Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Ο Φύλακας στη Σίκαλη του J. D. Salinger


Στις 16 Ιουλίου 1951 εκδόθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας, «Ο Φύλακας στη Σίκαλη» J. D. Salinger. Το μυθιστόρημα περιγράφει τις εφηβικές ανησυχίες, την αγωνία, τη σεξουαλικότητα και την επαναστατικότητα της νεαρής ηλικίας. Έχει μεταφραστεί σε σχεδόν όλες τις γλώσσες και περίπου 250.000 αντίτυπά του πωλούνται κάθε χρόνο. Οι πωλήσεις του φτάνουν τα 65 εκατομμύρια. Έχει καταταχθεί επίσης στη λίστα με τα 100 καλύτερα μυθιστορήματα της αγγλικής γλώσσας που έχουν γραφτεί από το 1923.


«Ο Φύλακας στη Σίκαλη» ανήκει στα σημαντικότερα μυθιστορήματα της εφηβείας, μολονότι περιγράφει πολύ μικρό μέρος της ζωής του κεντρικού ήρωα Χόλντεν Κόλφιλντ. Ανήκει επίσης στα αντιπροσωπευτικότερα έργα του μεταπολεμικού ρεαλισμού και αναμφίβολα επηρέασε βαθιά τους συγγραφείς οι οποίοι δημιούργησαν τρεις δεκαετίες αργότερα το ρεύμα που ονομάστηκε νεορεαλισμός ή βρώμικος ή μινιμαλιστικός ρεαλισμός".
«Ο Χόλντεν, που βρίσκεται στο τέλος της εφηβείας του, ανήκει στους παρείσακτους, στους outsiders. Είναι ο κατ' εξοχήν αντιήρωας, ένα είδος σύγχρονου Χακ Φιν των μεγαλουπόλεων που διακατέχεται από αισθήματα αγάπης και απέχθειας για τον κόσμο και τους άλλους, αισθήματα ωστόσο που εκφράζουν μια αναμφισβήτητη αθωότητα, η δύναμη της οποίας πολλαπλασιάζεται από την αφοπλιστική αμεσότητα της γλώσσας του Χόλντεν, την απαράμιλλη φρεσκάδα της και την αριστοτεχνική απλότητα του ιδιώματος, με τις επαναλήψεις, τα στερεότυπα και την επιτηδευμένη «μαγκιά» που χαρακτηρίζει τη γλώσσα των εφήβων. Ο Χόλντεν αγαπάει τη μικρότερη αδελφή του Φοίβη με ανυπόκριτη αθωότητα, εκφράζεται με την ίδια αθωότητα όσον αφορά τον εαυτό του, δεν έχει μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες, ο κόσμος δεν του αρέσει (όπως συχνά δεν του αρέσει και ο εαυτός του), γι' αυτό και θέλει να φύγει για τα δυτικά. Απεχθάνεται τα σχολεία που αλλάζει συνεχώς, είναι ειρωνικός με τους δασκάλους του και τον κόσμο των μεγάλων, όμως ξέρει - και το παραδέχεται - ότι σύντομα και εκείνος θα αποτελεί μέρος του ίδιου κόσμου. Δεν έχει μεγάλες ιδέες για το παρόν και το μέλλον, για τον έρωτα, τη σταδιοδρομία και την επιτυχία. Μας αφηγείται κάποια από τα πρόσφατα περιστατικά της ζωής του σαν να εξομολογείται τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του, λες και μιλάει σε μια παρέα φίλων του με τους οποίους συναντάται ένα βράδυ κάπου στη γειτονιά τους για να πουν πώς πέρασαν τη μέρα τους. Στην αφήγησή του ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός κόσμος εκείνου που δεν ξέρει τον πραγματικό κόσμο, που δεν τον έχει μολύνει το καθεστώς εξαγοράς των αισθημάτων και των συνειδήσεων. Τον κόσμο των άλλων ο Χόλντεν τον μαθαίνει σιγά σιγά μέσα από τις μικρές διαψεύσεις του - και με την πίκρα της αμεσότητας».
Το βιβλίο προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις από τα πρώτα κιόλας χρόνια της κυκλοφορίας του: Το 1960, ένας καθηγητής απολύθηκε επειδή δίδασκε το μυθιστόρημα στους μαθητές της. Μεταξύ των ετών 1961 και 1982, ο «Φύλακας στη Σίκαλη» αποτελούσε το πιο λογοκριμένο βιβλίο στα σχολεία και τις βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Το 1981, ήταν παράλληλα το περισσότερο λογοκριμένο, αλλά και το βιβλίο που διδασκόταν ευρέως στα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Βιβλιοθηκών, το μυθιστόρημα κατατάσσεται 10ο στα βιβλία που προκαλούσαν περισσότερο τη δεκαετία του ’90. Οι προκλήσεις αφορούσαν κατά κύριο λόγο στη χρήση της γλώσσας από τον συγγραφέα, αλλά και επειδή έκανε συχνά αναφορές σε σεξουαλικές έννοιες, υποβίβαζε τις οικογενειακές αξίες και τους ηθικούς κώδικες. Ο Holden ήταν κάθε άλλο παρά πρότυπο, καθώς προωθούσε την αντιδραστικότητα, το αλκοόλ, το κάπνισμα, το ψέμα. Η λογοκρισία και η αντίδραση απέναντι στο μυθιστόρημα είχα μάλλον το αντίθετο αποτέλεσα: οι αναγνώστες έκαναν ουρά στις βιβλιοθήκες για να δανειστούν το βιβλίο.

Ο Mark David Chapman, δολοφόνος του John Lennon, ο οποίος συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του ένα αντίτυπο του βιβλίου, ο John Hinckley που επιχείρησε να δολοφονήσει τον Ronald Reagan, ο Robert John Bardo που πυροβόλησε τη Rebecca Schaeffer και άλλοι εγκληματίες έχουν συνδεθεί με τον «Φύλακα της Σίκαλης».

Ο φύλακας στη Σίκαλη μεταφράστηκε στα ελληνικά το 1978 από τη Τζένη Μαστοράκη. Για τη μεταφράστρια, ο ήρωας δεν πουλάει επανάσταση.
«Ο Χόλντεν Κόλφιλντ δεν είναι εύκολη περίπτωση. Δεν σου επιτρέπει να τον συμπονέσεις, δεν θέλει να τον αγαπήσεις, να τον κάνεις φίλο σου, να ταυτιστείς μαζί του έστω: είναι αδιαπέραστη η ερημιά του. Βλέπει τον κόσμο σαν αμείλικτος τριαντάρης, αλλά εκφράζεται με λεξιλόγιο και συντακτικό ενός πιτσιρικά. Δεν πουλάει επανάσταση. Απολύτως τίποτα δεν πουλάει. Απελπίζεται, αλλά δεν το λέει φωναχτά. Παραιτείται, αλλά δεν το κάνει ζήτημα. Εχει απίστευτο μεγαλείο και η απελπισία του και η παραίτησή του. Ισως γι' αυτό να έχει αντισταθεί ώς τώρα στις σχολικές αναλύσεις των αμερικανόπαιδων, στην άρνηση και στη λατρεία, στην παθολογία των φανατικών του και -προπάντων- στον χρόνο: γιατί μιλάει σε ό,τι πιο απελπισμένο έχουμε όλοι μέσα μας.







Jerome David Salinger


Salinger, Jerome David


«Αμερικανός συγγραφέας (γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1919). Από πολύ νέος δημοσίευε τακτικά τα διηγήματά του στο περιοδικό Νιου Γιόρκερ (New Yorker). Μεγάλη επιτυχία γνώρισε το μυθιστόρημά του Ο φύλακας στη σίκαλη (The Catcher in the Rye, 1951), στο οποίο χρησιμοποίησε το γλωσσικό ιδίωμα των εφήβων για να περιγράψει τις ανησυχίες ενός εφήβου, την αναζήτησή του για αλήθεια και αυθεντικότητα, τη σχέση του με τον "ψεύτικο και βολεμένο" κόσμο των ενηλίκων. Εξέδωσε τα διηγήματά του σε συλλογές με τίτλους Εννέα ιστορίες (Nine stories, 1953), Φράνυ και Ζούυ (Franny and Zooey, 1961), Σηκώστε ψηλά το δοκάρι της στέγης, μαραγκοί (Raise High the Roof Beam, Carpenters, 1963), Σέυμουρ, μια εισαγωγή (Seymour: An introduction, 1963)».
Ο Σάλιντζερ πέθανε σε ηλικία 91 ετών στις 28 Ιανουαρίου 2010 στο Νιου Χάμσάιρ, όπου πέρασε απομονωμένος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.Περιφρουρούσε με μανία την ιδιωτική του ζωή, ενώ δεν φωτογραφιζόταν ποτέ: υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του, αυτή που το 1951 χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του «Φύλακα», για να αποσυρθεί κατόπιν απαίτησης τού συγγραφέα εν μια νυκτί και να αντικατασταθεί με ένα κολλάζ από δακτυλογραφημένες σελίδες.
 Ζούσε κρυμμένος στη βίλα του, στο Κόρνις του Νιου Χαμσάιρ, πίσω από ένα συμπαγές τείχος δυόμισι μέτρων, απροσπέλαστο για κάθε φανατικό θαυμαστή ή ανεπιθύμητο παπαράτσι. Ο Σάλιντζερ είχε επιλέξει την τέλεια απομόνωση και άφηνε τη σιωπή να γιγαντώνει τον μύθο του. Είχε αρνηθεί να γίνει ταινία ο «Φύλακας»: « Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο στον Χόλντεν Κόλφιλντ. Ξαναδιαβάστε το βιβλίο. Ολα είναι εκεί. Ο Χόλντεν Κόλφιλντ είναι απλώς μια παγωμένη στιγμή στον χρόνο ». «Ο φύλακας στη Σίκαλη» έχει πουλήσει περισσότερα από 60 εκατ. αντίτυπα διεθνώς.

Τα ελάχιστα που είπε :
1946. «Στον Στρατό είχα πάντα μαζί μου μια γραφομηχανή για να γράφω όποτε έβρισκα καιρό στο λαγούμι μου».
1955. «Ξέρω πως κάποιους καλούς μου φίλους θα σοκάρει ο "Φύλακας στη Σίκαλη". Κάποιοι απ΄ αυτούς είναι παιδιά. Για την ακρίβεια, όλοι οι καλοί μου φίλοι είναι παιδιά. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως το βιβλίο μου θα μείνει σε ένα ράφι, απρόσιτο από εκείνα».
1980. «Λατρεύω να γράφω και σας διαβεβαιώ πως γράφω τακτικά. Όμως γράφω για τον εαυτό μου, για τη δική μου ευχαρίστηση. Και θέλω να μ΄ αφήνουν μόνο για να το κάνω».

Με μια ματιά

1919: Πρωτοχρονιά γεννιέται στο Μανχάταν. 1951: Γράφει τον «Φύλακα στη Σίκαλη». 1953: Εκδίδει τις «Εννέα ιστορίες». 1965: Το τελευταίο του έργο (διήγημα) δημοσιεύεται στον «Νew Yorker».

1980: Ο Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν δολοφονεί τον Τζον Λένον, κρατώντας ένα αντίτυπο του «Φύλακα».

1999: Κυκλοφορούν βιογραφίες της πρώην ερωμένης του Τζόις Μενάρ και της κόρης του Μάργκαρετ.



Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Για ποιον χτυπά η καμπάνα (Έρνεστ Χέμινγουέι)


Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της ενδοχώρας· αν η θάλασσα πάρει μαζί της ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη λιγοστεύει, σαν να ήταν ένα Ακρωτήρι ή σαν να ήταν ένας Πύργος, φίλων σου ή δικός σου· ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. Γι' αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα· για σένα χτυπά. (John Donne)

Έρνεστ Χεμινγουέι.


Έρνεστ Χεμινγουέι. Νομπελίστας αμερικανός συγγραφέας.
Γεννήθηκε το 1899 στο ΄Οουκ Πάρκ του Ιλλινόις. Σε ηλικία 19 ετών κατετάγη στον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό στην Ιταλία ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου και τραυματίστηκε στο αυστροιταλικό μέτωπο. Μετά την ανάρρωση του έφυγε από την γεννέτειρα του και πήγε στο Παρίσι όπου εργάστηκε ως ανταποκριτής εφημερίδας.Μόλις 20 χρονών διετέλεσε πολεμικός ανταποκριτής της «Τορόντο Σταρ» στην Ευρώπη και περιέγραψε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1925 εκδίδει το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του «Στην εποχή μας» με πρώτο διήγημα το διήγημα «Στην προκυμαία της Σμύρνης». Παράλληλα, δημοσίευσε στη γαλλική πρωτεύουσα τη συλλογή, Τρεις ιστορίες και δέκα ποιήματα. Η επιτυχία και η καθιέρωση γιά τον αμερικανό συγγραφέα Χέμινγουέι ήρθε χρόνια αργότερα με τα έργα: Ο ήλιος ανατέλλει ξανά και Άντρες χωρίς γυναίκες. Ακολούθησε το έργο, Αποχαιρετισμός στα όπλα που δημοσίευσε το 1929 στη Φλώριδα και ήταν στηριγμένο στην εμπειρία του από τον πόλεμο. Λάτρης της περιπέτειας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου πήρε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, συμμετείχε στην απόβαση της Νορμανδίας και στην απελευθέρωση του Παρισιού. Αγαπούσε το κυνήγι και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια σε πολλά μέρη του κόσμου. Ενα μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε στην Κούβα.
Πολυταξιδεμένος. Από Αβάνα και Παρίσι μέχρι Κωνσταντινούπολη και Μακεδονία. Ζωή όλο απρόοπτα. Από την απώλεια μίας ολόκληρης βαλίτσας με όλο το λογοτεχνικό του έργο το 1922 μέχρι την αυτοκτονία του το 1961. Και οι γυναίκες του ξεχωριστό πληθωρικό κεφάλαιο.Είχε παντρευτεί 4 φορές και είχε αποκτήσει 3 γιούς
Καλύπτοντας τον ελληνοτουρκικό πόλεμο ως ανταποκριτής λένε πως μία ελληνίδα έκλεψε την καρδιά του. Η αινιγματική Τερέζα Δαμαλά: μία ντίβα της εποχής που υπήρξε και μοντέλο του Πικάσο. Το 1928 ο Χεμινγουέι ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κούβα, ενώ ακολούθησε ένα δεύτερο ταξίδι εκεί το 1932. Είχε ήδη παντρευτεί και χωρίσει με την Χάντλι Ρίτσαρντσον και από το 1927 ήταν παντρεμένος με την Πολίν Φάιφερ. Κατά τη διάρκεια του γάμου του σύναψε σχέσεις με την Τζέιν Μέισον, σύζυγο φίλου του που φιλοξενούσε στην Κούβα. Το 1939 ξαναπαντρεύτηκε, με τη Μάρθα Γκέλχορν αυτή τη φορά, με την οποία αγόρασε τη βίλα Φίνκα Βίχια, που λειτουργεί σήμερα ως Μουσείο Χέμινγουεϊ. Ακολούθησε όμως και άλλος ένας γάμος, με τη Μέρι Γουέλς, το 1946.
Όλα πληθωρικά. Αλλά κυρίως ο αφηγηματικός λόγος του. Το βραβείο Νόμπελ το πήρε το 1954 για "τον δυναμισμό και τον απόλυτο έλεγχο του ύφους του και για την επίδρασή του στην τέχνη της μοντέρνας αφήγησης."ενώ είχε ήδη κερδίσει το Βραβείο Πούλιτζερ το 1953 γιά το έξοχο μυθιστόρημα του, Ο γέρος και η Θάλασσα.
Άλλα έργα του είναι: Να έχεις και να μην έχεις, Γιά ποιόν χτυπά η καμπάνα, Τα νησιά του κόλπου, Επικίνδυνο καλοκαίρι, Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής, Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο, κ.α . Έχοντας προσβληθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του από αμνησία αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του και αυτοπυροβολήθηκε σε ηλικία 62 ετών.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

"Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες"

Περιγραφή
 "Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες" στο Μόντρεϋ στην Καλιφόρνια είναι ένα ποίημα, μια βρομισιά, έχει ένα δικό του φως, ένα έντονο χρώμα, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο μα κι ένα όνειρο μαζί, μια νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο και το συγκεντρωμένο, σίδερα, τενεκέδες, σκουριά και πελεκούδια, το στρώσιμο του δρόμου όλο γούβες, παντού κουλούρες τα σκοινιά, κόφες λαχανικά, φάμπρικες για σαρδέλες του κουτιού, καταγώγια, ταβέρνες και μπορντέλα μικρομάγαζα, εργαστήρια χημικά, παλιοξενοδοχεία. Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούνε "πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι" -εννοούσε, δηλαδή, πως κατοικούνε άνθρωποι λογής λογής. Αν τους κοίταζε όμως από μιαν άλλη χαραμάδα, ίσως τότε να 'χε πει πως κατοικούνε "άγγελοι, άγιοι και οσιομάρτυρες" -και πάλι θα εννοούσε το ίδιο...

Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πει (και θα το πιστεύει): Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Αναμνήσεις μιας γκέισας ( Άρθουρ Γκόλντεν )


Περιγραφή:

Ένα σαγηνευτικό κατόρθωμα. Mια εξαιρετικά πρωτότυπη νουβέλα γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, σαν μια εκ βαθέων εξομολόγηση μιας από τις πιο φημισμένες γκέισες της Iαπωνίας.

H ιστορία της Σαγιουρί ξεκινά το 1929, όταν το κοριτσάκι με τα παράξενα γκριζογάλανα μάτια ξεριζώνεται από το ψαροχώρι όπου ζει με την οικογένειά του, για να πουληθεί σε ένα από τα πιο γνωστά σπίτια γκεϊσών. Mέσα στην ατμόσφαιρα παρακμής του Kιότο, η Σαγιουρίπρέπει να μάθει την τέχνη της γκέισας: χορό και μουσική, τα μυστικά του κιμονό και του εξεζητημένου μακιγιάζ, τον τρόπο σερβιρίσματος του σακέ και τις μεθόδους ψυχαγωγίας των ισχυρών ανδρών - με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Tο ξέσπασμα, όμως, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει τα σπίτια με τις γκέισες να κλείσουν κι έτσι η Σαγιουρί, με ελάχιστα χρήματα κι ακόμα λιγότερη τροφή, πρέπει να βρεθεί, για άλλη μια φορά, αντιμέτωπη με τη μοίρα της.Kαι πρέπει, ακόμα, να κερδίσει το μοναδικό άνδρα που αγάπησε στη ζωή της, έστω κι αν αυτό σημαίνει την αυτοεξορία της από την Iαπωνία.

Aποκαλύπτοντάς μας τον κόσμο της ομορφιάς και της σκληρότητας που κρύβουν τα παραβάν από ρυζόχαρτο -εκεί όπου τα πάντα κρίνονται από τα φαινόμενα και όπου η αγνότητα ενός νεαρού κοριτσιού γίνεται αντικείμενο άγριου πλειστηριασμού-, οι Aναμνήσεις μιας Γκέισας γίνονται το έπος μιας ολόκληρης εποχής και ταυτόχρονα μια νουβέλα που προκάλεσε ήδη παγκόσμια αίσθηση.

Ένα εκπληκτικό δημιούργημα, γεμάτο με χάρη και ευαισθησία, από έναν εξαιρετικά ταλαντούχο νέο συγγραφέα.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ

Ο Χαρούκι Μουρακάμι, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, γεννήθηκε στο Kιότο το 1949. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Waseda. Τον Απρίλιο του 1974, παρακολουθώντας έναν αγώνα μπέιζμπολ, του ήρθε ξαφνικά η έμπνευση να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα. Tο 1974, επίσης, άνοιξε στο Τόκιο μαζί με τη γυναίκα του τη Γιόκο το τζαζ μπαρ «Peter Cat», το οποίο πούλησε το 1981 για ν’ αφοσιωθεί στο γράψιμο. Tο 1986 ταξίδεψε στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Tο 1991 πήγε στις HΠA, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Princeton και στο William Howard Taft στην Καλιφόρνια κι έγραψε το μυθιστόρημα Tο κουρδιστό πουλί. Έργα του: Hear the wind sing, Pinball, 1973 και A wild sheep chase, τρία μυθιστορήματα που συνθέτουν την Τριλογία του Αρουραίου• Hard-boiled wonderland and the end of the world• Νορβηγικό δάσος• Dance dance dance• South of the border, west of the sun• The elephant vanishes, διηγήματα• Το κουρδιστό πουλί• Underground• Σπούτνικ αγαπημένη•After the quake• Kafka on the shore• Blind willow, sleeping woman, διηγήματα•After dark. Για το έργο του έχει τιμηθεί επανειλημμένα με βραβεία και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 40 γλώσσες. Έχει μεταφράσει στα γιαπωνέζικα έργα των Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, Tρούμαν Kαπότε, Tζον Ίρβινγκ και Pέιμοντ Kάρβερ. «Είναι απλώς ένα χόμπι», λέει, «όχι δουλειά». Από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα» κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Tο κουρδιστό πουλί , Νορβηγικό δάσος και Σπούτνικ αγαπημένη και Μετά το σεισμό.

Ένα τραγούδι των Beatles, το Norvegian Wood, στέκεται αφορμή για τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου, τον Τόρου Βατανάμπε, να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν του και να θυμηθεί τα φοιτητικά του χρόνια. Τότε γνώρισε τη Ναόκο, το κορίτσι του καλύτερού του φίλου, που είναι και η πρώτη του αγάπη. Κατά τη διάρκεια αυτής της αναδρομής μας μεταφέρει αναμνήσεις από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν ζούσε σε μια εποχή πάθους, περιστασιακού σεξ και ταραγμένων σχέσεων. Τότε γνωρίζει και μια άλλη κοπέλα, τη Μιντόρι, και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη πρώτη του αγάπη που αποτελεί ουσιαστικά παρελθόν και στη νέα κοπέλα που είναι το μέλλον. Πρόκειται για ένα βιβλίο ενηλικίωσης, ένα ταξίδι με τις αναμνήσεις του συγγραφέα από την εφηβία στην ενήλικη ζωή. Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που μας δίνει ανάγλυφα τα συναισθήματα του κεντρικού ήρωα, τις αντιδράσεις του και τον τρόπο με τον οποίο προχωρά.

ΤΖΟΝ ΣΤΑΙΝΜΠΕΚ (1902 - 1968)

Ο κορυφαίος αμερικανός συγγραφέας Τζον Ερνστ Στάινμπεκ γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του1902, στο Σαλίνας της Καλιφόρνια.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ κατά διαδοχικά διαστήματα από το 1920 ως το 1926, αλλά δεν πήρε πτυχίο. Λόγω οικονομικών δυσχερειών της οικογένειάς του υποχρεώθηκε να εξασκήσει διάφορα επαγγέλματα. Έτσι, δούλεψε ως εργάτης, ξυλουργός, ελαιοχρωματιστής, δημοσιογράφος. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ανταποκριτής στην Ευρώπη της εφημερίδας Herald Tribune, ενώ κατά τη διάρκεια της καριέρας του συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες.
Οι πρώτες του λογοτεχνικές απόπειρες υπήρξαν τα μυθιστορήματα: «Το χρυσό Κύπελλο», «Οι ουράνιες βοσκές», «Σε έναν άγνωστο Θεό», «Η κοιλάδα της Τορτίλα». Ακολούθησαν τα πραγματικά αριστουργήματά του: «Άνθρωποι και ποντίκια» (1937) και «Τα σταφύλια της οργής» (1938), που γνώρισαν τεράστια επιτυχία και καθιέρωσαν τον συγγραφέα ως ένα από τους σημαντικότερους αμερικανούς λογοτέχνες. Από τα τελευταία μυθιστορήματά του, το πιο γνωστό είναι το «Ανατολικά της Εδέμ» (1952), το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ελία Καζάν με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Ντιν.
Ο Στάινμπεκ υπήρξε πολυγραφότατος. Έγραψε 17 μυθιστορήματα και πάρα πολλά διηγήματα. Βραβευθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962, με το βραβείο Πούλιτζερ το 1940 για «Τα σταφύλια της οργής» και ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας από το 1948.
Χρόνιος καπνιστής, ο 66χρονος Τζον Στάινμπεκ απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 1968 στη Νέα Υόρκη από καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ του διαγνώστηκε πλήρη απόφραξη των κυρίων στεφανιαίων αρτηριών. Μετά από επιθυμία του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και η τεφροδόχος με τις στάχτες του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο, μαζί με την οικογένεια της μητέρας του, στο Garden of Memories Memorial Park στην πόλη Σαλίνας.


Στο «Άνθρωποι και ποντίκια» ένα έργο της μοναξιάς, της ελπίδας και της απώλειας, ο Τζον Στάινμπεκ δημιούργησε ένα δυνατό και συγκινητικό πορτρέτο δύο ανδρών που αγωνίζονται να κατανοήσουν τη δική τους μοναδική θέση στον κόσμο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κατάρρευσης το 1929. Έχοντας μόνον ο ένας τον άλλο μέσα στη μοναξιά και την αποξένωση τους, ο Τζωρτζ και ο φίλος του Λένυ, πνευματικά καθυστερημένος αλλά με μεγάλη σωματική δύναμη, ονειρεύονται, όπως συχνά κάνουν οι περιπλανώμενοι, ένα δικό τους σπίτι. Τελικά βρίσκουν δουλειά σε ένα ράντσο στην Κοιλάδα της Σαλίνας. Όμως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους και όσα θα επακολουθήσουν θα διαψεύσουν το όνειρο για μια άλλη ζωή.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

''100 χρόνια μοναξιά'' του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες


Περιγραφή:


«Λίγα έργα στην παγκόσμια λογοτεχνία φέρνουν άξια τον τίτλο "τοιχογραφία" μιας εποχής, ενόςλαού, μιας συγκλονιστικής συλλογικής εμπειρίας, και η κατάχρηση του όρου θα μας έκανε πολύδιστακτικούς να τον χρησιμοποιήσουμε αν δεν επρόκειτο για ένα σημαδιακό έργο, όπωςαναμφισβήτητα είναι το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Τοιχογραφίαπράγματι της μοίρας όχι μόνο της Κολομβίας, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής, που γιαδύο αιώνες τώρα παλεύει απεγνωσμένα, πιασμένη σε φοβερό δόκανο, να βρει μια διέξοδο. Τηναγωνία και το σισύφειο χαρακτήρα αυτής της πάλης δίνει ο Μάρκες με αξεπέραστη λογοτεχνικήμαεστρία, περιγράφοντας την τραγική πορεία του ήρωα της ελευθερίας συνταγματάρχη ΑουρελιάνοΜπουενδία από την ώρα της υπέρτατης προσφοράς ως τη στιγμή της έσχατης φθοράς και της προσωπικήςολοκληρωτικής εκμηδένισης. Ένας ήρωας που γύρω του μπλέκονται φοβερά πεπρωμένα, που αγγίζουν καιτελικά συνθλίβουν τα πιο στενά του συγγενικά πρόσωπα, τους ανθρώπους του τόπου που γεννήθηκεκαι τελικά όλους όσοι σταθήκανε δίπλα του στο μεγάλο αγώνα.»

Βασίλης Φίλιας

Οκτώβρης 1979

............................
Η ιστορία του Εκατό χρόνια μοναξιά δεν είναι μια καταγραφή των καταστάσεων, των γεγονότων ή των σκέψεων ενός (άντε δύο) συγκεκριμένων χαρακτήρων-ηρώων (πρακτική που ακολουθείται στο 95% των λογοτεχνικών βιβλίων από αρχαιοτάτων χρόνων). Ουχί. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καρναβάλι χαρακτήρων, ονόματα που εμφανίζονται από το τέρμα του δρόμου, αλλάζουν τον κόσμο σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά εξαφανίζονται στην άκρη του σύμπαντος. Γυναίκες πιο δυνατές από την πέτρα και σκληρότερες από το διαμάντι, παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα χωριό μαγικών πλασμάτων και άκρατης πραγματικότητας, γέροντες που ζούνε στην τρέλα τους ή κάνουν συλλογές αντικειμένων που δεν τα αγγίζει η λογική, άντρες που το σάλιο τους χτίζει δάση και καταστρέφει πόλεις, που ερωτεύονται με το άναμμα του σπίρτου και αυτοκτονούν για τον πόθο που τους σφραγίζει το λαιμό. Όλοι τους και όλες τους χαμένοι στον κυκλώνα που σαρώνει την Κολομβία μέσα σε έναν αιώνα: Πόλεμοι, πολιτικές ανακατατάξεις, η έλευση του θαυμαστού νέου κόσμου της τεχνολογίας και των επιστημών. Γλέντι κανονικό. Ιστορίες και στιγμές έρχονται και φεύγουν σε ελάχιστες προτάσεις, έρωτες ζούνε και πεθαίνουν με το γύρισμα της επόμενης σελίδας, ο θάνατος είναι το ίδιο μαγικός με τη ζωή.

πηγή:    http://www.fridge.gr/

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ (ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ)
Γεννήθηκε στην Αρακατάκα μικρό χωριό της Κολομβίας το 1927. Σπούδαζε νομικά στη Μποκοτά. Το 1948 προκαλούνται αναταραχές, μετά τη δολοφονία ενός λαϊκού ηγέτη και αναγκάζεται να φύγει για την Καρταχένα όπου αρχίζει να δημοσιογραφεί. Τότε δημοσιεύονται τα πρώτα του διηγήματα σε εφημερίδες και περιοδικά που αποτέλεσαν αργότερα την συλλογή "ΜΑΤΙΑ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΣΚΥΛΟΥ". Τα επόμενα 3 χρόνια ταξίδεψε στην Ευρώπη κι έγραψε τα "ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ"(1955),"Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΨΕΙ" (1961) και "Η ΚΑΚΙΑ ΩΡΑ". Το 1962 εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων "Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΑΜΑ". Εγκατεστημένος στο Μεξικό με την οικογένειά του απομονώνεται για 18 μήνες και γράφει το "ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ" που εκδίδεται το 1967. Με το βιβλίο αυτό, το οποίο μεταφράστηκε σε 30(!) γλώσσες, καθιερώνεται στον κόσμο. Δύο χρόνια αργότερα εκδίδεται η "ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΑΣ ΕΡΕΝΤΙΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΠΛΑΧΝΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΗΣ" και το 1975 "ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ". Τα τελευταία χρόνια ήταν εγκατεστημένος στο Μεξικό όπου γράφει μια εβδομαδιαία στήλη για τις εφημερίδες. 1981 εκδίδεται το "ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ" και η πιο σημαντική στιγμή του έρχεται το 1982 όπου η Σουηδική ακαδημία του απένειμε το Νόμπελ της Λογοτεχνίας.


Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ (ΝΙΚΟΥ ΘΕΜΕΛΗ)




Περιγραφή

Η περιπέτεια μιας οικογένειας, ενός χειρογράφου και μιας αποκάλυψης που κρύβει. Οι αλήθειες του καθένα μας απέναντι στις αλήθειες των άλλων. Άλλοτε η δύναμη και άλλοτε η αδυναμία μας να της πλησιάσουμε ή να τις ανεχτούμε. Οι αντοχές μας απέναντι στον άλλον, στον διαφορετικό και σε ό,τι πιστεύει. Η διαδρομή από την κατανόηση στη δύσκολη ανοχή, μέχρι την εύκολη βία. Οι αντικατοπτρισμοί από τον μεγάλο κόσμο στον μικρόκοσμο των ηρώων. Όνειρα και επιδιώξεις που πότε ευδοκιμούν και πότε ανατρέπονται από τη συγκυρία ή τη διαδρομή της Ιστορίας. Ιδεολογήματα, πάθη, ευαισθησίες, τραύματα που κουβαλιούνται επώδυνα αλλά και καθοδηγούν σε δύσκολους καιρούς. Η προσπάθεια και η παραίτηση, η νίκη και η ήττα, η διάψευση και ο συμβιβασμός.

Λονδίνο, Αϊβαλί, Μυτιλήνη, Κομοτηνή, Αθήνα από δεκαετία σε δεκαετία στην καρδιά του 20ού αιώνα.

ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ (ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ)

Ο Νίκος Θέμελης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947.Τελείωσε τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, το Doerpfeld Gymnasium.Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και μετά το στρατιωτικό του συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου το 1975 έκανε και το Διδακτορικό του σε θέματα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.Εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, στο Υπουργείο Οικονομικών και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου Υπουργών στις Βρυξέλλες.Από το 1981 υπήρξε συνεργάτης του πρ. πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ακολουθώντας τον στα Υπουργεία Γεωργίας, Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Βιομηχανίας και στα πρωθυπουργικά του καθήκοντα μεταξύ 1996-2004.Έχει κάνει επιστημονικές δημοσιεύσεις γύρω από ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.Μιλάει Γερμανικά, Αγγλικά και Γαλλικά.Εκτός από το χώρο της πολιτικής και της επιστήμης τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονται στη ζωγραφική, στη μουσική και την λογοτεχνία.Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: "Η αναζήτηση" (1998), " Η ανατροπή" (2000), "Η αναλαμπή" (2003), "Για μια συντροφιά ανάμεσά μας" (2005), "Μια ζωή δυο ζωές" (2007) και "Οι αλήθειες των άλλων" (2008)."Η αναζήτηση" εκδόθηκε στα γερμανικά ("Jenseits von Epirus", Piper Verlag, 2001), στα ιταλικά ("La ricerca", Crocetti Editore, 2001) και στα τουρκικά ("Arayis", Dogan Kitapcilik AS, 2002). "Η ανατροπή" μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα ιταλικά (Crocetti) και στα τουρκικά ("Yikilis", Dogan Kitapcilik AS, 2004). To "Για μια συντροφιά ανάμεσά μας" μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα ρουμανικά ("Pentru insotirea no astra", Omonia Editura, 2006). "Η αναλαμπή" πρόκειται να εκδοθεί στα τουρκικά από τον εκδοτικό οίκο Dogan Kitapcilik.