Κυριακή 4 Μαρτίου στις 6:00 μ.μ. στην κάτω αίθουσα του συλλόγου θα προβληθεί η ταινία:
"Θάνατος στη Βενετία" του Τόμας Μαν
Ο Γκούσταφ φον Άσενμπαχ είναι ένας ηλικιωμένος συνθέτης, που αποφασίζει να ταξιδέψει στη Βενετία για λόγους υγείας. Εκεί βλέπει και ερωτεύεται τον Πολωνό έφηβο Τάτζιο, ο οποίος κάνει διακοπές με την οικογένειά του. Παρά τις προειδοποιήσεις των αρχών για την επιδημία που θερίζει τη Βενετία, ο Άσενμπαχ παραμένει στο ξενοδοχείο, προκειμένου να θαυμάσει τον Τάτζιο. Έτσι, το πάθος του για την ιδανική ομορφιά υπερνικά τη θέληση για ζωή, και όσο η υγεία του επιδεινώνεται, ο Άσενμπαχ επιμένει στον ανεκπλήρωτο έρωτα.
----------------------------------------------------
Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017 στις 6:00 στο κτίριο του συλλόγου θα προβληθεί η Αγγλική ταινία:The Remains of the Day βασισμένη στο βιβλίο του Kazuo Ishiguro: Τα απομεινάρια μιας μέρας
Δραματική 1993 | Έγχρ. | Διάρκεια: 134'
Αγγλική ταινία, σκηνοθεσία Τζέιμς Άιβορι με τους: Άντονι Χόπκινς, Έμα Τόμσον, Τζέιμς Φόξ, Κρίστοφερ Ριβ, Χιου Γκραντ
Kazuo Ishiguro: «Τα απομεινάρια μιας μέρας»
Περίληψη
Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;
Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγκτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον «μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν» Λόρδο Ντάρλινγκτον. Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της «μεγαλοσύνης» του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.
Ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα, μια όμορφη αναπόληση της ζωής ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κυριακή 17 Απριλίου στις 8:00 μ.μ.θα προβληθεί η ταινία:"Μικρά Αγγλία"
Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Μικρά Αγγλία", που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες, με φόντο την Άνδρο.
Όσοι έχουν διαβάσει τη "Μικρά Αγγλία" της Ιωάννας Καρυστιάνη, σίγουρα θα συμφωνήσουν ότι είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Μια ιστορία που σε συνεπαίρνει, και που εκτυλίσσεται γύρω από τον άξονα: ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές.
Τραγικές ιστορίες που θα μπορούσαν να βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, μια και έχουν τις ρίζες τους στην ελληνική κοινωνία της δεκαετίας '30 - '40, στην επαρχία και τις αυστηρές όσο και αναχρονιστικές επιταγές της.
Η "Μικρά Αγγλία" εκδόθηκε το 1997, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες.
Ο Παντελής Βούλγαρης βασιζόμενος σε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο και ανταποκρινόμενος στην πρόταση που του έγινε από Ανδριώτες - το θέμα της ταινίας είναι τοποθετημένο στο ναυτονήσι της Άνδρου - γύρισε την ταινία στο νησί και οι κάτοικοι υποστήριξαν την παραγωγή με κάθε τρόπο.
Το σενάριο, φυσικά, είναι της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Η «Μικρά Αγγλία» μάς ταξιδεύει στα βαθειά της ανθρώπινης περιπέτειας. Ζωές που ορίζονται από τη μακρά απουσία των ανδρών στα ποντοπόρα βαπόρια, τη μοναξιά των γυναικών στο νησί, τις αυστηρές κοινωνικές επιταγές της εποχής. Η δουλειά, ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, η λησμονιά, το συμφέρον, η τύψη, ο πόλεμος, το πένθος, όλα βολοδέρνουν στα σαράντα κύματα της θάλασσας και στις φουρτούνες της ψυχής και της συνείδησης.
Ο Βούλγαρης αφηγείται κινηματογραφικά μία ιστορία, που φωτίζει τις σκιές της καθημερινότητας, τα κρυμμένα μυστικά, τις ταραγμένες σχέσεις και το κόστος της υποταγής. Για μία ακόμη φορά εμπιστεύεται τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.
Πιστή στην απτή ομορφιά του νησιού, η ταινία δεν είναι ειδυλλιακή. Δεν γυρίστηκε καλοκαίρι, δεν απαθανατίζει τα εξωστρεφή καλοκαίρια. Η «Μικρά Αγγλία» αναδεικνύει με σπάνια ευαισθησία το τοπίο της Άνδρου, τις βραχοσπηλιές, τις ξερολιθιές, τους περιστεριώνες, τα γεφυράκια, τα στενά. Πιστή επίσης στη διαχρονικότητα των αυθεντικών συναισθημάτων, η ταινία δεν περιορίζεται στα στενά όρια της εποχής.
Περιγράφει την αγάπη και η αγάπη δεν έχει ούτε εποχή, ούτε χρόνο. Είναι ένα φιλμ που ξεπερνάει την εποχή στην οποία διαδραματίζεται και ξετυλίγει μέσα από τον μικρόκοσμο της οικογένειας το κουβάρι της ανθρώπινης περιπέτειας, της παράφορης αγάπης μιας γυναίκας για έναν άντρα, ενός άντρα για τη θάλασσα και την εμμονή μιας μητέρας για την ασφάλεια που δίνουν οι καλοί λογαριασμο.
Υπόθεση: Η 20χρονη Όρσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) είναι παράφορα ερωτευμένη με τον υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Κλειστός χαρακτήρας δεν αποκαλύπτει το μυστικό της σε κανέναν. Η μικρότερη αδελφή της, Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη), δυναμική και γεμάτη όνειρα θέλει να φύγει από την Άνδρο, να αποδράσει από τη μοίρα των γυναικών του νησιού να παντρεύονται ναυτικούς που όλο λείπουν ή θαλασσοπνίγονται.
Για τη μητέρα τους, Μίνα (Αννέζα Παπαδοπούλου), σύζυγο καπετάνιου που προτιμά το Ατλάντικο Σουρ από το σπίτι του, ο έρωτας είναι κακός μπελάς και πόνος. Παρακάμπτοντας τα αισθήματα των κοριτσιών της, συνωμοτεί, αξιοποιεί γνωριμίες και τις παντρεύει με γνώμονα το συμφέρον.
Την Όρσα με τον πλοιοκτήτη και καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης) και λίγο αργότερα τη Μόσχα με τον καπετάνιο πλέον Σπύρο. Άθελά της ναρκοθετεί το ίδιο της το σπιτικό. Το διώροφο που έχτισε με τα εμβάσματα του άντρα της. Στο κάτω σπίτι η Όρσα. Στο πάνω η Μόσχα.
Πρωταγωνιστούν: Πηνελόπη Τσιλίκα, Σοφία Κόκκαλη, Αννέζα Παπαδοπούλου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάξιμος Μουμούρης, Βασίλης Βασιλάκης, Χρήστος Καλαβρούζος, Ειρήνη Ιγγλέση, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Χρύσα Παπαϊωάννου, Κώστας Κλεφτόγιαννης, Κατερίνα Αντωνακάκη, Ζωή Λιανοστάθη, Κλέα Σαμαντά, Βασίλης Πομώνης, Νίκος Παντζόπουλος, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ιωάννα Πιατά, Ρεγγίνα Λεβεδιάνου, Αινείας Τσαμάτης.
SITE: http://www.mikraaggliafilm.gr
FB PAGE: https://www.facebook.com/MikraAggliaFilm
Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη
====================================
Κυριακή 6 Μαρτίου στις 7:00 μ.μ.
προβλήθηκε η ταινία "SEPTEMBER"(σενάριο:Κάλλια Παπαδάκη - Πέννη Παναγιωτοπούλου).
Με αφορμή την παρουσίαση της λογοτέχνιδος Κάλλιας Παπαδάκη που θα πραγματοποιηθεί από την Λέσχη Ανάγνωσης του Συλλόγου μας την Κυριακή 20 Μαρτίου τα μέλη της λέσχης παρακολούθησαν την ταινία και συζήτησαν γι αυτή.
Σεπτέμβρης
September
της Πέννυ Παναγιωτοπούλου
με τους Κόρα Καρβούνη, Μαρία Σκουλά, Νίκο Διαμαντή, Χρήστο Στέργιογλου
Υπόθεση:
Η Άννα ζει με τον σκύλο της τον Μανού σε ένα μικρό διαμέρισμα. Πιστεύει ότι θα ζήσουν μαζί για πάντα. Όταν ο Μανού πεθαίνει, η Άννα ζητά να τον θάψει στον κήπο του σπιτιού της απέναντι οικογένειας. Το πρόσχαρο σπίτι γίνεται το καταφύγιό της. Ερωτεύεται την άλλη γυναίκα, τα παιδιά, και την ζωή που ζούνε. Η οικογένεια όμως δεν έχει ανάγκη την αγάπη της Άννας. Η Άννα, που ξέρει καλά τι σημαίνει να είσαι πιστός, δεν το βάζει κάτω. Όπως, ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που χωρίζει το καλοκαίρι από τον χειμώνα, έτσι και ο «Σεπτέμβρης» της Άννας, είναι μια ιστορία για τα ψυχικά σύνορα, το πως δοκιμάζονται οι αντοχές της αγάπης, της πίστης, αλλά και της διαφορετικότητας. Ο Σεπτέμβρης είναι το σύνορο, μια αχνή παρένθεση ανάμεσα στο καλοκαίρι και τον χειμώνα.
«Οι άνθρωποι συχνά διηγούμενοι τις ιστορίες τους, λένε ταυτόχρονα και μιαν άλλη ιστορία, την οποία δεν γνωρίζουν ότι την λένε, και συχνά αυτή είναι η σημαντικότερη. Αυτό προσπάθησα να κάνω στην ταινία, να βρω τις ρωγμές που μπαίνει αυτό το φως, που φωτίζει αυτό που δεν λέγεται. Όταν παραδεχτείς πως υπάρχει, μπορείς και να το αποτυπώσεις.»
Πέννυ Παναγιωτοπούλου
=========================================================
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στις 7:00 μ.μ.
θα προβληθεί η ταινία:
THE WAY
Σκηνοθεσία: Emilio Estevez
Παίζουν: Martin Sheen, Emilio Estevez, Deborah Kara Unger, Yorick van Wageningen, James Nesbitt
ΗΠΑ, 2010. Διάρκεια: 123΄
Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Πασκάλ Μερσιέ ‘’ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΑΒΟΝΑ’’ και όντας ενθουσιασμένοι από τους χαρακτήρες των ηρώων , την υπόθεση και τα μηνύματα του , παρακολουθήσαμε την ομώνυμη ταινία, όπου σε κάποιο σημείο , οι κεντρικοί ήρωες Αμαντέου Πράντου και Εστεφάνια Εσπινόζα πέρασαν την νύχτα τους στο αυτοκίνητο, στο ακρωτήριο ΦΙΝΙΣΤΕΡΕ και όπου, μετά τον χωρισμό τους, ο Αμαντέου κάθισε σε βράχο κι εκεί έγραψε τα απομνημονεύματα του, από όπου προκύπτουν όλες οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του συγγραφέα.
Το όνομα ‘’ Φινιστέρε’’ προέρχεται από το λατινικό Finis Terrae, που σημαίνει ‘’τέλος της γης’’ και στους ρωμαϊκούς χρόνους πιστεύονταν ότι είναι το τέλος του τότε γνωστού κόσμου και επομένως το δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Οι Ρωμαίοι αναφέρονταν σε αυτό το τμήμα του Ατλαντικού σαν ‘’Θάλασσα των Νεκρών’’, πιστεύοντας ότι ήταν μόλις πάνω από τον ορίζοντα η είσοδος του Άδη.
Το ακρωτήριο Φινιστέρε έχει εντυπωσιακές παραλίες που , πολλές από αυτές, πλαισιώνονται από απόκρημνα βράχια που οδηγούν στην ‘’σκοτεινή θάλασσα’’ , όπως αποκαλούσαν τον Ατλαντικό στον Μεσαίωνα. Υπάρχουν δε διάφορα πετρώματα που σχετίζονται με θρησκευτικούς θρύλους, όπως οι ‘’ιερές πέτρες’’, ‘’πέτρες βαμμένες με κρασί’’, ‘’ πέτρες καρέκλες ’’, κλπ.
Έτσι, πρωτόγονοι περιπατητές συναθροίζονταν στο Φινιστέρε, πιστεύοντας ότι είναι πνευματικό μέρος, όπου μπορούσαν να αισθάνονται κοντά στον ωκεανό. Σήμερα κατέχει εξέχουσα θέση στην φαντασία πολλών ταξιδιωτών ,καθιστώντας το αντικείμενο πολλών επισκέψεων και είναι δημοφιλής προορισμός θρησκευτικών προσκυνητών.
Από τον μεσαίωνα ακόμα , χριστιανοί προσκυνητές, προβληματισμένοι σχετικά με τις ψυχές των νεκρών , ακολούθησαν την διαδρομή ως το κοντινό ‘’ Santiago de Compostela’’, το οποίο η ΟΥΝΕΣΚΟ ανακήρυξε μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς .
Ακριβώς αυτό το προσκύνημα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας ‘’THE WAY’’ που επιλέξαμε να δούμε, ‘’Ο ΔΡΟΜΟΣ’’ που διαλέξαμε να ακολουθήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Θέμα της το οδοιπορικό ενός πατέρα που μόλις έχασε τον γιο του σε μια καταιγίδα των Πυρηναίων, στον πασίγνωστο από τον μεσαίωνα δρόμο προσκυνήματος προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αποστόλου Αγίου Ιακώβου. Με αφορμή το τραγικό συμβάν, ο πατέρας αποφασίζει να διανύσει ο ίδιος τον δρόμο του προσκυνήματος. Ολόκληρη η ταινία στηρίζεται πάνω σε αυτό το ταξίδι, με όλες τις δυνατές συνερμηνείες και προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η λέξη, ένα ταξίδι γεωγραφικό, υπαρξιακό, πνευματικό, ένα ταξίδι που τέρμα του έχει το τέρμα της πορείας ενός Αγίου, την κάθαρση, την ειρήνη, την αγιότητα.
Πρόκειται για μια πορεία 800 χιλιομέτρων μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία των Πυρηναίων όπου συναντάς πολλές πόλεις και χωριά που έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα τον μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Με έναν σχετικά γοργό ρυθμό, η διαδρομή μπορεί να ολοκληρωθεί σε κάτι παραπάνω από έναν μήνα, περίπου 35 μέρες. Σε δικά μας δεδομένα, είναι περίπου όσο η διαδρομή Αθήνα - Αλεξανδρούπολη. Το προσκύνημα στον Άγιο Ιάκωβο ήταν διάσημο από τον Μεσαίωνα και τα χρόνια του Καρλομάγνου, 9ος αιώνας. Η δε προσέλευση των πιστών ήταν εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε μια Ευρώπη των 20.000.000 κατοίκων, το οδοιπορικό προσκύνημα προς τον ιερό ναό του Αγίου προσήλκυε περί τους 500.000 πιστούς ετησίως.
Στην πορεία προς τον Άγιο ο πλούσιος αμερικανός οφθαλμίατρος οδηγείται σε ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας, μαζί με τρεις συνοδοιπόρους του.
Αντίστροφοι ρόλοι
Ο κάθε πατέρας νιώθει τα παιδιά του σαν συνέχεια του εαυτού του και ελπίζει ενδόμυχα να δει τον γιο του να ακολουθεί την ίδια με εκείνον πορεία και να πετυχαίνει στη ζωή του όσα εκείνος δεν μπόρεσε να κατακτήσει. Συχνά όμως τα παιδιά έχουν μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και, όταν η αγάπη μεταξύ τους δεν ξεπερνά τις ψυχολογικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο πλησίασμά τους, σταδιακά απομακρύνονται. Ο θάνατος, ωστόσο, είναι μια καμπή που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει και που μπορεί να αναστρέψει τα πάντα.
Ο γιατρός Tom Avery (Martin Sheen) είναι εκείνος που θα ακολουθήσει αυθόρμητα και θα ολοκληρώσει την πορεία του γιου του, που την διέκοψε στην αρχή της μια καταιγίδα στα Πυρηναία. Μπροστά στον θάνατο όλα παίρνουν τη θέση που τους αρμόζει. Οι αντιθέσεις παύουν να υφίστανται, ο εγωισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης, η απωθημένη από τις συνθήκες αγάπη αναδύεται και απαιτεί το μερίδιό της στη ζωή. Το μερίδιό της και στο πένθος ενός πατέρα που θα ταξιδέψει το νεκρό γιο του στους ώμους του μέχρι το τέλος του προορισμού του.
Το πένθος είναι πάντα συνυφασμένο με την αγάπη. Και είναι αυτή που αλλοιώνει τον θάνατο, τον διαλύει, τον μετατρέπει σε φως και φέρνει την ανάσταση. Για τον Tom είναι η μοναδική ευκαιρία να βιώσει με κόπο, με προσπάθεια, με πόνο, τη σχέση του με τον γιο του, να ταυτισθεί μαζί του σε αυτό το ταξίδι, να απελευθερώσει την αγάπη του, να πενθήσει και να αναγεννηθεί.
Συνοδοιπόροι
Το προσκύνημα του 'el camino de Santiago' (σημ: Santiago = Άγιος Ιάκωβος) [...] είναι περισσότερα από 800 χιλιόμετρα. Μια πορεία-κάλεσμα του Αγίου για να ζυγίσει ο καθένας τη στάση της ζωής του, βήμα-βήμα μέχρι σήμερα. Όμως, γνωριμία, συνάντηση με τον εαυτό μας δεν γίνεται χωρίς κοινωνία με τους άλλους. Και "κοινωνία" μαζί τους σημαίνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας στα μάτια τους. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι οι άλλοι σαν χαρακτήρες. Γιατί είναι ο σύνδεσμος της αγάπης - του ίδιου του Θεού - που ξεπερνά όλες τις διαφορές και πραγματοποιεί τον συντονισμό, την επαφή, την ταύτιση.
Στον ίδιο δρόμο του Σαντιάγκο πορεύεται και ο Γιοστ από το Άμστερνταμ. Ο Τομ στη συνάντησή τους δυσκολεύεται να αποκαλύψει, να δημοσιοποιήσει τον λόγο που τον ώθησε στην πορεία αυτή. Ο Γιοστ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ομολογήσει πως ακολουθεί τον δρόμο του προσκυνήματος απλά σαν γυμναστική, για να αδυνατήσει και να αρέσει πάλι στη γυναίκα του. Ένα άλλοθι που ταιριάζει στον κοσμικά κοινωνικό, επιφανειακό και εξωστρεφή τύπο του.
Η Σάρα από τον Καναδά κάνει την πορεία αυτή για να κόψει το κάπνισμα. Θα καταθέσει στο τέρμα την εξάρτησή της από το τσιγάρο, που την κάνει επιθετική και αντιφατική.
Ο ιρλανδός Τζακ ψάχνει στον δρόμο του προσκυνήματος την έμπνευση του παρατηρητή, του συγγραφέα που καταγράφει ιστορίες, ιδέες και αντιδράσεις για να ενεργοποιήσει το πνεύμα του.
Ο καθένας τους με το φορτίο του προβλήματός του στους ώμους του, ζητά την κατάλληλη δικαιολογία για τον εαυτό του και για τα μάτια του κόσμου. Όμως, η αλήθεια είναι πως κανένας δεν ξεκινά να περπατήσει 800 χιλιόμετρα για γυμναστική, για να κόψει το τσιγάρο ή για να βρει την έμπνευση. Η πικρή αλήθεια είναι πως κανένας δεν αποφασίζει εύκολα να απαρνηθεί την υποκριτική παρουσία του στο θέατρο της κοσμικής ζωής και να εξομολογηθεί από τα βάθη της ψυχής του με θάρρος και συναίσθηση της ανεπάρκειάς του, της ενοχής του, της αποτυχίας του.
Γι' αυτό βγήκαν όλοι στο δρόμο του Αγίου. Για να αποκτήσει η ζωή τους για 800 χιλιόμετρα νόημα. Να κάνουν επιτέλους κάτι, να κινητοποιήσουν τη βούλησή τους στην αναζήτηση του εαυτού τους και σε ό,τι μπορεί να κρύβεται εκεί. Να βρουν το θάρρος της εξομολόγησης, την κάθαρση της παραδοχής, το έλεος των σφαλμάτων, την υπέρβαση του θανάτου τους. (σημ: θάνατος δεν είναι μόνο ο ένας και τελειωτικός, μικροί αθέατοι θάνατοι μπορούν να υπάρχουν και στη ζωή μας άπειροι και να τη ροκανίζουν χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.)
Εl camino de Santiago
Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου, εκτός από πορεία πένθους, εκτός από πορεία συνάντησης, είναι τελικά η ίδια η ζωή, ένα πρότυπο ζωής. Ένα πρότυπο λιτού τρόπου ζωής που έχει την αφετηρία του στην ενσυνείδητη απόφαση για μια νέα πορεία, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και λεπτομερή σχεδιασμό. Έχει σκοπό, στόχο και πυξίδα του το προσκύνημα του Αγίου, την αγιότητα. Βασίζεται σε λίγα μα απαραίτητα εφόδια, σε καλό προγραμματισμό και στην απώθηση των αρνητικών επιρροών. Και απαιτεί προσήλωση στην ολοκλήρωση της πορείας, συνέπεια στην τήρηση του προγράμματος, εγρήγορση στους κινδύνους και προσήνεια στους συνοδοιπόρους.
Αυτά τα στοιχεία που προβάλλονται τα αξιολογούμε σαν ένα πρότυπο Τρόπο Ζωής. Σε κανένα σημείο της κατάταξης αυτής όμως δεν αναφέρεται ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν κατατάσσεται. Ο Θεός είναι παντού. Προσκύνημα δεν είναι ο τόπος. Είναι το νόημα που ενέχει η τοποθεσία. Ο Θεός είναι το νόημα, η ψυχή των πάντων. Είναι η ζωή, η δύναμη, το πάτημα σε κάθε βήμα της πορείας προς τον Άγιο. Είναι η θερμότητα που φλογίζει τις καρδιές στην προσπάθεια, στην κούραση, στον πόνο, στο λαχάνιασμα. Είναι παρών στη χαρά της συνάντησης με τους συνοδοιπόρους, στην αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσά τους σε κάθε μέτρο που διανύουν, σε κάθε περιστατικό που μοιράζονται.
Το νόημα του δρόμου για το Σαντιάγκο κρύβεται ακριβώς στον τρόπο ζωής. Η ζωή δεν αλλάζει. Πάντα θα έχει τις δυσκολίες και τα απρόοπτά της. Όπου κι αν βρισκόμαστε, όποια κι αν είναι η ασχολία μας. Ο άνθρωπος όμως, αλλάζει. Δεν θα είναι απαραίτητα πάντοτε εγωκεντρικός, ισχυρογνώμων, ανασφαλής, επιπόλαιος, ανόητος ή υποκριτής. Αρκεί να το θελήσει. Στον χώρο που του δόθηκε, στον χρόνο που θα το αποφασίσει, μπορεί να ξεκινήσει την πορεία του. Απλά. Σαν πορεία, σαν νέο τρόπο ζωής. Με σφάλματα και παραβλέψεις, με αγωνίες και δοκιμασίες. Με πολλή υπομονή παράλληλα, προσήλωση και πίστη.
Tο ταξίδι
Ένα ταξίδι προσφέρει πάντα τα δώρα του, εντυπώσεις, εμπειρίες, συγκρίσεις, μαθήματα και αναμνήσεις. Η πορεία στον δρόμο του Αγίου προσφέρει κάτι περισσότερο: την ευκαιρία να δέχεσαι τα δώρα του ταξιδιού σου με διάκριση και αξιολόγηση, την ευκαιρία να βλέπεις και να νιώθεις βαθύτερα τον εαυτό σου και τους άλλους και την ευκαιρία ακόμα να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή σου στη ζωή.
Σε μια στιγμή χαλάρωσης ο Τομ έχασε όλα τα υπάρχοντά του. Τα πήρε κυριολεκτικά το ποτάμι. Και μαζί στο σακίδιο, τη στάχτη του γιου του. Σε μια στιγμή χάθηκαν τα πάντα. Χωρίς εφόδια δεν μπορούσε να προχωρήσει. Χωρίς τον γιο του δεν υπήρχε λόγος να προχωρήσει. Κι έπεσε στο ποτάμι, πάλεψε, κινδύνευσε. Δραματικά μόνος. Μα βρέθηκαν κάποια κλαδιά και πιάστηκε. Και κάποια φύλλα δέντρων θρόισαν απαλά από τη θεϊκή παρουσία.
Θα χάσει αργότερα και δεύτερη φορά τα υπάρχοντά του. Ένας μικρός τσιγγάνος θα του κλέψει το σακίδιο. Ένα παιδί θα τον φέρει ξανά στα χείλη της απελπισίας. Από τον πατέρα του όμως, μαζί με το σακίδιο, θα δεχτούν ο Τομ και οι φίλοι του μερικά μαθήματα. Πως ποτέ δεν πρέπει να γενικεύουμε, γιατί ο κάθε άνθρωπος, σε όποια ομάδα κι αν ανήκει, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με τη δική του βούληση και ελευθερία. Πως εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να βρεις κατανόηση, συμπαράσταση, ευγένεια ψυχής. Και πως ο Θεός δεν ενεργεί μόνο μέσα από τους ελεήμονες, τους ενάρετους, τους ανθρώπους της Εκκλησίας, αλλά μέσα από τον κάθε άνθρωπο και από αυτόν που δεν υπολογίζουμε, δεν εκτιμούμε ή και υποτιμούμε.
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή."
Στον Θεό ανήκουν οι ψυχές όλων μας.
Ο Τομ και οι συνοδοιπόροι του θα πάρουν ακόμα ένα μάθημα από τους τσιγγάνους. Τι ακριβώς σημαίνει γιορτή, συμμετοχή στην ομαδική χαρά. Ο καθαρά πνευματικός άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, όλα τα περιλαμβάνει η προσευχή του: κοινωνία, εξιλέωση, έκφραση, γιορτή, χαρά. Ο φορτισμένος καθημερινός άνθρωπος όμως έχει τρεις τρόπους ψυχοσωματικής εκτόνωσης: το κλάμα, τον χορό και τον έρωτα. Το κλάμα είναι ο πόνος, ο έρωτας η τρέλα. Ο χορός, η συνισταμένη τους, που όταν γέρνει προς τη μία ή προς την άλλη μεριά, αποκτά την ανάλογη δυναμική και ο πόνος ή ο έρωτας, τότε συνεργούν και ξεπερνούν τις διαστάσεις του χορού. Η έκφρασή τους αγγίζει την εξιλέωση και γίνονται συνάντηση, αγάπη και προσευχή.
Tέλος πορείας
Στην είσοδο του ναού, αντίκρυ από το άγαλμα του Αγίου Ιακώβου, ο δρόμος για το προσκύνημα έχει φτάσει στο τέλος του. Η παράδοση λέει πως οι παλιοί προσκυνητές προχωρούσαν με τα γόνατα από την είσοδο μέχρι τον Άγιο. Οι σύγχρονοι συνοδοιπόροι, ο Τομ, η Σάρα, ο Τζακ, δεν το βρίσκουν απαραίτητο. Προχωρούν κανονικά ένας-ένας και ακουμπούν την παλάμη τους στο άγαλμα, στο εντύπωμα που σχημάτισαν εκατομμύρια αγγίγματα προηγούμενων προσκυνητών. Κάθε άγγιγμα και μια κατάθεση ψυχής, μια ευχή, μια μαρτυρία.
Ο Γιοστ από το Άμστερνταμ, τελευταίος, θα ακολουθήσει πεσμένος στα γόνατα. Κάτω από την κοσμική του οργάνωση, ελαφρότητα και ανεμελιά, αναδύεται η ανάγκη του πνεύματός του να εκπροσωπήσει επάξια τον εαυτό του και τους φίλους του και να προσέλθει με τον οφειλόμενο σεβασμό στον Άγιο. Η συναίσθηση της κενότητας και της αναξιότητάς του τον οδήγησαν στην ολοκλήρωση του προσκυνήματός του, με την έμπρακτη έκφραση της ταπείνωσης και της αγάπης του.
Το ταξίδι τελείωσε. Οι τέσσερις συνοδοιπόροι κατάφεραν να γίνουν φίλοι. Η αγάπη που τους συνδέει ξεπέρασε την υπεροψία της διανόησης, την άμβλυση κρίσης του οινοπνεύματος, τις διαφορές καλλιέργειας, φιλοσοφίας και συμπεριφοράς. Τους έκανε να θέλουν να βρίσκονται μαζί και εκτός πορείας. Η κοινή πορεία όμως, ο κοινός σκοπός, είναι που τους κράτησαν κοντά, τους συσπείρωσαν, τους ένωσαν σε μια μικρή φιλική κοινότητα. Η αγάπη δεν έχει προϋποθέσεις και περιορισμούς. Η αγάπη είναι μόνο κατανόηση, αποδοχή και χαρά συντροφικότητας. Από όλους και για όλους.
Στο τέρμα του δρόμου ο καθένας έχει κάνει τον απολογισμό του. Ο Γιοστ δεν έχασε ούτε ένα κιλό, η Σάρα δεν έκοψε το τσιγάρο, ο Τζακ δεν δικαίωσε το ταλέντο του. Όμως όλοι απόκτησαν αυτό που πραγματικά αναζητούσαν. Ανάπαυση από την εναπόθεση του προσωπικού τους φορτίου στα πόδια του Αγίου, ειρήνη στην καρδιά τους και αγάπη μεταξύ τους και για τον Τομ.
Ο Τομ δέχτηκε στην καρδιά του τους τρεις φίλους του, που θα τον ακολουθήσουν ως τον ωκεανό. Εκεί θα είναι το τέλος της δικής του πορείας. Έχει σφραγίσει το διαβατήριο του δρόμου του Σαντιάγκο στο όνομα του γιου του. Εκεί θα τον αποχαιρετήσει.
Πέρα από το Σαντιάγκο
Όταν φτάνει κάποιος εκεί που έφτασε ένας Άγιος, τοπικά και μεταφορικά, έχει ήδη αξιωθεί τη χάρη του Θεού. Όμως, στα βράχια της Muxia, στην εκθαμβωτική ομορφιά των κυμάτων που σπάνε πάνω τους και σκορπίζουν στο φως, εκεί η αίσθηση του Θεού είναι ολοζώντανη. Οι φίλοι αποχωρούν διακριτικά. Ο Τομ αποχαιρετά τον γιο του...
H τελική αίσθηση ακολουθεί σαν ηχώ τον θεατή λέγοντάς του:
"Κοίταξε μέσα σου πιο προσεκτικά και μην καθυστερείς.
Αν πρόκειται να ακολουθήσεις τον δρόμο για το Σαντιάγκο, μη χάνεις άλλον χρόνο.
Δεν χρειάζεσαι μια δικαιολογία για τους άλλους.
Ούτε για τον εαυτό σου.
Εσύ ξέρεις ότι ο εαυτός σου βρίσκεται ήδη στον δρόμο.
Γιατί η απόφαση του σήμερα έχει τις ρίζες της στο χθες.
Το ταξίδι του αύριο ξεκινά σήμερα.
Τώρα!"
Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου (O Camiño de Santiago)
Λέγεται ότι οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Ιησού, θέλησαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες. Ο μεν Ιωάννης επέλεξε να στραφεί ανατολικά, πέρα από τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος, αφού πρώτα άρχισε να κηρύττει στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, πήρε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον αδελφό του, φανερή αναφορά στις τιμητικές θέσεις δεξιά και αριστερά του ουράνιου θρόνου που είχε ζητήσει η μητέρα τους, Σαλώμη, από τον Κύριο. Έτσι βρέθηκε στην απώτατη Δύση, στην Ισπανία. Η Ισπανία ήταν άλλωστε τμήμα και των σχεδίων του Παύλου, όπως ο ίδιος αναφέρει καθαρά στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, "καθ' οδόν προς την Ισπανίαν, θα έρθω σε σας" (15, 24), μόνο που δεν είναι γνωστό αν ο Παύλος τελικά κατόρθωσε να κάνει το ταξίδι εκείνο, καθώς δεν υπάρχουν σχετικές πληροφορίες.
Ο Ιάκωβος δεν πέτυχε πολλά πράγματα και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, το έτος 44 θανατώθηκε με μαχαίρι από τον Ηρώδη Αγρίππα και το σώμα του πετάχτηκε στα σκυλιά. Ήταν ο πρώτος Απόστολος που μαρτύρησε για την πίστη του. Λέγεται πως οι μαθητές του πήραν το ακέφαλο σώμα, το μετέφεραν στην Ισπανία, στην πιο απόμακρη δυτική πλευρά, εκεί που η στεριά χάνεται στη θάλασσα μέσα στην καταχνιά και το έθαψαν. Στο μέρος εκείνο έκτισαν μια μικρή εκκλησία και μετά το γεγονός ξεχάστηκε. Η ιδέα ότι ο Ιάκωβος κήρυξε στην Ισπανία άρχισε να διαδίδεται στη Δύση από τον 7ο αι. και μετά. Ήταν την εποχή που οι Άραβες είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο και οι χριστιανοί χρειαζόντουσαν επειγόντως υπερασπιστή της πίστεώς τους.
Το 813 βρέθηκε θαυματουργικά η εκκλησία και ο τάφος δίπλα της από έναν ερημίτη μοναχό, τον Πελάγιο. Την εποχή εκείνη ο Αλφόνσος Β' βασίλευε στην Αστουρία και ο Καρλομάγνος ήταν αυτοκράτωρ της Δύσης. Για να καταλάβει ο αναγνώστης το μέγεθος της φήμης που απέκτησε αυτός ο τόπος της λατρείας του σκηνώματος του Αγίου Ιακώβου, αρκεί να λεχθεί πως τον 12ο αι. επισκέπτονταν ετησίως την εκκλησία εκείνη 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Τόση εντύπωση έκανε αυτή η κοσμοπλημμύρα στον μουσουλμάνο πρέσβη Αλί μπεν Γιουσούφ, το 1121, ώστε σημείωνε, "είναι τόσο το πλήθος αυτών που πάνε και έρχονται, που μετά βίας μπορεί κανείς να διαβεί το δρόμο που οδηγεί δυτικά".
Κατά το Μεσαίωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος. Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στην χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αι. οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα υλικά κατάλοιπα των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου βρίσκονταν αυτά τα κατάλοιπα έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο σαν η καλύτερη συνταγή για συγχώρεση των αμαρτιών.
ΠΗΓΕΣ
http://evapsarrou.blogspot.gr/2014/02/blog-post_18.html
https://el.wikipedia.org/wiki/
Την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου στις 7:00 θα γίνει στο εντευκτήριο του συλλόγου η προβολή της ταινίας:«Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα»
Ο βραβευμένος δύο φορές στις Κάννες, Δανός σκηνοθέτης Μπίλι Όγκουστ και ο τιμώμενος με Όσκαρ Τζέρεμι Άιρονς συναντιούνται στη Λισαβόνα, για να διηγηθούν μία ιστορία. Εκτός από τον σπουδαίο Τζέρεμι Άιρονς το εντυπωσιακό καστ της ταινίας αποτελούν οι: Μελανί Λοράν, Τζακ Ιστον, Μαρτίνα Γέντεκ, Ογκουστ Ντίελ, Μπρούνο Γκανζ, Κρίστοφερ Λι και Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο λατινιστής Ράιμουντ Γκρεγκόριους, καθηγητής σ’ ένα λύκειο της Βέρνης, πασίγνωστος για την εμμονή του στο μάθημά του και στην αξία της γνώσης, άνθρωπος μοναχικός, χωρίς οικογένεια, εγκαταλείπει ξαφνικά τη δουλειά του και παίρνει το πρώτο νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα, απλώς και μόνο επειδή έτυχε να συναντήσει μια νεαρή γυναίκα στο ποτάμι, έτοιμη ν’ αυτοκτονήσει, και μαγεύτηκε ακούγοντάς τη να μιλάει πορτογαλικά.
Στη Λισαβόνα θα ακολουθήσει τα ίχνη ενός ποιητή, του Αμαντέου ντε Πράντου, θα γνωρίσει μέρη, ανθρώπους, γυναίκες, συνήθειες, βιβλία… και, το κυριότερο, σκέψεις, ιδέες, επιθυμίες. Και όταν έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο, θα αναγκαστεί να αντικρίσει τη ζωή με άλλο μάτι.
Ένα εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο μυθιστόρημα, ύμνος στην αξία της ζωής!
Ο ΠΑΣΚΑΛ ΜΕΡΣΙΕ (ψευδώνυμο του Πέτερ Μπιέρι) γεννήθηκε το 1944 στη Βέρνη της Ελβετίας. Σπούδασε φιλοσοφία, Αγγλική φιλολογία και Ινδολογία στο Λονδίνο και τη Χαϊδελβέργη. Από το 1993 είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και είναι καταξιωμένος θεωρητικός και ερευνητής στο χώρο του. Για τα μυθιστορήματα του, τρία συνολικά, βραβεύτηκε το 2006 με το βραβείο Marie Luise Kaschnitz. Το ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΑΒΟΝΑ έχει μεταφραστεί σε περισσότερο από 10 γλώσσες.
The Door
του Ίστβαν Σζάμπο
Η βραβευμένη με Όσκαρ Έλεν Μίρεν (Η Βασίλισσα) και η Μαρτίνα Γέντεκ (Οι ζωές των άλλων) σε εκπληκτικές ερμηνείες υπό την σκηνοθεσία του επίσης βραβευμένου με Όσκαρ Ίστβαν Ζάμπο (Mephisto).
Υπόθεση:
Αυτή είναι η ιστορία μιας ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ δύο γυναικών, μιας συγγραφέως και της καμαριέρας της.
The Constant Gardener
Διάρκεια: 129'
Αγγλο-αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Φερνάντο Μεϊρέλες με τους: Ρέιφ Φάινς, Ρέιτσελ Βάις, Ντάνι Χιουστον, Μπιλ Νάι
O Justin (Ralph Fiennes) και η Tessa (Rachel Weisz) γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, αν και εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό. Εκείνος ένας άτολμος, πειθήνιος διπλωμάτης, εκείνη μια ακτιβίστρια γεμάτη πάθος και θάρρος να κάνει όλες τις δύσκολες ερωτήσεις για τις οποίες Justin δεν έχει απαντήσεις. Όταν η Tessa βιάζεται και δολοφονείται στην Κένυα, ο Justin καλείται να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που τερμάτισαν τη ζωή της και απειλούν τη δική του. Με την επιμονή ενός κηπουρού, ξεκινάει να μάθει την αλήθεια για τη γυναίκα του και να αποκαταστήσει τη μνήμη της (η επίσημη εκδοχή για τη δολοφονία είναι ότι διαπράχθηκε από τον συνεργάτη και εραστή της) και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση διαφθοράς, διαπλοκής και εκμετάλευσης της Αφρικής από κυβερνήσεις και φαρμακοβιομηχανίες.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Le Carre, το "Constant Gardener" είναι ένα πολιτικό θρίλερ, μια προσωπική τραγωδία, αλλά πάνω από όλα μια ιστορία αγάπης. Οι εκπληκτικές ερμηνείες, η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών και η κίνηση της κάμερας σε κάνουν να πιστέψεις στην αλήθεια των χαρακτήρων (οι προσωπικές στιγμές του ζευγαριού φέρνουν τον θεατή στη δύσκολη θέση του ηδονοβλεψία). Ο Fiennes, στον πιο ανθρώπινο ρόλο της καριέρας του, δίνει μια εσωτερική, λιτή ερμηνεία. Δεν υπερβάλλει, δεν φωνάζει, δεν κλαίει με λυγμούς. Η λεπτότητα των εκφράσεών του αποπνέει όλο το βάθος των συναισθημάτων του χαρακτήρα. Όσα περισσότερα μαθαίνει ο Justin για τη γυναίκα του, τόσο περισσότερο καταλαβαίνει γιατί την αγαπούσε πολύ. Όσο περισσότερο αποκαλύπτει τη συνωμοσία, τόσο βαθαίνει η αίσθηση της απώλειάς του και γίνεται ακόμα πιο συγκινητική η έρευνά του. Στο τέλος της πορείας του δεν έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Αναγκάζεται και προκαλείται να κάνει ερωτήσεις που αγγίζουν τη δύναμη που έκρυβε μέσα του από την αρχή.
Η αφήγηση είναι γεμάτη flashbacks που εξυπηρετούν ιδανικά το σκοπό της. Ταυτιζόμαστε με τη σύγχυση του ήρωα στο ταξίδι του να ξεδιαλύνει την αλήθεια, ξεδιαλύνοντας πρώτα τις αναμνήσεις του. Παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες μιας Αφρικής που υποφέρει από πείνα, φτώχεια και συμφέροντα, χωρίς τη μεμψιμοιρία της Δύσης. Ο Meireilles αιχμαλωτίζει τα χρώματα της Ηπείρου με έντονη παλέτα και αποτυπώνει το Λονδίνο με μουντά χρώματα τονίζοντας την αντίθεση των δύο κόσμων. Το «Constant Gardener» είναι μια βαθιά, πολύπλοκη ταινία, δυσάρεστη για όλους τους σωστούς λόγους.
Περισσότερες Πληροφορίες
Ο ταλαντούχος Βραζιλιάνος κινηματογραφιστής Φερνάντο Μεϊρέγιες ( υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας 2002 - «Η πόλη του Θεού») μεταφέρει με μοναδική μαεστρία στη μεγάλη οθόνη το μπεστ-σέλερ του διάσημου Βρετανού συγγραφέα Τζον Λε Καρέ. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνταρακτικό θρίλερ, που έδρεψε δάφνες και απέσπασε, μεταξύ άλλων βραβείων, το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για τη μεστή ερμηνεία της αισθαντικής Ρέιτσελ Βάις («Η πηγή της ζωής»). Τον κεντρικό ρόλο υποδύεται – εξίσου αξέχαστα – ο θαυμάσιος Άγγλος ηθοποιός Ρέιφ Φάινς («Ο Άγγλος ασθενής», «Η λίστα του Σίντλερ»).
Κυριακή 11 Οκτωβρίου στις 7: 00 μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας :
ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ
THE SCARLET LETTER
Ιστορική 1995
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ρόλαντ Τζόφι με τους: Ντέμι Μουρ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Γκάρι Ολντμαν, Τζόαν Πλόουραϊτ
Η ταινία αποτελεί τοιχογραφία εποχής με αναφορά στη μισαλλοδοξία. Ένα διαχρονικό σχόλιο για την εποχή και τις συμπεριφορές. Ο Roland Joffé σκηνοθετεί ακαδημαϊκά ενώ η αναπαράσταση εποχής είναι έξοχη!
Μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Nathaniel Hawthorne το οποίο αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της Αμερικανικής λογοτεχνίας και έχει συγκινήσει γενιές θεατών σε όλο τον κόσμο.
Υπόθεση
Στη Μασαχουσέτη του 1666 μια μοιχαλίδα διαπομπεύεται δημόσια, γιατί αρνείται να αποκαλύψει τον πατέρα του νόθου παιδιού της. Η νεαρή ανεξάρτητη Hester Prynne (Demi Moore) φτάνει από την Αγγλία στην Αμερική για να βρει έναν καλό σπίτι, ώστε να ακολουθήσει και ο γηραιός σύζυγος της, Roger Chillingworth (Robert Duvall). Από την αρχή, οι νέοι της συμπολίτες παρατηρούν την ανεξάρτητη φύση της και είτε την συμπαθούν είτε γοητεύονται. Όσο η νέα γυναίκα εγκαθίσταται και προσαρμόζεται στη νέα κατάσταση, μέσα σε μία μικρή κοινωνία, γνωρίζει και ερωτεύεται έναν όμορφο άνδρα (Gary Oldman). Ο άντρας αυτός αποδεικνύεται πως είναι ο αιδεσιμότατος Arthur Dimmesdale με τον οποίο κάνουν σχέση. Όταν όμως η Hester μείνει έγκυος, θα αντιμετωπίσει την κατακραυγή των ανθρώπων γύρω της. Θα αναγκαστεί να φορέσει, -σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής- το άλικο γράμμα γύρω από το λαιμό της, που υποδεικνύει πως είναι μοιχαλίδα, οδηγώντας την στον δημόσιο εξευτελισμό και την ταπείνωση.
Η συγκλονιστική ιστορία του Nathaniel Hawthorne για τον παράνομο έρωτα μιας παντρεμένης γυναίκας και ενός πάστορα στην πουριτανική Νέα Αγγλία του 17ου αιώνα έχει αγαπηθεί από το κοινό, από την πρώτη έκδοση του μυθιστορήματος το 1850, μέχρι σήμερα. «Το Άλικο Γράμμα» αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της Αμερικανικής λογοτεχνίας και έχει συγκινήσει μέσα από τις αμέτρητες διασκευές του για τον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση γενιές θεατών σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή την πρόσφατη βερσιόν του Roland Joffé («Η Αποστολή»), η Demi Moore ενσαρκώνει τη γενναία και τραγική ηρωίδα του Hawthorne, Hester, με ένα κράμα δυναμισμού και αισθησιασμού. Προσφέροντας ένα πλούσιο θέαμα, με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια εποχής, με εξαιρετική φωτογραφία – οι σκηνές στην άγρια φύση κόβουν την ανάσα - η ταινία του Roland Joffé δε μένει απόλυτα πιστή στο πρωτότυπο έργο. Ο σκηνοθέτης ρίχνει μια σύγχρονη ματιά στον Αμερικανικό πουριτανισμό, στη σύγκρουση μεταξύ του ανθρώπινου πάθους και της υποκριτικής αυστηρότητας και καταπίεσης. Πάνω απ’ όλα όμως, «Το Άλικο Γράμμα» είναι ένας ύμνος στον έρωτα και στην ελευθερία.
ΒΙΒΛΙΟ
Το άλικο γράμμα, ένα από τα σημαντικότερα έργα της αμερικάνικης λογοτεχνίας, γράφτηκε το 1850 και τοποθετείται σε μια κοινότητα Πουριτανών της Νέας Αγγλίας του 17ου αιώνα. Αφηγείται την τραγική ιστορία της Έστερ Πριν, μιας αποίκου, η οποία κατά τη δίχρονη απουσία του συζύγου της στην Ευρώπη αποκτά παιδί. Η κοινότητα τη διαπομπεύει υποχρεώνοντάς τη να φορά πάντα στο στήθος της το άλικο γράμμα Α, που δηλώνει την αμαρτία της, τη μοιχεία. Εκείνη παρά τις πιέσεις θα αρνηθεί σθεναρά να αποκαλύψει το όνομα του συζύγου της αλλά και του εραστή της, κερδίζοντας το σεβασμό της κοινότητας με τις αγαθοεργές της πράξεις. Η δική της εσωτερική δύναμη έρχεται σε οξεία αντίθεση με την ηθική δειλία του εραστή και πατέρα του παιδιού της που την αφήνει να αντιμετωπίσει ολομόναχη την ενοχή και τον εξευτελισμό – η αντίθεση αυτή θα κορυφωθεί στο σπαρακτικό τέλος του μυθιστορήματος.
Ο Ναθάνιελ Χόθορν, ο οποίος γνώριζε καλά λόγω καταγωγής την πουριτανική παράδοση, συνέθεσε ζωντανούς ήρωες που ταλαντεύονται ανάμεσα στην ενοχή και την αμαρτία, το συναίσθημα και τη συνείδηση, ενώ στο πρόσωπο της Έστερ Πριν, κατάφερε να δημιουργήσει την πρώτη ολοκληρωμένη αμερικανίδα ηρωίδα. Αυτό ίσως είναι ένας από τους λόγους που αυτή η δυνατή αλληγορική ιστορία κοινωνικής καταπίεσης αγαπήθηκε από το κοινό βγάζοντας τον Χόθορν από τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρισκόταν την περίοδο που την έγραψε και χαρίζοντάς του την επιτυχία που επιζητούσε.
Κυριακή 14 Ιουνίου στις 9:00μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας :
Η Ταπείνωση (2014)
The Humbling
|
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπάρι Λέβινσον με τους: Αλ Πατσίνο, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Κίρα Σέντγουικ, Ντίλαν Μπέικερ
Bασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ και γυρισμένη με πολύ μικρό μπάτζετ στο σπίτι του Barry Levinson στο Κονέκτικατ. Μια ταινία που πλησιάζει την προβληματική του «Birdman». Και οι δύο προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Βενετίας του 2014 και οι δύο έχουν ως πρωταγωνιστές ηθοποιούς που λατρεύουν το θέατρο, σε μια άσχημη καμπή της καριέρας τους και οι δύο θολώνουν τα νερά ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει και σε αυτό που είναι υποκριτική. Και στις δύο ταινίες ο delusional πρωταγωνιστής, λίγο πριν βγει στη σκηνή, μπερδεύεται, βγαίνει εκτός θεάτρου και δυσκολεύεται να μπει ξανά μέσα σε αυτό!
Η υπόθεση: Ο Σάιμον Άξλερ είναι ένας σπουδαίος, διάσημος ηθοποιός, που αγγίζει τα 70 του χρόνια. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Η κρίση του, επαγγελματική αλλά ουσιαστικά υπαρξιακή, τον οδηγεί να πηδήξει από τη σκηνή στο κενό. Μια... θεατρική απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελε να αυτοκτονήσει ή εκείνη τη στιγμή ερμήνευε κάποιον αυτόχειρα; Εντέλει, κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από θεραπεία αποσύρεται στο εξοχικό του. Δεν θέλει να παίξει ποτέ ξανά. Κι όμως, μονίμως νιώθει να υποδύεται ρόλους. Αχτίδα φωτός στο υπαρξιακό του σκοτάδι γίνεται η Πεγκίν, κόρη άσημων συναδέλφων του Σάιμον, λεσβία, η οποία όμως δείχνει κολλημένη μαζί του από τα παιδικά της χρόνια. Τον επισκέπτεται ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά οι δυο τους γίνονται ζευγάρι. Κι ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία, αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Η σύγχυσή του μεγαλώνει, το αληθινό με το φανταστικό μπλέκουν αξεδιάλυτα. Και η τελική λύση θα έρθει λίγο πριν πέσει η αυλαία, έτσι όπως πρέπει (;) να φεύγουν οι ηθοποιοί...
Με τον Σαίξπηρ οδηγό και συνοδοιπόρο, ο Pacino δίνει μια από τις πιο μεστές ερμηνείες της καριέρας του. Αυτή δεν είναι μια εύκολη, «διασκεδαστική» ταινία. Μιλάει για πράγματα με βάθος, με το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και για το πως νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι αλλά και για το πως θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι.
Η ταπείνωση του Φίλιπ Ροθ
γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Ο πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ, επανέρχεται με το τριακοστό του βιβλίο, "Η ταπείνωση". Είναι ίσως το μόνο βιβλίο του Ροθ στο οποίο δεν υπάρχει καμιά αναφορά για την εβραϊκή καταγωγή του.
Ο πετυχημένος και διάσημος ηθοποιός Σάιμον Άξλερ, διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, αποξενώνεται από την τέχνη του, τη μαγεία της υποκριτικής του, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.
Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει και έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Κάθε φορά ανεβαίνει στη σκηνή γεμάτος αγωνία ενώ καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να κρύψει την αδυναμία του από τους θεατές του. Όλοι οι μεγάλοι ρόλοι τους οποίους έχει ενσαρκώσει γίνονται μια μακριά ανάμνηση, το ταλέντο του έχει εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο βαθειά υπαρξιακή του κρίση και οικειοθελώς νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική ενώ την ίδια στιγμή τον εγκαταλείπει η γυναίκα του, περιμένοντας να τα βγάλει πέρα μόνος του. Νιώθει βαθειά ταπεινωμένος, χωρίς να βλέπει κανένα φως στον ορίζοντα.
Και ξαφνικά, εκεί που τίποτα πια δεν περιμένει, εισβάλλει σαν από μηχανής Θεός η παλιά του γνώριμη Πεγκιήν και του δημιουργεί και πάλι όρεξη για ζωή και όνειρα. Ο Άξλερ ήταν φίλος με τους μάλλον αποτυχημένους ηθοποιούς γονείς της Πεγκίην. Συνδέονται ερωτικά και μπλέκονται σε έναν έρωτα ενθουσιώδη και παράτολμο, αρρωστημένο και παράφορο, που για λίγο δίνει άλλο χρώμα στη ζωή τους. Και ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Προσπαθεί να κρατηθεί από αυτόν τον έρωτα και να τον κρατήσει από φόβο μην έρθει το τέλος. Μέχρι που ο φόβος του επιβεβαιώνεται και αποφασίζει να γράψει το δικό του ολοκληρωτικό τέλος, σκηνοθετώντας με επιτυχία το τελευταίο ρόλο της ζωής του, χωρίς θεατές αυτή τη φορά.
Ο Ροθ, με τη γνωστή κοφτερή του γλώσσα για άλλη μια φορά καταφέρνει να γράψει ένα μυθιστόρημα για την απόγνωση και τον πανικό, που δημιουργεί το πέρασμα του χρόνου. Καταπιάνεται με ένα μάλλον συνηθισμένο θέμα ωστόσο, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Και προφανώς εδώ βρίσκεται η μεγάλη μαεστρία του Ροθ. Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα με oλοκληρωμένους χαρακτήρες, που ο καθένας προσδίδει τη δική του τραγικότητα στην εξέλιξη της ιστορίας, δουλεμένο με εξαιρετική οικονομία χρόνου που θα μπορούσε με το κατάλληλο καστ να ανέβει και σε θεατρική παράσταση. Οι ερωτικές εικόνες και περιγραφές φτάνουν στα όρια του πορνογραφικού χωρίς όμως να ενοχλούν - αντιθέτως, αποδίδουν με σαφήνεια την αρρωστημένη και τραγική για τον πρωταγωνιστή τελικά σχέση του, με την Πεγκίην.
Ένα σκοτεινό βιβλίο για τη θνητότητα, την απόγνωση αλλά και την ελπίδα, που γεννά το τυχαίο.
Την Κυριακή 31 Μαΐου του 2015 στις 8:00 μ. μ.
θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας "Η Εξιλέωση"( ATONEMENT) σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ με τους: Τζέιμς Μακ Αβόι, Κίρα Νάιτλι, Ρομόλα Γκαράι, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Βρετανού λογοτέχνη Ίαν Μακ Γιούαν και μετά θα ακολουθήσει συζήτηση από τους θεατές συγκριτικά με το βιβλίο κατά τα πρότυπα της λέσχης ανάγνωσης αφού η δράση αυτή αποτελεί παράλληλη δραστηριότητα της λέσχης.
Είναι η πρώτη από μία σειρά προβολών που θα ακολουθήσουν για βιβλία που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο ...και όχι μόνο.
Καλούμε τα μέλη να στηρίξουν την λειτουργία αυτή ώστε να δημιουργηθεί σταδιακά λέσχη κινηματογράφου, μια ιδέα που είχαμε στο μυαλό μας από παλιά και ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί.
Πέννυ Παναγιωτοπούλου
=========================================================
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στις 7:00 μ.μ.
θα προβληθεί η ταινία:
THE WAY
Σκηνοθεσία: Emilio Estevez
Παίζουν: Martin Sheen, Emilio Estevez, Deborah Kara Unger, Yorick van Wageningen, James Nesbitt
ΗΠΑ, 2010. Διάρκεια: 123΄
Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Πασκάλ Μερσιέ ‘’ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΑΒΟΝΑ’’ και όντας ενθουσιασμένοι από τους χαρακτήρες των ηρώων , την υπόθεση και τα μηνύματα του , παρακολουθήσαμε την ομώνυμη ταινία, όπου σε κάποιο σημείο , οι κεντρικοί ήρωες Αμαντέου Πράντου και Εστεφάνια Εσπινόζα πέρασαν την νύχτα τους στο αυτοκίνητο, στο ακρωτήριο ΦΙΝΙΣΤΕΡΕ και όπου, μετά τον χωρισμό τους, ο Αμαντέου κάθισε σε βράχο κι εκεί έγραψε τα απομνημονεύματα του, από όπου προκύπτουν όλες οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του συγγραφέα.
Το όνομα ‘’ Φινιστέρε’’ προέρχεται από το λατινικό Finis Terrae, που σημαίνει ‘’τέλος της γης’’ και στους ρωμαϊκούς χρόνους πιστεύονταν ότι είναι το τέλος του τότε γνωστού κόσμου και επομένως το δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Οι Ρωμαίοι αναφέρονταν σε αυτό το τμήμα του Ατλαντικού σαν ‘’Θάλασσα των Νεκρών’’, πιστεύοντας ότι ήταν μόλις πάνω από τον ορίζοντα η είσοδος του Άδη.
Το ακρωτήριο Φινιστέρε έχει εντυπωσιακές παραλίες που , πολλές από αυτές, πλαισιώνονται από απόκρημνα βράχια που οδηγούν στην ‘’σκοτεινή θάλασσα’’ , όπως αποκαλούσαν τον Ατλαντικό στον Μεσαίωνα. Υπάρχουν δε διάφορα πετρώματα που σχετίζονται με θρησκευτικούς θρύλους, όπως οι ‘’ιερές πέτρες’’, ‘’πέτρες βαμμένες με κρασί’’, ‘’ πέτρες καρέκλες ’’, κλπ.
Έτσι, πρωτόγονοι περιπατητές συναθροίζονταν στο Φινιστέρε, πιστεύοντας ότι είναι πνευματικό μέρος, όπου μπορούσαν να αισθάνονται κοντά στον ωκεανό. Σήμερα κατέχει εξέχουσα θέση στην φαντασία πολλών ταξιδιωτών ,καθιστώντας το αντικείμενο πολλών επισκέψεων και είναι δημοφιλής προορισμός θρησκευτικών προσκυνητών.
Από τον μεσαίωνα ακόμα , χριστιανοί προσκυνητές, προβληματισμένοι σχετικά με τις ψυχές των νεκρών , ακολούθησαν την διαδρομή ως το κοντινό ‘’ Santiago de Compostela’’, το οποίο η ΟΥΝΕΣΚΟ ανακήρυξε μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς .
Ακριβώς αυτό το προσκύνημα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας ‘’THE WAY’’ που επιλέξαμε να δούμε, ‘’Ο ΔΡΟΜΟΣ’’ που διαλέξαμε να ακολουθήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Θέμα της το οδοιπορικό ενός πατέρα που μόλις έχασε τον γιο του σε μια καταιγίδα των Πυρηναίων, στον πασίγνωστο από τον μεσαίωνα δρόμο προσκυνήματος προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αποστόλου Αγίου Ιακώβου. Με αφορμή το τραγικό συμβάν, ο πατέρας αποφασίζει να διανύσει ο ίδιος τον δρόμο του προσκυνήματος. Ολόκληρη η ταινία στηρίζεται πάνω σε αυτό το ταξίδι, με όλες τις δυνατές συνερμηνείες και προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η λέξη, ένα ταξίδι γεωγραφικό, υπαρξιακό, πνευματικό, ένα ταξίδι που τέρμα του έχει το τέρμα της πορείας ενός Αγίου, την κάθαρση, την ειρήνη, την αγιότητα.
Πρόκειται για μια πορεία 800 χιλιομέτρων μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία των Πυρηναίων όπου συναντάς πολλές πόλεις και χωριά που έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα τον μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Με έναν σχετικά γοργό ρυθμό, η διαδρομή μπορεί να ολοκληρωθεί σε κάτι παραπάνω από έναν μήνα, περίπου 35 μέρες. Σε δικά μας δεδομένα, είναι περίπου όσο η διαδρομή Αθήνα - Αλεξανδρούπολη. Το προσκύνημα στον Άγιο Ιάκωβο ήταν διάσημο από τον Μεσαίωνα και τα χρόνια του Καρλομάγνου, 9ος αιώνας. Η δε προσέλευση των πιστών ήταν εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε μια Ευρώπη των 20.000.000 κατοίκων, το οδοιπορικό προσκύνημα προς τον ιερό ναό του Αγίου προσήλκυε περί τους 500.000 πιστούς ετησίως.
Στην πορεία προς τον Άγιο ο πλούσιος αμερικανός οφθαλμίατρος οδηγείται σε ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας, μαζί με τρεις συνοδοιπόρους του.
Αντίστροφοι ρόλοι
Ο κάθε πατέρας νιώθει τα παιδιά του σαν συνέχεια του εαυτού του και ελπίζει ενδόμυχα να δει τον γιο του να ακολουθεί την ίδια με εκείνον πορεία και να πετυχαίνει στη ζωή του όσα εκείνος δεν μπόρεσε να κατακτήσει. Συχνά όμως τα παιδιά έχουν μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και, όταν η αγάπη μεταξύ τους δεν ξεπερνά τις ψυχολογικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο πλησίασμά τους, σταδιακά απομακρύνονται. Ο θάνατος, ωστόσο, είναι μια καμπή που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει και που μπορεί να αναστρέψει τα πάντα.
Ο γιατρός Tom Avery (Martin Sheen) είναι εκείνος που θα ακολουθήσει αυθόρμητα και θα ολοκληρώσει την πορεία του γιου του, που την διέκοψε στην αρχή της μια καταιγίδα στα Πυρηναία. Μπροστά στον θάνατο όλα παίρνουν τη θέση που τους αρμόζει. Οι αντιθέσεις παύουν να υφίστανται, ο εγωισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης, η απωθημένη από τις συνθήκες αγάπη αναδύεται και απαιτεί το μερίδιό της στη ζωή. Το μερίδιό της και στο πένθος ενός πατέρα που θα ταξιδέψει το νεκρό γιο του στους ώμους του μέχρι το τέλος του προορισμού του.
Το πένθος είναι πάντα συνυφασμένο με την αγάπη. Και είναι αυτή που αλλοιώνει τον θάνατο, τον διαλύει, τον μετατρέπει σε φως και φέρνει την ανάσταση. Για τον Tom είναι η μοναδική ευκαιρία να βιώσει με κόπο, με προσπάθεια, με πόνο, τη σχέση του με τον γιο του, να ταυτισθεί μαζί του σε αυτό το ταξίδι, να απελευθερώσει την αγάπη του, να πενθήσει και να αναγεννηθεί.
Συνοδοιπόροι
Το προσκύνημα του 'el camino de Santiago' (σημ: Santiago = Άγιος Ιάκωβος) [...] είναι περισσότερα από 800 χιλιόμετρα. Μια πορεία-κάλεσμα του Αγίου για να ζυγίσει ο καθένας τη στάση της ζωής του, βήμα-βήμα μέχρι σήμερα. Όμως, γνωριμία, συνάντηση με τον εαυτό μας δεν γίνεται χωρίς κοινωνία με τους άλλους. Και "κοινωνία" μαζί τους σημαίνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας στα μάτια τους. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι οι άλλοι σαν χαρακτήρες. Γιατί είναι ο σύνδεσμος της αγάπης - του ίδιου του Θεού - που ξεπερνά όλες τις διαφορές και πραγματοποιεί τον συντονισμό, την επαφή, την ταύτιση.
Στον ίδιο δρόμο του Σαντιάγκο πορεύεται και ο Γιοστ από το Άμστερνταμ. Ο Τομ στη συνάντησή τους δυσκολεύεται να αποκαλύψει, να δημοσιοποιήσει τον λόγο που τον ώθησε στην πορεία αυτή. Ο Γιοστ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ομολογήσει πως ακολουθεί τον δρόμο του προσκυνήματος απλά σαν γυμναστική, για να αδυνατήσει και να αρέσει πάλι στη γυναίκα του. Ένα άλλοθι που ταιριάζει στον κοσμικά κοινωνικό, επιφανειακό και εξωστρεφή τύπο του.
Η Σάρα από τον Καναδά κάνει την πορεία αυτή για να κόψει το κάπνισμα. Θα καταθέσει στο τέρμα την εξάρτησή της από το τσιγάρο, που την κάνει επιθετική και αντιφατική.
Ο ιρλανδός Τζακ ψάχνει στον δρόμο του προσκυνήματος την έμπνευση του παρατηρητή, του συγγραφέα που καταγράφει ιστορίες, ιδέες και αντιδράσεις για να ενεργοποιήσει το πνεύμα του.
Ο καθένας τους με το φορτίο του προβλήματός του στους ώμους του, ζητά την κατάλληλη δικαιολογία για τον εαυτό του και για τα μάτια του κόσμου. Όμως, η αλήθεια είναι πως κανένας δεν ξεκινά να περπατήσει 800 χιλιόμετρα για γυμναστική, για να κόψει το τσιγάρο ή για να βρει την έμπνευση. Η πικρή αλήθεια είναι πως κανένας δεν αποφασίζει εύκολα να απαρνηθεί την υποκριτική παρουσία του στο θέατρο της κοσμικής ζωής και να εξομολογηθεί από τα βάθη της ψυχής του με θάρρος και συναίσθηση της ανεπάρκειάς του, της ενοχής του, της αποτυχίας του.
Γι' αυτό βγήκαν όλοι στο δρόμο του Αγίου. Για να αποκτήσει η ζωή τους για 800 χιλιόμετρα νόημα. Να κάνουν επιτέλους κάτι, να κινητοποιήσουν τη βούλησή τους στην αναζήτηση του εαυτού τους και σε ό,τι μπορεί να κρύβεται εκεί. Να βρουν το θάρρος της εξομολόγησης, την κάθαρση της παραδοχής, το έλεος των σφαλμάτων, την υπέρβαση του θανάτου τους. (σημ: θάνατος δεν είναι μόνο ο ένας και τελειωτικός, μικροί αθέατοι θάνατοι μπορούν να υπάρχουν και στη ζωή μας άπειροι και να τη ροκανίζουν χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.)
Εl camino de Santiago
Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου, εκτός από πορεία πένθους, εκτός από πορεία συνάντησης, είναι τελικά η ίδια η ζωή, ένα πρότυπο ζωής. Ένα πρότυπο λιτού τρόπου ζωής που έχει την αφετηρία του στην ενσυνείδητη απόφαση για μια νέα πορεία, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και λεπτομερή σχεδιασμό. Έχει σκοπό, στόχο και πυξίδα του το προσκύνημα του Αγίου, την αγιότητα. Βασίζεται σε λίγα μα απαραίτητα εφόδια, σε καλό προγραμματισμό και στην απώθηση των αρνητικών επιρροών. Και απαιτεί προσήλωση στην ολοκλήρωση της πορείας, συνέπεια στην τήρηση του προγράμματος, εγρήγορση στους κινδύνους και προσήνεια στους συνοδοιπόρους.
Αυτά τα στοιχεία που προβάλλονται τα αξιολογούμε σαν ένα πρότυπο Τρόπο Ζωής. Σε κανένα σημείο της κατάταξης αυτής όμως δεν αναφέρεται ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν κατατάσσεται. Ο Θεός είναι παντού. Προσκύνημα δεν είναι ο τόπος. Είναι το νόημα που ενέχει η τοποθεσία. Ο Θεός είναι το νόημα, η ψυχή των πάντων. Είναι η ζωή, η δύναμη, το πάτημα σε κάθε βήμα της πορείας προς τον Άγιο. Είναι η θερμότητα που φλογίζει τις καρδιές στην προσπάθεια, στην κούραση, στον πόνο, στο λαχάνιασμα. Είναι παρών στη χαρά της συνάντησης με τους συνοδοιπόρους, στην αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσά τους σε κάθε μέτρο που διανύουν, σε κάθε περιστατικό που μοιράζονται.
Το νόημα του δρόμου για το Σαντιάγκο κρύβεται ακριβώς στον τρόπο ζωής. Η ζωή δεν αλλάζει. Πάντα θα έχει τις δυσκολίες και τα απρόοπτά της. Όπου κι αν βρισκόμαστε, όποια κι αν είναι η ασχολία μας. Ο άνθρωπος όμως, αλλάζει. Δεν θα είναι απαραίτητα πάντοτε εγωκεντρικός, ισχυρογνώμων, ανασφαλής, επιπόλαιος, ανόητος ή υποκριτής. Αρκεί να το θελήσει. Στον χώρο που του δόθηκε, στον χρόνο που θα το αποφασίσει, μπορεί να ξεκινήσει την πορεία του. Απλά. Σαν πορεία, σαν νέο τρόπο ζωής. Με σφάλματα και παραβλέψεις, με αγωνίες και δοκιμασίες. Με πολλή υπομονή παράλληλα, προσήλωση και πίστη.
Tο ταξίδι
Ένα ταξίδι προσφέρει πάντα τα δώρα του, εντυπώσεις, εμπειρίες, συγκρίσεις, μαθήματα και αναμνήσεις. Η πορεία στον δρόμο του Αγίου προσφέρει κάτι περισσότερο: την ευκαιρία να δέχεσαι τα δώρα του ταξιδιού σου με διάκριση και αξιολόγηση, την ευκαιρία να βλέπεις και να νιώθεις βαθύτερα τον εαυτό σου και τους άλλους και την ευκαιρία ακόμα να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή σου στη ζωή.
Σε μια στιγμή χαλάρωσης ο Τομ έχασε όλα τα υπάρχοντά του. Τα πήρε κυριολεκτικά το ποτάμι. Και μαζί στο σακίδιο, τη στάχτη του γιου του. Σε μια στιγμή χάθηκαν τα πάντα. Χωρίς εφόδια δεν μπορούσε να προχωρήσει. Χωρίς τον γιο του δεν υπήρχε λόγος να προχωρήσει. Κι έπεσε στο ποτάμι, πάλεψε, κινδύνευσε. Δραματικά μόνος. Μα βρέθηκαν κάποια κλαδιά και πιάστηκε. Και κάποια φύλλα δέντρων θρόισαν απαλά από τη θεϊκή παρουσία.
Θα χάσει αργότερα και δεύτερη φορά τα υπάρχοντά του. Ένας μικρός τσιγγάνος θα του κλέψει το σακίδιο. Ένα παιδί θα τον φέρει ξανά στα χείλη της απελπισίας. Από τον πατέρα του όμως, μαζί με το σακίδιο, θα δεχτούν ο Τομ και οι φίλοι του μερικά μαθήματα. Πως ποτέ δεν πρέπει να γενικεύουμε, γιατί ο κάθε άνθρωπος, σε όποια ομάδα κι αν ανήκει, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με τη δική του βούληση και ελευθερία. Πως εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να βρεις κατανόηση, συμπαράσταση, ευγένεια ψυχής. Και πως ο Θεός δεν ενεργεί μόνο μέσα από τους ελεήμονες, τους ενάρετους, τους ανθρώπους της Εκκλησίας, αλλά μέσα από τον κάθε άνθρωπο και από αυτόν που δεν υπολογίζουμε, δεν εκτιμούμε ή και υποτιμούμε.
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή."
Στον Θεό ανήκουν οι ψυχές όλων μας.
Ο Τομ και οι συνοδοιπόροι του θα πάρουν ακόμα ένα μάθημα από τους τσιγγάνους. Τι ακριβώς σημαίνει γιορτή, συμμετοχή στην ομαδική χαρά. Ο καθαρά πνευματικός άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, όλα τα περιλαμβάνει η προσευχή του: κοινωνία, εξιλέωση, έκφραση, γιορτή, χαρά. Ο φορτισμένος καθημερινός άνθρωπος όμως έχει τρεις τρόπους ψυχοσωματικής εκτόνωσης: το κλάμα, τον χορό και τον έρωτα. Το κλάμα είναι ο πόνος, ο έρωτας η τρέλα. Ο χορός, η συνισταμένη τους, που όταν γέρνει προς τη μία ή προς την άλλη μεριά, αποκτά την ανάλογη δυναμική και ο πόνος ή ο έρωτας, τότε συνεργούν και ξεπερνούν τις διαστάσεις του χορού. Η έκφρασή τους αγγίζει την εξιλέωση και γίνονται συνάντηση, αγάπη και προσευχή.
Tέλος πορείας
Στην είσοδο του ναού, αντίκρυ από το άγαλμα του Αγίου Ιακώβου, ο δρόμος για το προσκύνημα έχει φτάσει στο τέλος του. Η παράδοση λέει πως οι παλιοί προσκυνητές προχωρούσαν με τα γόνατα από την είσοδο μέχρι τον Άγιο. Οι σύγχρονοι συνοδοιπόροι, ο Τομ, η Σάρα, ο Τζακ, δεν το βρίσκουν απαραίτητο. Προχωρούν κανονικά ένας-ένας και ακουμπούν την παλάμη τους στο άγαλμα, στο εντύπωμα που σχημάτισαν εκατομμύρια αγγίγματα προηγούμενων προσκυνητών. Κάθε άγγιγμα και μια κατάθεση ψυχής, μια ευχή, μια μαρτυρία.
Ο Γιοστ από το Άμστερνταμ, τελευταίος, θα ακολουθήσει πεσμένος στα γόνατα. Κάτω από την κοσμική του οργάνωση, ελαφρότητα και ανεμελιά, αναδύεται η ανάγκη του πνεύματός του να εκπροσωπήσει επάξια τον εαυτό του και τους φίλους του και να προσέλθει με τον οφειλόμενο σεβασμό στον Άγιο. Η συναίσθηση της κενότητας και της αναξιότητάς του τον οδήγησαν στην ολοκλήρωση του προσκυνήματός του, με την έμπρακτη έκφραση της ταπείνωσης και της αγάπης του.
Το ταξίδι τελείωσε. Οι τέσσερις συνοδοιπόροι κατάφεραν να γίνουν φίλοι. Η αγάπη που τους συνδέει ξεπέρασε την υπεροψία της διανόησης, την άμβλυση κρίσης του οινοπνεύματος, τις διαφορές καλλιέργειας, φιλοσοφίας και συμπεριφοράς. Τους έκανε να θέλουν να βρίσκονται μαζί και εκτός πορείας. Η κοινή πορεία όμως, ο κοινός σκοπός, είναι που τους κράτησαν κοντά, τους συσπείρωσαν, τους ένωσαν σε μια μικρή φιλική κοινότητα. Η αγάπη δεν έχει προϋποθέσεις και περιορισμούς. Η αγάπη είναι μόνο κατανόηση, αποδοχή και χαρά συντροφικότητας. Από όλους και για όλους.
Στο τέρμα του δρόμου ο καθένας έχει κάνει τον απολογισμό του. Ο Γιοστ δεν έχασε ούτε ένα κιλό, η Σάρα δεν έκοψε το τσιγάρο, ο Τζακ δεν δικαίωσε το ταλέντο του. Όμως όλοι απόκτησαν αυτό που πραγματικά αναζητούσαν. Ανάπαυση από την εναπόθεση του προσωπικού τους φορτίου στα πόδια του Αγίου, ειρήνη στην καρδιά τους και αγάπη μεταξύ τους και για τον Τομ.
Ο Τομ δέχτηκε στην καρδιά του τους τρεις φίλους του, που θα τον ακολουθήσουν ως τον ωκεανό. Εκεί θα είναι το τέλος της δικής του πορείας. Έχει σφραγίσει το διαβατήριο του δρόμου του Σαντιάγκο στο όνομα του γιου του. Εκεί θα τον αποχαιρετήσει.
Πέρα από το Σαντιάγκο
Όταν φτάνει κάποιος εκεί που έφτασε ένας Άγιος, τοπικά και μεταφορικά, έχει ήδη αξιωθεί τη χάρη του Θεού. Όμως, στα βράχια της Muxia, στην εκθαμβωτική ομορφιά των κυμάτων που σπάνε πάνω τους και σκορπίζουν στο φως, εκεί η αίσθηση του Θεού είναι ολοζώντανη. Οι φίλοι αποχωρούν διακριτικά. Ο Τομ αποχαιρετά τον γιο του...
H τελική αίσθηση ακολουθεί σαν ηχώ τον θεατή λέγοντάς του:
"Κοίταξε μέσα σου πιο προσεκτικά και μην καθυστερείς.
Αν πρόκειται να ακολουθήσεις τον δρόμο για το Σαντιάγκο, μη χάνεις άλλον χρόνο.
Δεν χρειάζεσαι μια δικαιολογία για τους άλλους.
Ούτε για τον εαυτό σου.
Εσύ ξέρεις ότι ο εαυτός σου βρίσκεται ήδη στον δρόμο.
Γιατί η απόφαση του σήμερα έχει τις ρίζες της στο χθες.
Το ταξίδι του αύριο ξεκινά σήμερα.
Τώρα!"
Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου (O Camiño de Santiago)
Λέγεται ότι οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Ιησού, θέλησαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες. Ο μεν Ιωάννης επέλεξε να στραφεί ανατολικά, πέρα από τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος, αφού πρώτα άρχισε να κηρύττει στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, πήρε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον αδελφό του, φανερή αναφορά στις τιμητικές θέσεις δεξιά και αριστερά του ουράνιου θρόνου που είχε ζητήσει η μητέρα τους, Σαλώμη, από τον Κύριο. Έτσι βρέθηκε στην απώτατη Δύση, στην Ισπανία. Η Ισπανία ήταν άλλωστε τμήμα και των σχεδίων του Παύλου, όπως ο ίδιος αναφέρει καθαρά στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, "καθ' οδόν προς την Ισπανίαν, θα έρθω σε σας" (15, 24), μόνο που δεν είναι γνωστό αν ο Παύλος τελικά κατόρθωσε να κάνει το ταξίδι εκείνο, καθώς δεν υπάρχουν σχετικές πληροφορίες.
Ο Ιάκωβος δεν πέτυχε πολλά πράγματα και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, το έτος 44 θανατώθηκε με μαχαίρι από τον Ηρώδη Αγρίππα και το σώμα του πετάχτηκε στα σκυλιά. Ήταν ο πρώτος Απόστολος που μαρτύρησε για την πίστη του. Λέγεται πως οι μαθητές του πήραν το ακέφαλο σώμα, το μετέφεραν στην Ισπανία, στην πιο απόμακρη δυτική πλευρά, εκεί που η στεριά χάνεται στη θάλασσα μέσα στην καταχνιά και το έθαψαν. Στο μέρος εκείνο έκτισαν μια μικρή εκκλησία και μετά το γεγονός ξεχάστηκε. Η ιδέα ότι ο Ιάκωβος κήρυξε στην Ισπανία άρχισε να διαδίδεται στη Δύση από τον 7ο αι. και μετά. Ήταν την εποχή που οι Άραβες είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο και οι χριστιανοί χρειαζόντουσαν επειγόντως υπερασπιστή της πίστεώς τους.
Το 813 βρέθηκε θαυματουργικά η εκκλησία και ο τάφος δίπλα της από έναν ερημίτη μοναχό, τον Πελάγιο. Την εποχή εκείνη ο Αλφόνσος Β' βασίλευε στην Αστουρία και ο Καρλομάγνος ήταν αυτοκράτωρ της Δύσης. Για να καταλάβει ο αναγνώστης το μέγεθος της φήμης που απέκτησε αυτός ο τόπος της λατρείας του σκηνώματος του Αγίου Ιακώβου, αρκεί να λεχθεί πως τον 12ο αι. επισκέπτονταν ετησίως την εκκλησία εκείνη 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Τόση εντύπωση έκανε αυτή η κοσμοπλημμύρα στον μουσουλμάνο πρέσβη Αλί μπεν Γιουσούφ, το 1121, ώστε σημείωνε, "είναι τόσο το πλήθος αυτών που πάνε και έρχονται, που μετά βίας μπορεί κανείς να διαβεί το δρόμο που οδηγεί δυτικά".
Κατά το Μεσαίωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος. Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στην χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αι. οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα υλικά κατάλοιπα των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου βρίσκονταν αυτά τα κατάλοιπα έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο σαν η καλύτερη συνταγή για συγχώρεση των αμαρτιών.
ΠΗΓΕΣ
http://evapsarrou.blogspot.gr/2014/02/blog-post_18.html
https://el.wikipedia.org/wiki/
Ο βραβευμένος δύο φορές στις Κάννες, Δανός σκηνοθέτης Μπίλι Όγκουστ και ο τιμώμενος με Όσκαρ Τζέρεμι Άιρονς συναντιούνται στη Λισαβόνα, για να διηγηθούν μία ιστορία. Εκτός από τον σπουδαίο Τζέρεμι Άιρονς το εντυπωσιακό καστ της ταινίας αποτελούν οι: Μελανί Λοράν, Τζακ Ιστον, Μαρτίνα Γέντεκ, Ογκουστ Ντίελ, Μπρούνο Γκανζ, Κρίστοφερ Λι και Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Πασκάλ Μερσιέ «Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα»
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο λατινιστής Ράιμουντ Γκρεγκόριους, καθηγητής σ’ ένα λύκειο της Βέρνης, πασίγνωστος για την εμμονή του στο μάθημά του και στην αξία της γνώσης, άνθρωπος μοναχικός, χωρίς οικογένεια, εγκαταλείπει ξαφνικά τη δουλειά του και παίρνει το πρώτο νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα, απλώς και μόνο επειδή έτυχε να συναντήσει μια νεαρή γυναίκα στο ποτάμι, έτοιμη ν’ αυτοκτονήσει, και μαγεύτηκε ακούγοντάς τη να μιλάει πορτογαλικά.
Στη Λισαβόνα θα ακολουθήσει τα ίχνη ενός ποιητή, του Αμαντέου ντε Πράντου, θα γνωρίσει μέρη, ανθρώπους, γυναίκες, συνήθειες, βιβλία… και, το κυριότερο, σκέψεις, ιδέες, επιθυμίες. Και όταν έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο, θα αναγκαστεί να αντικρίσει τη ζωή με άλλο μάτι.
Ένα εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο μυθιστόρημα, ύμνος στην αξία της ζωής!
---------
Την Κυριακή 22 Nοεμβρίου στις 7: 00 μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας
"Η πόρτα" του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Ιστβαν Ζαμπο βασισμένη στο ομώνυμο βραβευμένο βιβλίο της Ουγγαρέζας συγγραφέως Μάγδα Σαμπο
The Door
του Ίστβαν Σζάμπο
Η βραβευμένη με Όσκαρ Έλεν Μίρεν (Η Βασίλισσα) και η Μαρτίνα Γέντεκ (Οι ζωές των άλλων) σε εκπληκτικές ερμηνείες υπό την σκηνοθεσία του επίσης βραβευμένου με Όσκαρ Ίστβαν Ζάμπο (Mephisto).
Υπόθεση:
Αυτή είναι η ιστορία μιας ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ δύο γυναικών, μιας συγγραφέως και της καμαριέρας της.
Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο βιβλίο «Η Πόρτα» της Μάγδας Σάμπο (1917-2007), της πιο γνωστής συγγραφέα της Ουγγαρίας ( εκδόσεις Ψυχογιός).
Την Κυριακή 25 Οκτωβρίου στις 7: 00 μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας
Ο Επίμονος Κηπουρός The Constant Gardener
Διάρκεια: 129'
Αγγλο-αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Φερνάντο Μεϊρέλες με τους: Ρέιφ Φάινς, Ρέιτσελ Βάις, Ντάνι Χιουστον, Μπιλ Νάι
O Justin (Ralph Fiennes) και η Tessa (Rachel Weisz) γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, αν και εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό. Εκείνος ένας άτολμος, πειθήνιος διπλωμάτης, εκείνη μια ακτιβίστρια γεμάτη πάθος και θάρρος να κάνει όλες τις δύσκολες ερωτήσεις για τις οποίες Justin δεν έχει απαντήσεις. Όταν η Tessa βιάζεται και δολοφονείται στην Κένυα, ο Justin καλείται να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που τερμάτισαν τη ζωή της και απειλούν τη δική του. Με την επιμονή ενός κηπουρού, ξεκινάει να μάθει την αλήθεια για τη γυναίκα του και να αποκαταστήσει τη μνήμη της (η επίσημη εκδοχή για τη δολοφονία είναι ότι διαπράχθηκε από τον συνεργάτη και εραστή της) και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση διαφθοράς, διαπλοκής και εκμετάλευσης της Αφρικής από κυβερνήσεις και φαρμακοβιομηχανίες.
Η αφήγηση είναι γεμάτη flashbacks που εξυπηρετούν ιδανικά το σκοπό της. Ταυτιζόμαστε με τη σύγχυση του ήρωα στο ταξίδι του να ξεδιαλύνει την αλήθεια, ξεδιαλύνοντας πρώτα τις αναμνήσεις του. Παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες μιας Αφρικής που υποφέρει από πείνα, φτώχεια και συμφέροντα, χωρίς τη μεμψιμοιρία της Δύσης. Ο Meireilles αιχμαλωτίζει τα χρώματα της Ηπείρου με έντονη παλέτα και αποτυπώνει το Λονδίνο με μουντά χρώματα τονίζοντας την αντίθεση των δύο κόσμων. Το «Constant Gardener» είναι μια βαθιά, πολύπλοκη ταινία, δυσάρεστη για όλους τους σωστούς λόγους.
Περισσότερες Πληροφορίες
Ο ταλαντούχος Βραζιλιάνος κινηματογραφιστής Φερνάντο Μεϊρέγιες ( υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας 2002 - «Η πόλη του Θεού») μεταφέρει με μοναδική μαεστρία στη μεγάλη οθόνη το μπεστ-σέλερ του διάσημου Βρετανού συγγραφέα Τζον Λε Καρέ. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνταρακτικό θρίλερ, που έδρεψε δάφνες και απέσπασε, μεταξύ άλλων βραβείων, το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για τη μεστή ερμηνεία της αισθαντικής Ρέιτσελ Βάις («Η πηγή της ζωής»). Τον κεντρικό ρόλο υποδύεται – εξίσου αξέχαστα – ο θαυμάσιος Άγγλος ηθοποιός Ρέιφ Φάινς («Ο Άγγλος ασθενής», «Η λίστα του Σίντλερ»).
Κυριακή 11 Οκτωβρίου στις 7: 00 μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας :
ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ
THE SCARLET LETTER
Ιστορική 1995
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ρόλαντ Τζόφι με τους: Ντέμι Μουρ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Γκάρι Ολντμαν, Τζόαν Πλόουραϊτ
Μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Nathaniel Hawthorne το οποίο αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της Αμερικανικής λογοτεχνίας και έχει συγκινήσει γενιές θεατών σε όλο τον κόσμο.
Υπόθεση
Στη Μασαχουσέτη του 1666 μια μοιχαλίδα διαπομπεύεται δημόσια, γιατί αρνείται να αποκαλύψει τον πατέρα του νόθου παιδιού της. Η νεαρή ανεξάρτητη Hester Prynne (Demi Moore) φτάνει από την Αγγλία στην Αμερική για να βρει έναν καλό σπίτι, ώστε να ακολουθήσει και ο γηραιός σύζυγος της, Roger Chillingworth (Robert Duvall). Από την αρχή, οι νέοι της συμπολίτες παρατηρούν την ανεξάρτητη φύση της και είτε την συμπαθούν είτε γοητεύονται. Όσο η νέα γυναίκα εγκαθίσταται και προσαρμόζεται στη νέα κατάσταση, μέσα σε μία μικρή κοινωνία, γνωρίζει και ερωτεύεται έναν όμορφο άνδρα (Gary Oldman). Ο άντρας αυτός αποδεικνύεται πως είναι ο αιδεσιμότατος Arthur Dimmesdale με τον οποίο κάνουν σχέση. Όταν όμως η Hester μείνει έγκυος, θα αντιμετωπίσει την κατακραυγή των ανθρώπων γύρω της. Θα αναγκαστεί να φορέσει, -σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής- το άλικο γράμμα γύρω από το λαιμό της, που υποδεικνύει πως είναι μοιχαλίδα, οδηγώντας την στον δημόσιο εξευτελισμό και την ταπείνωση.
Η συγκλονιστική ιστορία του Nathaniel Hawthorne για τον παράνομο έρωτα μιας παντρεμένης γυναίκας και ενός πάστορα στην πουριτανική Νέα Αγγλία του 17ου αιώνα έχει αγαπηθεί από το κοινό, από την πρώτη έκδοση του μυθιστορήματος το 1850, μέχρι σήμερα. «Το Άλικο Γράμμα» αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της Αμερικανικής λογοτεχνίας και έχει συγκινήσει μέσα από τις αμέτρητες διασκευές του για τον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση γενιές θεατών σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή την πρόσφατη βερσιόν του Roland Joffé («Η Αποστολή»), η Demi Moore ενσαρκώνει τη γενναία και τραγική ηρωίδα του Hawthorne, Hester, με ένα κράμα δυναμισμού και αισθησιασμού. Προσφέροντας ένα πλούσιο θέαμα, με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια εποχής, με εξαιρετική φωτογραφία – οι σκηνές στην άγρια φύση κόβουν την ανάσα - η ταινία του Roland Joffé δε μένει απόλυτα πιστή στο πρωτότυπο έργο. Ο σκηνοθέτης ρίχνει μια σύγχρονη ματιά στον Αμερικανικό πουριτανισμό, στη σύγκρουση μεταξύ του ανθρώπινου πάθους και της υποκριτικής αυστηρότητας και καταπίεσης. Πάνω απ’ όλα όμως, «Το Άλικο Γράμμα» είναι ένας ύμνος στον έρωτα και στην ελευθερία.
ΒΙΒΛΙΟ
Το άλικο γράμμα, ένα από τα σημαντικότερα έργα της αμερικάνικης λογοτεχνίας, γράφτηκε το 1850 και τοποθετείται σε μια κοινότητα Πουριτανών της Νέας Αγγλίας του 17ου αιώνα. Αφηγείται την τραγική ιστορία της Έστερ Πριν, μιας αποίκου, η οποία κατά τη δίχρονη απουσία του συζύγου της στην Ευρώπη αποκτά παιδί. Η κοινότητα τη διαπομπεύει υποχρεώνοντάς τη να φορά πάντα στο στήθος της το άλικο γράμμα Α, που δηλώνει την αμαρτία της, τη μοιχεία. Εκείνη παρά τις πιέσεις θα αρνηθεί σθεναρά να αποκαλύψει το όνομα του συζύγου της αλλά και του εραστή της, κερδίζοντας το σεβασμό της κοινότητας με τις αγαθοεργές της πράξεις. Η δική της εσωτερική δύναμη έρχεται σε οξεία αντίθεση με την ηθική δειλία του εραστή και πατέρα του παιδιού της που την αφήνει να αντιμετωπίσει ολομόναχη την ενοχή και τον εξευτελισμό – η αντίθεση αυτή θα κορυφωθεί στο σπαρακτικό τέλος του μυθιστορήματος.
Ο Ναθάνιελ Χόθορν, ο οποίος γνώριζε καλά λόγω καταγωγής την πουριτανική παράδοση, συνέθεσε ζωντανούς ήρωες που ταλαντεύονται ανάμεσα στην ενοχή και την αμαρτία, το συναίσθημα και τη συνείδηση, ενώ στο πρόσωπο της Έστερ Πριν, κατάφερε να δημιουργήσει την πρώτη ολοκληρωμένη αμερικανίδα ηρωίδα. Αυτό ίσως είναι ένας από τους λόγους που αυτή η δυνατή αλληγορική ιστορία κοινωνικής καταπίεσης αγαπήθηκε από το κοινό βγάζοντας τον Χόθορν από τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρισκόταν την περίοδο που την έγραψε και χαρίζοντάς του την επιτυχία που επιζητούσε.
Κυριακή 14 Ιουνίου στις 9:00μ.μ. θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας :
Η Ταπείνωση (2014)
The Humbling
|
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπάρι Λέβινσον με τους: Αλ Πατσίνο, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Κίρα Σέντγουικ, Ντίλαν Μπέικερ
Η υπόθεση: Ο Σάιμον Άξλερ είναι ένας σπουδαίος, διάσημος ηθοποιός, που αγγίζει τα 70 του χρόνια. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Η κρίση του, επαγγελματική αλλά ουσιαστικά υπαρξιακή, τον οδηγεί να πηδήξει από τη σκηνή στο κενό. Μια... θεατρική απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελε να αυτοκτονήσει ή εκείνη τη στιγμή ερμήνευε κάποιον αυτόχειρα; Εντέλει, κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από θεραπεία αποσύρεται στο εξοχικό του. Δεν θέλει να παίξει ποτέ ξανά. Κι όμως, μονίμως νιώθει να υποδύεται ρόλους. Αχτίδα φωτός στο υπαρξιακό του σκοτάδι γίνεται η Πεγκίν, κόρη άσημων συναδέλφων του Σάιμον, λεσβία, η οποία όμως δείχνει κολλημένη μαζί του από τα παιδικά της χρόνια. Τον επισκέπτεται ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά οι δυο τους γίνονται ζευγάρι. Κι ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία, αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Η σύγχυσή του μεγαλώνει, το αληθινό με το φανταστικό μπλέκουν αξεδιάλυτα. Και η τελική λύση θα έρθει λίγο πριν πέσει η αυλαία, έτσι όπως πρέπει (;) να φεύγουν οι ηθοποιοί...
Με τον Σαίξπηρ οδηγό και συνοδοιπόρο, ο Pacino δίνει μια από τις πιο μεστές ερμηνείες της καριέρας του. Αυτή δεν είναι μια εύκολη, «διασκεδαστική» ταινία. Μιλάει για πράγματα με βάθος, με το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και για το πως νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι αλλά και για το πως θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι.
γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Ο πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ, επανέρχεται με το τριακοστό του βιβλίο, "Η ταπείνωση". Είναι ίσως το μόνο βιβλίο του Ροθ στο οποίο δεν υπάρχει καμιά αναφορά για την εβραϊκή καταγωγή του.
Ο πετυχημένος και διάσημος ηθοποιός Σάιμον Άξλερ, διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, αποξενώνεται από την τέχνη του, τη μαγεία της υποκριτικής του, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.
Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει και έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Κάθε φορά ανεβαίνει στη σκηνή γεμάτος αγωνία ενώ καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να κρύψει την αδυναμία του από τους θεατές του. Όλοι οι μεγάλοι ρόλοι τους οποίους έχει ενσαρκώσει γίνονται μια μακριά ανάμνηση, το ταλέντο του έχει εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο βαθειά υπαρξιακή του κρίση και οικειοθελώς νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική ενώ την ίδια στιγμή τον εγκαταλείπει η γυναίκα του, περιμένοντας να τα βγάλει πέρα μόνος του. Νιώθει βαθειά ταπεινωμένος, χωρίς να βλέπει κανένα φως στον ορίζοντα.
Και ξαφνικά, εκεί που τίποτα πια δεν περιμένει, εισβάλλει σαν από μηχανής Θεός η παλιά του γνώριμη Πεγκιήν και του δημιουργεί και πάλι όρεξη για ζωή και όνειρα. Ο Άξλερ ήταν φίλος με τους μάλλον αποτυχημένους ηθοποιούς γονείς της Πεγκίην. Συνδέονται ερωτικά και μπλέκονται σε έναν έρωτα ενθουσιώδη και παράτολμο, αρρωστημένο και παράφορο, που για λίγο δίνει άλλο χρώμα στη ζωή τους. Και ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Προσπαθεί να κρατηθεί από αυτόν τον έρωτα και να τον κρατήσει από φόβο μην έρθει το τέλος. Μέχρι που ο φόβος του επιβεβαιώνεται και αποφασίζει να γράψει το δικό του ολοκληρωτικό τέλος, σκηνοθετώντας με επιτυχία το τελευταίο ρόλο της ζωής του, χωρίς θεατές αυτή τη φορά.
Ο Ροθ, με τη γνωστή κοφτερή του γλώσσα για άλλη μια φορά καταφέρνει να γράψει ένα μυθιστόρημα για την απόγνωση και τον πανικό, που δημιουργεί το πέρασμα του χρόνου. Καταπιάνεται με ένα μάλλον συνηθισμένο θέμα ωστόσο, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Και προφανώς εδώ βρίσκεται η μεγάλη μαεστρία του Ροθ. Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα με oλοκληρωμένους χαρακτήρες, που ο καθένας προσδίδει τη δική του τραγικότητα στην εξέλιξη της ιστορίας, δουλεμένο με εξαιρετική οικονομία χρόνου που θα μπορούσε με το κατάλληλο καστ να ανέβει και σε θεατρική παράσταση. Οι ερωτικές εικόνες και περιγραφές φτάνουν στα όρια του πορνογραφικού χωρίς όμως να ενοχλούν - αντιθέτως, αποδίδουν με σαφήνεια την αρρωστημένη και τραγική για τον πρωταγωνιστή τελικά σχέση του, με την Πεγκίην.
Ένα σκοτεινό βιβλίο για τη θνητότητα, την απόγνωση αλλά και την ελπίδα, που γεννά το τυχαίο.
Την Κυριακή 31 Μαΐου του 2015 στις 8:00 μ. μ.
θα γίνει στο εντευκτήριο του Π.Σ.Κ. η προβολή της ταινίας "Η Εξιλέωση"( ATONEMENT) σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ με τους: Τζέιμς Μακ Αβόι, Κίρα Νάιτλι, Ρομόλα Γκαράι, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Βρετανού λογοτέχνη Ίαν Μακ Γιούαν και μετά θα ακολουθήσει συζήτηση από τους θεατές συγκριτικά με το βιβλίο κατά τα πρότυπα της λέσχης ανάγνωσης αφού η δράση αυτή αποτελεί παράλληλη δραστηριότητα της λέσχης.
Είναι η πρώτη από μία σειρά προβολών που θα ακολουθήσουν για βιβλία που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο ...και όχι μόνο.
Καλούμε τα μέλη να στηρίξουν την λειτουργία αυτή ώστε να δημιουργηθεί σταδιακά λέσχη κινηματογράφου, μια ιδέα που είχαμε στο μυαλό μας από παλιά και ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου