλία και την Ελβετία. Το 1958 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων "Vint-i-dos contes" και το 1962 την "Πλατεία Διαμαντιού' (La placa del Diamant), το πλέον γνωστό και εμβληματικό μυθιστόρημά της. Ακολούθησαν τα έργα "El carrer de les Camelies" (1966), "Jardi vora el mar" (1967), "La meva Cristina i altres contes" (1967). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 επέστρεψε στην πατρίδα της και ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα "Mirall trencat" (Σπασμένος καθρέφτης, 1974). Το 1980 δημοσιεύτηκαν τα "Viatges i flors και Quanta, quanta guerra", ενώ το "La mort i la primavera" το 1986, μετά τον θάνατό της.

"Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλούμ" του Χάινριχ Μπελ

Περιγραφή βιβλίου
1974, Κολωνία. Η Καταρίνα Μπλουµ µια νεαρή γυναίκα, που εργάζεται ως οικιακή βοηθός στο σπίτι ενός δικηγόρου, ζει ήσυχα ώσπου ένα τυχαίο γεγονός ανατρέπει την καθηµερινότητά της, διαταράσσει την ισορροπία της και την οδηγεί στο έγκληµα. Έγκληµα εκδίκησης, έγκληµα τιµής.
Όλα αρχίζουν όταν σ’ ένα αποκριάτικο πάρτι η Καταρίνα γνωρίζεται µε τον Λούντβιχ, και στη συνέχεια περνά τη νύχτα µαζί του. Πρόκειται για µια εφήµερη γνωριµία. Η Καταρίνα δεν γνωρίζει ότι η Αστυνοµία καταζητεί τον Λούντβιχ, αλλά το επόµενο πρωί οι αστυνοµικοί εισβάλλουν σπίτι της µαζί µε τους γραφιάδες των σκανδαλοθηρικών εφηµερίδων. Η Καταρίνα βοηθάει τον Λούντβιχ να διαφύγει και στη συνέχεια τη συλλαµβάνουν, την ανακρίνουν, τη φωτογραφίζουν – τη σέρνουν στη λάσπη.
Καθώς η ιστορία της νεαρής γυναίκας ξετυλίγεται, αποκαλύπτεται ένα πανόραµα ανθρώπινων σχέσεων και κινήτρων, η κοινωνική πραγµατικότητα ως ένας λαβύρινθος ανάµεσα στην αλήθεια και την επινόηση.

Ο Χάινριχ Μπελ γεννήθηκε στην Κολωνία το 1917 και πέθανε στη Βόννη το 1985. Γόνος οικογένειας αστών καθολικών, μεγάλωσε με φιλελεύθερες ιδέες κι έμαθε να μισεί το ναζισμό. Όμως, το 1938 αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο για να καταταγεί στον στρατό. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε σε διάφορα μέτωπα, από τη Γαλλία ως τη Σοβιετική Ένωση, ώσπου τον συνέλαβαν αιχμάλωτο οι Αμερικανοί. Λόγω κρυοπαγημάτων έχασε τα δάχτυλα των ποδιών του με αποτέλεσμα να ταλανίζεται σε όλη του τη ζωή στα νοσοκομεία. Το 1945 επέστρεψε στην Κολωνία και σύντομα καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της μεταπολεμικής γενιάς και αναγνωρίστηκε ως μια από τις φωνές συνείδησης και τους οξυδερκέστερους παρατηρητές της γερμανικής κοινωνίας. Οι πρώτες του νουβέλες, "Το τρένο ήρθε στην ώρα του" και "Αδάμ, που ήσουν;" μιλούν για την απελπισία των ανθρώπων που έχουν εμπλακεί στον πόλεμο. Τα μεταγενέστερα έργα του, όπως το "Γνωριμία με τη νύχτα" και "Το αφύλαχτο σπίτι", μιλούν...