Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

"Όλγα" του Μπέρνχαρντ Σλινκ




Περίληψη

Περίπου δύο ολόκληροι αιώνες γερμανικής ιστορίας εγκιβωτίζονται στο καινούργιο μυθιστόρημα του Μπέρνχαρντ Σλινκ, Όλγα. Χωρίς να φορτώνει το βιβλίο με ιστορικές λεπτομέρειες, ο συγγραφέας του best seller Διαβάζοντας στη Χάννα πετυχαίνει να παρακολουθήσει την πορεία της ηρωίδας του από τα πρώτα της βήματα μέχρι το «ανατρεπτικό» τέλος της, επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή από τον γαλλογερμανικό πόλεμο του 1871, την ίδρυση του γερμανικού Ράιχ το ίδιο έτος και τους παγκόσμιους πολέμους, έως τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση, τον γερμανικό Μάη του 1968 και το σήμερα. Τα τραύματα από το εθνικό παρελθόν, οι προκαταλήψεις, τα λάθη κι ο ταξικός αποκλεισμός προκαλούν στους πρωταγωνιστές του βιβλίου δυσκολία να ευτυχήσουν και τους καθιστούν σχεδόν ανίκανους να ερωτευτούν.

O Mπέρνχαρντ Σλινκ γεννήθηκε το 1944 στο Mπίλεφελντ της Γερμανίας. Σήμερα ζει και εργάζεται ως νομικός στη Bόννη και στο Bερολίνο. Πετυχημένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων έχει ήδη βραβευθεί για δύο βιβλία του, O γόρδιος φιόγκος και H απάτη του Zελπ ο Σλινκ εξέπληξε κριτικούς και αναγνώστες και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για το Διαβάζοντας στη Xάννα. H σχεδόν αστυνομική έρευνα μιας παράξενης αγάπης και μιας καταπιεστικής ενοχής, το μυθιστόρημα Διαβάζοντας στη Xάννα, αφού αποτέλεσε το μεγαλύτερο εκδοτικό γεγονός του 1995 για τη Γερμανία, μπήκε στη λίστα των μπεστ σέλερ στη Γαλλία και στην Aγγλία, διαψεύδοντας την προκατάληψη ότι η γερμανική λογοτεχνία δεν πουλάει στο εξωτερικό. Δικαιώματα έχουν δοθεί για 23 γλώσσες.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

"Εβένινος πύργος" του Τζων Φώουλς


"Εβένινος πύργος"

Κατά τις έντεκα ήταν en route. Τα κορίτσια περπατούσαν μπροστά με καλάθια, σε ένα μακρύ μονοπάτι του δάσους· ο Nταίηβιντ περπατούσε πίσω με τον γέρο, κουβαλώντας μια πτυσσόμενη μπλε σαιζ-λονγκ με αλουμινένιο σκελετό - ένα φορητό καναπέ για ηλίθιους, όπως την αποκάλεσε ταπεινωτικά ο Mπρήσλεϋ, όμως το Ποντίκι είχε επιμείνει να την φέρουν. Περπατούσε με ένα παλτό στο χέρι, έναν φανταχτερό παλιό παναμά με φαρδύ γείσο στο κεφάλι, συμπαθητικά αρχοντικός, δείχνοντας με το μπαστούνι του σκιές, φώτα, ιδιαίτερες προοπτικές αξίες του δικού του δάσους. Η επίσκεψη είχε πάρει την άδεια να επιστρέψει στον πραγματικό της σκοπό. Η σιωπή, η μάλλον περίεργη απουσία πουλιών· πως μπορούσε κανείς ν' αποδώσει τη σιωπή με χρώματα; Το θέατρο σήμερα, δεν είχε προσέξει ο Νταίηβιντ την ποιότητα της άδειας σκηνής;

Ο Τζων Φώουλς βαθύτατα Ευρωπαίος και διάσημος ανά τον κόσμο χάρη στα μυθιστορήματα "Ο συλλέκτης", "Η ερωμένη του Γάλλου υποπλοιάρχου", "Ο εβένινος πύργος", "Ο μάγος", γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1926 στο Leigh-on-Sea του Έσσεξ, 40 χλμ. μακριά από το Λονδίνο, και πέθανε στις 7 Νοεμβρίου του 2005 στο Lyme Regis του Ντόρσετ, όπου έζησε από τις αρχές της δεκαετίας του '60. Σπούδασε γερμανική και γαλλική φιλολογία, ταξίδεψε πολύ και δίδαξε κατά καιρούς σε πανεπιστήμια και σχολεία, στη Γαλλία και την Ελλάδα ("Αναργύρειος Σχολή Σπετσών"). Ασχολήθηκε ενεργά με τη γεωλογία και την κοινωνική ιστορία. Τα περισσότερα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις της Εστίας.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

"Λίαν προσεχώς" των Ελένη Καλαϊτζή - Οφλίδη & Σίμου Οφλίδη



Ο Πολύβιος Αθανασιάδης είναι ένας ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών που δε μοιάζει με τους άλλους. Του αρέσει πολύ το επάγγελμά του, θεωρεί ότι είναι λειτούργημα και κάθε φορά καινοτομεί στον χώρο του με νέες πρωτότυπες ιδέες. Επίσης διαθέτει ένα σπάνιο χάρισμα: Οσμίζεται τον θάνατο όποτε αυτός πλησιάζει κάποιον.
Ο θάνατος είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Έτσι, λοιπόν, ο ήρωάς μας, ο πολύς Πόλυς Α-θανασιάδης, τελετάρχης κηδειών το επάγγελμα, νεκροθάφτης δηλαδή -καλλιτέχνης δηλώνει ο ίδιος- παίζει μαζί του. Ο Πόλυς, που είναι προικισμένος με εξαιρετικές ιδιότητες της όσφρησης, τον μυρίζεται από μακριά, καγχάζει και δηλώνει ατρόμητος συμπαίκτης του και αντίπαλος. Με όπλο φοβερό και αδιαμφισβήτητο -ασπίδα πανίσχυρη- το επίθετό του, Α-θανασιάδης, δηλαδή Α-θάνατος. Μα εκείνο... Αχ! Εκείνο το Α...


"Ο έρωτας τρώγεται με το κουκούτσι"

Οι δεκαετίες του 1960, του 1970 και οι κατοπινές τους, και ταυτόχρονα ο μικρόκοσμος της ελληνικής κοινωνίας, όπως περνάνε ζωντανά μες στη μνήμη και τη γραφή της Λένας και του Σίμου Οφλίδη. Συμβάντα ιδιαίτερα της χαμοζωής πλάι σε καταστάσεις που σημάδεψαν τη χώρα συνολικά, ήρωες-τύποι συνηθισμένοι, μα πάντα αυθεντικοί, έρχονται και φεύγουν λάμποντας μες στις σελίδες των εφτά διηγημάτων, που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο, με ταπεινότητα και υπαινικτική πληρότητα· η Πίστη κάποιου υπογείου πρώτα κι έπειτα κυρία ενός μικροσκοπικού διαμερίσματος, η Ασημίνα ή Μίνα, μεγαλοκοπέλα κάπου στον κάμπο των Φρούτων, ο Θανασάρας ο Μπασκίνας και κολλητός του αριστερού Βαγγέλη, η Μάρω, θαμώνας τακτικός στα προαύλια των εκκλησιών της Θεσσαλονίκης, ο Σωτηράκης παθιασμένος με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στις υπόγες της μεγάλης πόλης. Πρόσωπα δίχως αίγλη ιδιαίτερη, που ωστόσο φέγγουν χάρη στη λάμψη, που κάθε νοσταλγική καρδιά αναγνωρίζει ως φωτοστέφανο στις όψεις των αγίων της καθημερινότητας.


Η Λένα Καλαϊτζή-Οφλίδη και ο Σίμος Οφλίδης είναι ζευγάρι. Ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη και γράφουν μαζί από το 1989. Το 1996 εξέδωσαν τα "Καραγκιόζικα της Θεσσαλονίκης", τρία θεατρικά έργα, βραβευμένα από το υπουργείο Πολιτισμού. Το 1998 τα διηγήματα "Δυτικά της Σαλονίκης στις παράγκες με τους κύκνους". Την ίδια χρονιά το οδοιπορικό "Μονοξυλίτης", έκδοση της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους. Το 2001 τα τρία θεατρικά έργα "Τρία από την Τροία", το ένα από τα οποία βραβεύτηκε από το υπουργείο Πολιτισμού. Από την προσωπική πορεία της η Λένα Καλαϊτζή-Οφλίδη έχει να παρουσιάσει "Τα πατσατζίδικα της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη της Δύσης" το 1994, και το θεατρικό έργο για παιδιά "Η Φουρφούρα και τ' αηδόνι", με το οποίο πήρε μέρος στο θεατρικό διαγωνισμό της Ιθάκης, το 1988.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

"Αραμπέσκ" του Αντόν Σαμάς



Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Αραμπέσκ»:

Στο βιβλίο του Αραμπέσκ, ο Αντόν Σαμάς, ακολουθώντας την τεχνοτροπία των ελικοειδών αραβουργημάτων, ξετυλίγει με μαεστρία το χρονικό της οικογένειάς του και των κατοίκων της Φασούτα, ενός απομονωμένου χωριού της Γαλιλαίας, εγείροντας συγχρόνως θέματα γλωσσικής, εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας. Οι περιπέτειες, οι μετακινήσεις και οι εκτοπισμοί των μελών της οικογένειας Σαμάς από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως τα τέλη του εικοστού συνδέονται άρρηκτα με τη μνήμη και τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της πολύπαθης αυτής περιοχής της Μέσης Ανατολής. Καθώς το Κράτος του Ισραήλ διαδέχεται τη Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη, οι καθολικοί Άραβες κάτοικοι της Φασούτα βρίσκονται στη δίνη της χάραξης νέων συνόρων, αναγκάζονται να φύγουν, εξορίζονται, ζουν και πεθαίνουν σε αυτή «τη φλεγόμενη χώρα όπου οι λέξεις θα έπρεπε να είναι σκιές». Ο Αντόν Σαμάς έγινε ο πρώτος Άραβας που επέλεξε να γράψει ένα μυθιστόρημα στην εβραϊκή γλώσσα.
Το Αραμπέσκ είναι ένα έργο που θεωρείται πλέον κλασικό, ένα σύνθετο και καθηλωτικό ανάγνωσμα που μιλάει για ανθρώπους τους οποίους ελάχιστα γνωρίζουμε: τους χριστιανούς της Παλαιστίνης. Μια αξιοσημείωτη λογοτεχνική προσθήκη στην ισραηλινή και την παγκόσμια πεζογραφία, ένα μυθιστόρημα σπαρακτικής ειλικρίνειας.


                                                                         Αντόν Σαμάς

 



Ο Αντόν Σαμάς γεννήθηκε το 1950 στο αραβικό χωριό Φασούτα της Γαλιλαίας. Μετά τα γυμνασιακά του χρόνια στη Χάιφα, σπούδασε αγγλική και αραβική φιλολογία καθώς και ιστορία της τέχνης στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Από το 1987 διαμένει μόνιμα στις ΗΠΑ και εργάζεται ως καθηγητής αραβικών και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Τμήμα Σπουδών της Εγγύς Ανατολής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Έχει εκδώσει ένα πεζογράφημα, δύο θεατρικά έργα, τρεις ποιητικές συλλογές και πολλά δοκίμια και άρθρα. Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημά του Αραμπέσκ γράφτηκε απευθείας στα εβραϊκά, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1986 και μεταφράστηκε σε εννέα γλώσσες. Η αμερικανική του έκδοση επελέγη από τους κριτικούς της εφημερίδας The New York Times ως ένα από τα καλύτερα βιβλία του 1988. Είναι ο πρώτος Άραβας που επέλεξε τα εβραϊκά για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Ζει, γράφει και μεταφράζει σε τρεις γλώσσες: αραβική, εβραϊκή και αγγλική, και μεταξύ άλλων: Σάμιουελ Μπέκετ, Χάρολντ Πίντερ, Μαχμούντ Νταρουίς, Εμίλ Χαμπίμπι.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

"Η μοναδική ιστορία" του Τζούλιαν Μπαρνς

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Περίληψη

Θα προτιμούσες να αγαπάς πολύ και να υποφέρεις πολύ ή να αγαπάς λίγο και να υποφέρεις λίγο; Νομίζω πως αυτό είναι, τελικά, το μόνο ουσιαστικό ερώτημα. Ο πρώτος έρωτας έχει συνέπειες που κρατούν μια ολόκληρη ζωή, όμως ο Πολ, στα δεκαεννιά του χρόνια, δεν μπορεί να το γνωρίζει! Σ' αυτήν την ηλικία, νιώθει περήφανος που η σχέση του καταπατά τις κοινωνικές συμβάσεις και αναστατώνει τα ήθη της μικρής του πόλης. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, οι απαιτήσεις αυτού του έρωτα γίνονται πολύ μεγαλύτερες και βαρύτερες απ' όσο θα μπορούσε να προβλέψει... Ένα τρυφερό, ενορατικό, στοχαστικό, βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα, γραμμένο με τη μοναδική ευαισθησία ενός από τους σημαντικότερους χαρτογράφους της ανθρώπινης καρδιάς.



Ο Τζούλιαν Μπαρνς, ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς με διεθνή αναγνώριση, γεννήθηκε το 1946 στο Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία στην Οξφόρδη. Το πρώτο του μυθιστόρημα, το Metroland, εκδόθηκε το 1980. Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ απέσπασε λογοτεχνικά βραβεία στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Το 1986 η Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων των ΗΠΑ τού απένειμε το βραβείο Ε.Μ. Φόρστερ. Το 1988 χρίστηκε ιππότης του Γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων. Το μυθιστόρημά του Άρθουρ & Τζoρτζ ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2005, όπως επίσης και Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ το 1984 και το England, England το 1998. Στην τέταρτη υποψηφιότητά του για το ίδιο βραβείο, αναδείχθηκε νικητής για το μυθιστόρημά του με τίτλο Ένα κάποιο τέλος (2011).

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ Δ-Α ΛΙΤΖΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ



Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ "Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ"

ΚΑΙ Η ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ

ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ Δ-Α ΛΙΤΖΕΡΙΝΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ

ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΤΟΥΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

«ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ»

ΠΟΥ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ 2ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΠΟ "ΤΑ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΙΝΙΣΤΡΙΝΙΑ"

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 7:00 μ.μ.

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ




































Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

"Αυτή τη νύχτα την είδα" του Ντράγκο Γιάντσαρ


Περίληψη

Η Βερόνικα Ζάρνικ είναι από κείνες τις γυναίκες που αναστατώνουν, τις άπιαστες, τις σαγηνευτικές, που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Εκκεντρική και αισθησιακή, παθιασμένη με την ελευθερία, ατίθαση και προκλητική, ζει με το σύζυγό της Λέο σ’ έναν παραμυθένιο πύργο στη βόρεια Σλοβενία. Είναι μεγαλοαστοί, νέοι και πάμπλουτοι, ένα απολύτως αντισυμβατικό ζευγάρι στα σκοτεινά χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το ανεξάρτητο πνεύμα, η γλυκιά τρέλα που τους χαρακτηρίζει και η άρνησή τους να αποδεχθούν τους περιορισμούς έρχονται σε πλήρη αντίθεση με μια τραγική εποχή. Ώσπου μια νύχτα του Γενάρη του 1944 εξαφανίζονται και οι δύο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, αφήνοντας τους ανθρώπους που τους γνώριζαν να κατατρύχονται από αμφιβολίες. Ποια ήταν στ’ αλήθεια η Βερόνικα; Πώς ήταν στ’ αλήθεια η ζωή της; Τι έκρυβε; Πέντε οικεία πρόσωπα του ζευγαριού επιχειρούν με τις αφηγήσεις τους να φωτίσουν την αινιγματική ηρωίδα. Και κάπως έτσι ξεδιπλώνουν τις πολλαπλές πτυχές της προσωπικότητάς της, ανασυνθέτοντας όχι μόνο τη δική της ιστορία ή την ιστορία του άντρα της, αλλά και την ιστορία της ίδιας της Σλοβενίας. Ένα συναρπαστικό, πολυφωνικό μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.


Ο Ντράγκο Γιάντσαρ γεννήθηκε το 1948 στο Μάριμπορ. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Λιουμπλιάνα. Θεωρείται ο κορυφαίος συγγραφέας της Σλοβενίας και είναι ο πλέον γνωστός και μεταφρασμένος στο εξωτερικό. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δημοσιογράφος, επιμελητής εκδόσεων και σεναριογράφος. Ταξίδεψε στις ΗΠΑ και στη Γερμανία. Αντιτάχθηκε στο κομμουνιστικό καθεστώς της πατρίδας του και φυλακίστηκε. Ως πρόεδρος του PEN Slovenija την περίοδο 1987-1991, αγωνίστηκε για την έλευση της δημοκρατίας στη Γιουγκοσλαβία και τη Σλοβενία. Τον χαρακτήρισαν μάλιστα «σεισμογράφο μιας χαοτικής ιστορίας». Το πλούσιο έργο του περιλαμβάνει μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, δοκίμια και θεατρικά κείμενα. Έχει τιμηθεί με πολλές και σημαντικές διακρίσεις για τα βιβλία του. Το 2011 του απονεμήθηκε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας. Με το μυθιστόρημά του Αυτή τη νύχτα την είδα (2010) απέσπασε το σλοβένικο Βραβείο Kresnik για τρίτη φορά στην ιστορία του θεσμού και το Βραβείο Καλύτερου Ξενόγλωσσου Βιβλίου στη Γαλλία το 2014. Μεταφράζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

"Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια" του Χριστόδουλου Λιτζερίνου



Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια

Ένας παπάς προσπαθεί να πείσει την Παναγία να αφήσει ελεύθερη τη βροχή, κάποιος απόμαχος της θάλασσας ερωτεύεται με φόντο έναν σκουπιδοτενεκέ, την ίδια ώρα που σε κάποιον δρόμο της Μακεδονίας καιροφυλαχτεί μια ύπουλη λακκούβα, ενώ ο φάρος του Αγγελοχωρίου καλωσορίζει το αναπάντεχο της ζωής. Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης, οριοθετείται από το αίμα της αθωότητας. Μέσα σε αυτή τη φασαρία της ζωής οι άνθρωποι διηγούνται τις ιστορίες τους, χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα ξεκίνησαν μια Πρωτοχρονιά, την Πρωτοχρονιά που η Εύα αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ανέσεις και την καλοπέραση του παραδείσου. Ο έρωτας, η απιστία, η φτώχεια, το έγκλημα, η οικονομική κρίση, η μοναξιά, ο φόβος του θανάτου, η αγάπη και το μίσος θα γίνουν βασικά συστατικά της ζωής. Εκρηκτικές καταστάσεις και ανατροπές ορίζουν την ανθρώπινη μοίρα μέσα σε ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα φθοράς, χωρίς ο πήλινος άνθρωπος να κωλώνει πουθενά, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι, αν εκείνη την καταραμένη πρωτοχρονιά, ήταν πιο κινητικά τα σπερματοζωάρια του Αδάμ ή του Θεού...

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάτυπο


Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Χριστόδουλος Δ. Λιτζερίνος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στη Χαλκιδική, ασχολούμενος στον ελεύθερο χρόνο του με την οινοποιία. Από τις εκδόσεις Ανάτυπο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του «Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια». Διηγήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και δημοσιευθεί σε περιοδικά. Συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Fractal και διατηρεί λογοτεχνική σελίδα https://toalfatoukentaurou.blogspot.gr/ όπου δημοσιεύει διηγήματα, ποιήματα του και κριτική βιβλίου. Συμμετείχε με ένα διήγημά του στο συλλογικό έργο «Παράξενες Μέρες στη Θεσσαλονίκη», ενώ διακρίθηκε και στον πρόσφατο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Παράξενοι έρωτες» και το διήγημά του Μια φλόγα στο παράθυρο βρίσκεται στην ομώνυμη συλλογή.

Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:

litzerin@otenet.gr

https://toalfatoukentaurou.blogspot.gr/



Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος συνομιλεί με τη Βούλα Παπατσιφλικιώτη

25.02.2018 | Συνεντεύξεις


Ξεκινάει το ταξίδι του στον κόσμο της λογοτεχνίας μέσα από μία συλλογή διηγημάτων!

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη γραφή;
Από μικρός έγραφα σποραδικά, αλλά συστηματικά γράφω από τα φοιτητικά μου χρόνια, κυρίως ποίηση και μικρές ιστορίες, τα οποία και κρατούσα κρυμμένα στο συρτάρι για πολλά χρόνια από φυσική συστολή και φόβο για την αξία τους.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Καταρχάς ήταν η εσωτερική ανάγκη να εκφρασθώ και να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, να ψάξω βαθύτερα για κρυμμένα μυστικά της ζωής μέσα σε ένα μοναχικό περιβάλλον, ώσπου συνειδητοποίησα ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να γράφει μόνο για κείνον, πρέπει να ξεφύγει από τον νάρκισσο που τον περιορίζει και να γράψει για τους ανθρώπους γύρω του, για τους αναγνώστες. Η γραφή μένει απότιστη και στο τέλος ξεραίνεται αν δεν επικοινωνεί με τους αποδέκτες της, που είναι το κοινό. Για μένα σήμερα «γράφω» σημαίνει να με σταματάει ένας φίλος στον δρόμο και να μου λέει «μου άρεσε πολύ η ιστορία που έγραψες. Πότε θα γράψεις μιαν άλλη;» Τότε καταλαβαίνω ότι αυτό που έγραψα δεν έκανε καλό μόνο στη δική μου ψυχή αλλά και σε ακόμη μιαν άλλη. Το δόσιμο λοιπόν είναι ένα στοιχείο που με ωθεί στο γράψιμο, γι’ αυτό και μ’ αρέσει να ανεβάζω ελεύθερα στο διαδίκτυο διηγήματα και ποιήματά μου να διαβάζουν οι άνθρωποι.

Τι θα βρούμε μέσα στα «χαρτόκουτα που δεν έχουν φινιστρίνια»;
Αυτή η συλλογή διηγημάτων περιλαμβάνει δυο θεματικές ενότητες όπως τις είχα ταξινομήσει στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού της επαρχίας και οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια του ίδιου παιδιού που μεγάλωσε. Ο τόπος είναι ο γενέθλιος τόπος, η γη της Μακεδονίας, οι πόλεις της και φυσικά η Θεσσαλονίκη. Θα βρει κανείς στα διηγήματα αυτά και την πρώιμη, αλλά και την πιο ώριμη γραφή μου, να πλέκω ιστορίες που πατάνε πάνω σε προσωπικά βιώματα αλλά και βιώματα τρίτων, στα οποία κοινή συνισταμένη πάντα είναι το απρόσμενο τέλος.

Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;Ενίοτε με χιούμορ, ενίοτε με τραγικότητα αλλά και μεταφυσική διάθεση, θέλω να δείξω στους αναγνώστες μου ότι τα μικρά της ζωής είναι αυτά που έχουν αξία, αυτά που την κάνουν φωτεινή, όσο κι αν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε μέσα στη σκοτούρα της. Γι’ αυτό οι ήρωές μου είναι φτωχοί άνθρωποι της επαρχίας και μικροαστοί της πόλης, σε ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα φθοράς αλλά και αθανασίας της μνήμης.

Γιατί επιλέξατε τον κόσμο του διηγήματος και όχι κάποιο άλλο είδος της λογοτεχνίας;
Συνηθίζω να αυτοπροσδιορίζομαι ως διηγηματογράφος αν και έχω γράψει μέχρι στιγμής τρία μυθιστορήματα και μια νουβέλα. Υπερασπίζομαι με πάθος τη σύντομη φόρμα για τις δυνατές συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει στον αναγνώστη χωρίς να τον κουράσει. Επειδή έχω γράψει και ποίηση, ο λόγος μου πάντα ήταν λιτός και σύντομος σε σημείο να πιστεύω ότι δεν μπορώ να γράψω ένα εκτενές έργο όπως μυθιστόρημα. Η πρώτη μου άλλωστε επαφή με τη λογοτεχνία ήταν στα 13 μου με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη που με συνεπήραν. Ο συμπυκνωμένος λόγος του διηγήματος είναι που με ερεθίζει, τη στιγμή της έκρηξής του, όταν γεμίζει το μυαλό του αναγνώστη με χρώματα και εικόνες. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω καλά, μόνο οι αναγνώστες μπορούν να το πουν αυτό. Συνεχίζω να γράφω διηγήματα, παρότι για ένα διάστημα τα είχα εγκαταλείψει προκειμένου να τελειώσω το τρίτο μου μυθιστόρημα.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;
Διαβάζω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου και σταματώ το διάβασμα συνήθως όταν γράφω. Το διάβασμα βοηθάει τον συγγραφέα να γράψει και να γίνει καλύτερος. Θαυμάζω πολλούς συγγραφείς. Θα ήθελα ας πούμε να έγραφα τα διηγήματα των λατινοαμαρικάνων Κορτάζαρ και Αρτλ ή τα μυθιστορήματα του Ζοζέ Σαραμάγκου. Εκείνο όμως που θα ήθελα πάρα πολύ να το είχα γράψει εγώ είναι «Ο γέρος και η Θάλασσα» του Χεμινγουέι. Με ιντριγκάρουν οι απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων που τους περιφρόνησε η ιστορία, ενώ είχαν να πουν πολλά. Εκεί έγκειται και η αξία του συγγραφέα.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Να ζεις την κάθε στιγμή (όχι σαν να είναι η τελευταία, αλλά σαν να είναι η πρώτη στιγμή της ζωής σου στη γη.)

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Πρόσφατα το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψα πριν επτά χρόνια περίπου με τίτλο CAVE CANEM βραβεύτηκε στον 2ο διαγωνισμό μυθιστορήματος των eyelands.gr και θα εκδοθεί από τις Συνεργατικές Εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το μυθιστόρημα αυτό θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη με τον ελληνικό του τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο». Δυο ακόμη μυθιστορήματά μου, μια αστυνομική νουβέλα και μια συλλογή διηγημάτων, δεν έχουν βρει ακόμη στέγη και περιμένουν στη ράδα.