"Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ

Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα (πρωτότυπος τίτλος: Мастер и Маргарита) είναι μυθιστόρημα, γραμμένο από τον Ρώσο συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά λογοκριμένο το 1966-1967 ενώ η πλήρης έκδοσή του έλαβε χώρα το 1973.
Πλοκή
Κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος αποτελεί η επίσκεψη του Διαβόλου στη Μόσχα όπου, σε διάστημα λίγων ημερών, κατορθώνει, με τη βοήθεια της ακολουθίας του, να επιφέρει το απόλυτο χάος στην πόλη. Στην κύρια αφήγηση παρεμβάλλονται τέσσερα κεφάλαια όπου περιγράφεται η καταδίκη του Ιησού σε θάνατο και οι τύψεις του Πόντιου Πιλάτου. Κεντρικά πρόσωπα, εκτός από το Διάβολο, που συστήνεται παντού ως Βολάντ, αποτελούν ο Μαιτρ, ένας συγγραφέας που έπειτα από μία σκληρή κριτική στο έργο του κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική, και η αγαπημένη του, η Μαργαρίτα, η οποία στέφεται βασίλισσα στον ετήσιο χορό του Διαβόλου.
Θέματα
Το μυθιστόρημα αποτελεί μία σάτιρα της Σοβιετικής Ένωσης του 1930. Παρότι ένα μεγάλο κομμάτι του μυθιστορήματος είναι αφιερωμένο στη λογοκρισία ο ίδιος ο Μπουλγκάκοφ έκαψε το πρώτο χειρόγραφο του Μαιτρ και της Μαργαρίτας η σάτιρα του Μπουλγκάκοφ στρέφεται, μεταξύ άλλων, όπως και στην Καρδιά του Σκύλου, κατά της αστικής τάξης που επιδιώκει να διατηρήσει τα προνόμιά της μέσα σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Ο χαρακτήρας του Διαβόλου κοροϊδεύει τους αστούς που «δεν έχουν αλλάξει διόλου» κατά τη διάρκεια της παράστασής του στο Θέατρο Βαριετέ ενώ, όπως και στη συλλογή διηγημάτων Διαβολιάδα, η δυσκίνητη σοβιετική γραφειοκρατία γίνεται αντικείμενο σάτιρας και κριτικής από το συγγραφέα.
Φανερά επηρεασμένο από τον Φάουστ του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ εξετάζει την πιθανότητα ύπαρξης μεταφυσικών όντων, την ιστορικότητα ή μη των Ευαγγελίων και το θέμα του ιδανικού έρωτα. Το όνομα της ηρωίδας (Μαργαρίτα) παραπέμπει τόσο στην ηρωίδα του Φάουστ όσο και στη Μαργαρίτα της Γαλλίας, γνωστή και ως Reine Margot, που αποτέλεσε και την ηρωίδα μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά πατέρα και στοχοποιήθηκε από την αυλή εξαιτίας των προοδευτικών της απόψεων.
Αντίθετα από το κίνημα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία, δημιουργώντας ένα καρναβαλικό σύμπαν γέλιου και παραδοξότητας σύμφωνα με τη θεωρία του Μιχαήλ Μπαχτίν
Έκδοση και επίδραση
Ο Μπουλγκακόφ διόρθωνε το Μαιτρ και τη Μαργαρίτα μέχρι και λίγες ώρες πριν πεθάνει. Η πρώτη του μη λογοκριμένη έκδοση εκτός Σοβιετικής Ένωσης πραγματοποιήθηκε το 1967 στη Φρανκφούρτη. Το τραγούδι των The Rolling Stones Sympathy for the Devil γράφτηκε για το χαρακτήρα του Βολάντ

ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΟΦ ΜΙΧΑΗΛ
O Mιχαήλ Mπουλγκάκοφ γεννήθηκε το 1891. H ζωή του η ίδια είναι ένα συγκινητικό μυθιστόρημα... Eίναι η ζωή ενός μεγάλου και ανεξάρτητου πνεύματος που κατά τη διάρκεια της δημιουργικής σταδιοδρομίας του, όχι απλώς δεν έγινε κατανοητός, αλλά βασανίστηκε, περιθωριοποιήθηκε και συντρίφτηκε από τη δυσμένεια. Ένα γράμμα που έγραψε στον Στάλιν, μέσα στην απελπισία του, τον έσωσε από ακόμα μεγαλύτερες συμφορές. Eυτυχώς ένας μεγάλος έρωτας φώτισε τη ζωή του. Ωστόσο το βιβλίο του, O Δάσκαλος και η Mαργαρίτα, που τελείωσε τη χρονιά που πέθανε, το 1940, έμεινε χρόνια στο συρτάρι χωρίς να εκδοθεί, όπως και το άλλο του εξαιρετικό βιβλίο, Tο Θεατρικό Mυθιστόρημα. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας. O Mπουλγκάκοφ είχε πάθος για το θέατρο και επειδή τα έργα του δεν μπορούσαν να παιχτούν, αναγκάστηκε να δουλέψει κρυφά ως βοηθός στο Θέατρο Tέχνης και στο Mπολσόι.

"Όλα για το τίποτα" του Βάλτερ Κεμπόφσκι

Παρουσίαση

Γενάρης του 1945. Το ανατολικό μέτωπο καταρρέει, ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει. Οι Ρώσοι είναι πολύ κοντά, ο αχός των κανονιών τους ακούγεται πια καθαρά. Αλλά στο Γκεόργκενχοφ, το αρχοντικό της οικογ­ένειας φον Γκλόμπιχ, η ζωή μοιάζει να διατηρεί τη ρουτίνα της.

Ο πατέρας απουσιάζει, είναι αξιωματικός της Βέρμαχτ. Η γυναίκα του, η Καταρίνα, είναι κουρασμένη, χρειάζεται ησυχία. Το σπίτι το διαχειρίζεται μια θεία, μαζί με το αλλοδαπό υπηρετικό προσωπικό. Ο δωδεκάχρονος Πέτερ δεν έχει πάρε-δώσε με τα παιδιά απ' τον απέναντι συνοικισμό, όπου κατοικεί ο λαουτζίκος. Του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα ο δρ. Βάγκνερ, που έχει ένα γενάκι που σου δίνει την αίσθηση ότι από κάπου τον ξέρεις.

Μήπως πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν; Έξω στο δρόμο περνούν κάρα με Γερμανούς πρόσφυγες. Οι επισκέπτες φέρνουν αντιφατικές ειδήσεις. Μα είναι δυνατό να ηττηθεί η Γερμανία μας; Και τα ασημικά; Τα τραπεζομάντιλα; Όχι, όχι, οι δυνάμεις του έθνους είναι ανεξάντλητες. Και τι θα κάνουν οι Ρώσοι αν έρθουν; Ακούγεται ότι διψούν για εκδίκηση...

Ο Κεμπόφσκι χτίζει το σύμπαν του αργά-αργά. Κοιτάζει τους ήρωές του σαν τον εντομολόγο με το μικροσκόπιό του, χωρίς να κρίνει, μα και χωρίς να συμπάσχει. Εδώ, σ' αυτό το μεγάλο μυθιστόρημα της γερμανικής ήττας, η τραγωδία δεν είναι γέννημα της ύβρεως αλλά της ανθρώπινης μικρότητας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βιογραφία συγγραφέα

Ο Walter Kempowski γεννήθηκε στο Ρόστοκ το 1929. Στα 14 του υποχρεώθηκε να υπηρετήσει σε ποινική μονάδα της χιτλερικής νεολαίας. Το 1948 κατηγορήθηκε από τους Σοβιετικούς για κατασκοπεία για λογαριασμό των Αμερικανών και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξης, εκτίοντας τελικά οκτώ χρόνια ποινής σε φυλακή της Ανατολικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, τελείωσε το σχολείο, δούλεψε ως δάσκαλος κι άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή. Ξεχωρίζοντας για την ιδιαίτερη τεχνική του «κολλάζ» τόσο στα μυθιστορήματα όσο και στα μνημειώδη σε όγκο και θεματικό εύρος έργα του, όπως το δεκάτομο Echolot, ένα «συλλογικό ημερολόγιο» της Γερμανίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Kempowski αναδείχθηκε σ’ έναν απ’ τους πιο διακεκριμένους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς. Πέθανε το 2007. Το Όλα για το τίποτα είναι το πρώτο του βιβλίο που μεταφράζεται στα ελληνικά. (Πηγή: "Δώμα - Βιβλία στην Αθήνα", 2022)

 

"Το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ" του Γιόζεφ Ροτ

Παρουσίαση
Το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ θεωρείται το αριστούργημα του Γιόζεφ Ροτ και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γερμανικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Παρακολουθεί τις τύχες τριών γενεών της οικογένειας Τρόττα, που εργάζονται στην υπηρεσία του στέμματος: ο πρώτος Τρόττα είναι ένας απλός Σλοβένος στρατιώτης που ανέρχεται κοινωνικά στην κατώτερη αριστοκρατία, χάρη σε μια ηρωική πράξη στο ομιχλώδες πεδίο της μάχης του Σολφερίνο, όπου σώζει τη ζωή του αυτοκράτορα της Αυστρίας ο δεύτερος είναι ένας ανώτερος κρατικός υπάλληλος ο τρίτος είναι αξιωματικός του στρατού, που βλέπει τη ζωή του να περιπίπτει στην αφάνεια, μαζί με την αίγλη των Αψβούργων, και τελικά πεθαίνει στον πόλεμο, χωρίς να αφήσει πίσω στους απογόνους.
Η πορεία των Τρόττα αντανακλά την πορεία της ιδίας της αυτοκρατορίας. Το ιδανικό της ανιδιοτελούς προσφοράς, που είναι κυρίαρχο στον μεσαίο από τους Τρόττα, κλονίζεται στον γιο του, όχι επειδή η αυτοκρατορία έχει αντικειμενικά πάρει στραβό δρόμο, αλλά επειδή υπάρχει μια αλλαγή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καθιστά αναπότρεπτη την εγκατάλειψη του παλιού ιδεαλισμού (και αυτή ακριβώς η αλλαγή στην ατμόσφαιρα αποτελεί το σημείο εκκίνησης για την ανατομή της παλιάς Αυστρίας στο βιβλίο του Robert Musil Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες). Μέσα σε τρεις γενιές, η αυτοκρατορική εύνοια θα μεταμορφωθεί σε μια ανίατη κατάρα... Ένα μεγαλειώδες ρέκβιεμ για την παρακμή της αυστροουγγρικής μοναρχίας.
Η έκδοση συνοδεύεται από πρόλογο του Νομπελίστα συγγραφέα J.M. Coetzee, εκτενή εργοβιογραφία του συγγραφέα και πλούσιο φωτογραφικό ένθετο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ είναι μια μεγαλειώδης ελεγεία για την Αυστρία των Αψβούργων, την οποία συνέθεσε κάποιος από τις παρυφές της αυτοκρατορικής επικράτειας ένα μεγάλο γερμανικό μυθιστόρημα από έναν συγγραφέα που μετά βίας ακροπατούσε στη γερμανική λογοτεχνική κοινότητα. Το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ είναι αναμφίβολα το κορυφαίο μυθιστόρημα του Ροτ και το μοναδικό στο οποίο ο συγγραφέας εργάστηκε χωρίς σφιχτά χρονικά περιθώρια. (J. M. COETZEE)

Joseph Roth
Βιογραφία
Φωτογραφία Joseph RothΟ Γιόζεφ Ροτ γεννήθηκε το 1894 από εβραίους γονείς στην Ανατολική Γαλικία (σημερινή Ουκρανία). Σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική φιλολογία στο Λέμπεργκ και στη Βιέννη. Το 1916 κατάχθηκε στον αυστριακό στρατό και έλαβε μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Στο διάστημα του μεσοπολέμου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Βιέννη και στο Βερολίνο, όπου έζησε δώδεκα χρόνια (μετά το 1920). Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Το δίχτυ της αράχνης", δημοσιεύτηκε το 1923 σε συνέχειες σε αυστριακή εφημερίδα και είχε αρκετή επιτυχία. Το 1926 έμεινε τέσσερις μήνες στη Σοβιετική Ένωση όπου αρχίζει να γράφει τα μυθιστορήματα "Φυγή χωρίς τέλος" και "Ο βουβός προφήτης". Ήδη από το 1922 εντοπίζει και στηλιτεύει από τους πρώτους τον Χίτλερ. Από το 1932 δηλώνει σ΄ ένα φίλο του: "Πρέπει να φύγουμε. Θα κάψουν τα βιβλία μας και θα είμαστε εμείς ο στόχος... Πρέπει να φύγουμε ώστε μόνο τα βιβλία μας να παραδοθούν στην πυρά." Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, τη μέρα που ο Χίτλερ αναγορεύεται καγκελάριος του Ράιχ, ο Ροτ μεταναστεύει οριστικά στο Παρίσι, όπου θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός και αλκοολικός, ως το θάνατό του το 1939. Άφησε έργο εκτεταμένο και ποικίλο: δεκατρία μυθιστορήματα, οχτώ μεγάλα αφηγήματα, τρεις τόμους δοκιμίων και ανταποκρίσεων, αμέτρητα άρθρα. Κυριότερα μυθιστορήματά του: "Hotel Savoy" (1924), "Φυγή χωρίς τέλος" (1927), "Το εμβατήριο Ραντέτσκι" (1932) και "Η κρύπτη των Καπουτσίνων" (1938). Στο κύκνειο άσμα του, "Ο θρύλος του Αγίου Πότη" (1939), ο Ροτ χωρίς να αυτοβιογραφείται, δίνει μια γλαφυρή, γλυκιά και ταυτόχρονη τραγική μυθιστορία της απόλυτης παράδοσης στο πάθος του.

"Το γεφύρι του Δρίνου" του Ίβο Άντριτς

Παρουσίαση
"Το γεφύρι του Δρίνου" δεν είναι μόνο ένα σημαντικό μυθιστόρημα. Είναι ένα βαλκανικό χρονικό τεσσάρων αιώνων Ιστορίας, τεσσάρων θρησκειών και τριών εθνοτήτων που μοιράζονται τον ίδιο τόπο, την πόλη Βίσιεγκραντ στη Βοσνία.
Στο κέντρο όλων αυτών το γεφύρι, αμετακίνητο από τη θέση του, σαν το πεπρωμένο που διατρέχει πότε φωτεινό και πότε σκοτεινό τις ανθρώπινες ζωές. Μόνο αν διαβάσει κανείς το προφητικό αυτό έργο μπορεί πραγματικά να κατανοήσει τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ετών στη Βοσνία και να διακρίνει τις ανθρώπινες δυνάμεις που πάντα λειτουργούσαν κάτω από την πολυεθνική κρούστα και το μωσαϊκό των θρησκειών.
Το αριστούργημα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ivo Andric

O Ίβο Άντριτς γεννήθηκε στο Ντοτς της Βοσνίας, κοντά στο Τράβνικ, στις 10 Oκτωβρίου 1892. Από το 1912 σπουδάζει διαδοχικά στα Πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ, της Βιέννης, της Κρακοβίας και του Γκρατς. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου φυλακίζεται από τους Αυστριακούς στο Σπλιτ (1914-1917). Μετά τον πόλεμο διορίζεται στο διπλωματικό σώμα, όπου και υπηρετεί μέχρι το 1941. Μεταπολεμικά εκλέγεται βουλευτής της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και πρόεδρος της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Λογοτεχνών. Το 1961 του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής, αλλά έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο με τα τρία μεγάλα μυθιστορήματά του: "Το γεφύρι του Δρίνου" (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1997), "Tο χρονικό του Τράβνικ" (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1999), "H Δεσποινίδα" και τη νουβέλα του "H καταραμένη αυλή". Δημοσίευσε επίσης δύο ποιητικές συλλογές και πολλές συλλογές διηγημάτων. Πέθανε στο Βελιγράδι το 1975.

 

"Νυχτερινό πλοίο για Ταγγέρη" του Κέβιν Μπάρι

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Νύχτα σ’ ένα λιμάνι της Ανδαλουσίας. Δύο παλιοί φίλοι, άνθρωποι του υποκόσμου, περιμένουν με αγωνία ένα πλοίο από την Ταγγέρη. Μια χαμένη αγάπη, μια κόρη εξαφανισμένη…, η ζωή τους έχει έρθει τα πάνω κάτω –άραγε υπάρχει κάτι που μπορεί ακόμη να σωθεί; Κατά την πολύωρη αναμονή τους ανατρέχουν στο κοινό τους παρελθόν, σε ιστορίες βίας και ρομαντισμού, σε λάθη, έρωτες, αμοιβαίες υποχωρήσεις και προδοσίες.
«Ο Τσάρλι και ο Μορίς, ένα δίδυμο βγαλμένο από τις σελίδες ενός κλασικού πεζογράφου», όπως γράφει ο μεταφραστής του βιβλίου Ορφέας Απέργης, «δυο Ιρλανδοί μάγκες που ο χρόνος δεν υπήρξε μαζί τους ευγενικός, ανίκανοι να ζήσουν για πολύ εντός νόμου, δικολάβοι, εριστικοί, με όλη τη μελαγχολική θυμοσοφία, σχεδόν αξιαγάπητοι».
Ένα ταξίδι στην άβυσσο της ψυχής που θυμίζει το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ, ένα «υπέροχα γραμμένο» (The Guardian) «τραγούδι για όλα όσα έχουμε χάσει ή για όλα όσα μας ξέφυγαν την ώρα που απλώς περιμέναμε» (El Mundo),

Κέβιν Μπάρι

Ο Κέβιν Μπάρι (γεν. 1969) είναι ένας από τους γνωστότερους σύγχρονους Ιρλανδούς συγγραφείς, με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του. Ανάμεσα τους το International Dublin Literary Award και το Goldsmiths Prize. Το Νυχτερινό πλοίο από την Ταγγέρη ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker και χαρακτηρίστηκε ένα από τα καλύτερα βιβλία του 2019 (New York Times, Lit Hub, The Millions, The Paris Review κά.).

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022 και ώρα 17:30 στην αίθουσα Μέγας Αλέξανδρος του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κασσάνδρειας.

"Καρδιά τόσο άσπρη" του Χαβιέρ Μαρίας

Καρδιά τόσο άσπρη
Ξεκινώντας από κάποια "προαισθήματα καταστροφής" στη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού του στην Αβάνα, ο αφηγητής αναζητά την εξήγησή τους στο παρελθόν, προτιμώντας παρ' όλα αυτά να μη μάθει, γιατί ξέρει πόσο επικίνδυνο είναι ν' ακούει κανείς και πως, από τη στιγμή που θ' ακουστεί κάτι, δεν μπορεί πια να ξεχαστεί.
Ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης ισπανικής λογοτεχνίας, το Καρδιά τόσο άσπρη (Βραβείο Κριτικών της Ισπανίας 1993, υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 1993, Βραβείο Impac 1997) είναι ένα διαυγές φιλοσοφικό μυθιστόρημα για τη δύναμη των λέξεων και τη δυνατότητά τους ν' αλλάξουν τη ζωή εκείνου που θα τις ακούσει, για τα μυστικά και την πιθανή τους χρησιμότητα, για το γάμο, το φόνο, την παρότρυνση, την υποψία για την ομιλία και την αποσιώπηση και για τις τόσο άσπρες καρδιές που σιγά σιγά λερώνονται, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν.
"Ο Μαρίας, μεγάλος τεχνίτης της αφήγησης, υφαίνει σ' αυτό το έργο του έναν θαυμαστό καμβά από συμμετρίες, παραλληλισμούς, επαναλήψεις, αντιθέσεις και συμπτώσεις... μ' ένα λόγο νηφάλιο και κρυστάλλινο".

 

Javier Marías
Ισπανία
Ο Χαβιέρ Μαρίας (1951-2022) γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 20 Σεπτεμβρίου 1951. Σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία και δίδαξε σε πανεπιστήμια στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και στην Ισπανία. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σε ηλικία είκοσι ετών με το μυθιστόρημα "Τα λημέρια του λύκου" (1971). Είχε γράψει άλλα οκτώ μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων τα: "Ο αιώνας" (1983). "Ο αισθηματικός άντρας" (1986), "Όλες οι ψυχές" (1989), "Καρδιά τόσο άσπρη" (1992), "Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς" (1994) και "Η μαύρη ράχη του χρόνου" (1998). Είχε εκδώσει επίσης συλλογές με διηγήματα και άρθρα του σε ισπανικές εφημερίδες, καθώς και δύο βιβλία αφιερωμένα σε δύο από τους αγαπημένους του συγγραφείς, τον Φώκνερ και τον Ναμπόκοφ. Είχε μεταφράσει στα ισπανικά Χάρντυ, Στερν, Στήβενσον, Ναμπόκοφ, Φώκνερ, Γέητς, Κόνραντ κ.ά. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Το 1977 τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Νέλλυ Σακς της πόλης του Ντόρτμουντ. Ο έγκριτος Γερμανός κριτικός Μαρσέλ Ράιχ - Ρανίτσκι είχε προτείνει να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Έφυγε από τη ζωή το 2022.


Ο σπουδαίος Ισπανός συγγραφέας Χαβιέρ Μαρίας, το έργο του οποίου έχει μεταφρασθεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και 60 χώρες, πέθανε την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου, στην κατοικία του στη Μαδρίτη, σε ηλικία 70 ετών από πνευμονία, ανακοίνωσε ο εκδοτικός του οίκος.
Σύμφωνα με την εφημερίδα El Mundo, η πνευμονία προκλήθηκε από τον Covid και είχε ως αποτέλεσμα την πολύμηνη νοσηλεία του.
Γεννημένος το 1951 στη Μαδρίτη, θεωρείται ένας από τους μεγάλους συγγραφείς της σύγχρονης ισπανικής λογοτεχνίας. Πέρυσι εκδόθηκε το 16ο του μυθιστόρημα «Tomás Nevinson».
Μεταξύ των γνωστότερων έργων του είναι τα «Το Μυθιστόρημα της Οξφόρδης» (1989), «Καρδιά τόσο άσπρη» (1993), «Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς».
Είχε γράψει 16 μυθιστορήματα, αλλά και διηγήματα, δοκίμια, έκανε σπουδαίες μεταφράσεις και υπέγραψε αναρίθμητα άρθρα.