"Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα" Πασκάλ Μερσιέ

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο λατινιστής Ράιμουντ Γκρεγκόριους, καθηγητής σ’ ένα λύκειο της Βέρνης, πασίγνωστος για την εμμονή του στο μάθημά του και στην αξία της γνώσης, άνθρωπος μοναχικός, χωρίς οικογένεια, εγκαταλείπει ξαφνικά τη δουλειά του και παίρνει το πρώτο νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα, απλώς και μόνο επειδή έτυχε να συναντήσει μια νεαρή γυναίκα στο ποτάμι, έτοιμη ν’ αυτοκτονήσει, και μαγεύτηκε ακούγοντάς τη να μιλάει πορτογαλικά.

Στη Λισαβόνα θα ακολουθήσει τα ίχνη ενός ποιητή, του Αμαντέου ντε Πράντου, θα γνωρίσει μέρη, ανθρώπους, γυναίκες, συνήθειες, βιβλία… και, το κυριότερο, σκέψεις, ιδέες, επιθυμίες. Και όταν έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο, θα αναγκαστεί να αντικρίσει τη ζωή με άλλο μάτι.

Ένα εξαιρετικά λεπτοδουλεμένο μυθιστόρημα, ύμνος στην αξία της ζωής!

ΠΑΣΚΑΛ ΜΕΡΣΙΕ

Ο ΠΑΣΚΑΛ ΜΕΡΣΙΕ (ψευδώνυμο του Πέτερ Μπιέρι) γεννήθηκε το 1944 στη Βέρνη της Ελβετίας. Σπούδασε φιλοσοφία, Αγγλική φιλολογία και Ινδολογία στο Λονδίνο και τη Χαϊδελβέργη. Από το 1993 είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και είναι καταξιωμένος θεωρητικός και ερευνητής στο χώρο του. Για τα μυθιστορήματα του, τρία συνολικά, βραβεύτηκε το 2006 με το βραβείο Marie Luise Kaschnitz. Το ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΑΒΟΝΑ έχει μεταφραστεί σε περισσότερο από 10 γλώσσες.

"Δενδρίτες" Κάλλια Παπαδάκη

Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα

Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί.

Κάλλια Παπαδάκη

Η Κάλλια Παπαδάκη λατρεύει να τριγυρνάει στους δρόμους και να ακούει τη ζωή. Αυτή είναι η πηγή της έμπνευσής της. Κόρη γιατρού και καθηγήτριας γαλλικών, έγραφε από μικρή στη Θεσσαλονίκη αλλά δεν είχε «ούτε την υπομονή ούτε την πείρα για να ασχοληθώ σοβαρά με τη λογοτεχνία». Μέχρι που ο καθηγητής-σύμβουλός της στο μάθημα της Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Βrandeis την βαθμολόγησε με Α «επειδή έχεις ταλέντο στο γράψιμο». Στο μεταξύ, παράλληλα με τα οικονομικά παρακολουθούσε και μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και θεάτρου και σε λίγο είχε έτοιμο στα αγγλικά ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα που βρίσκεται ακόμη στα συρτάρια της. Η κρίσιμη καμπή έγινε ωστόσο μέσω... κινηματογράφου! Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, γράφτηκε στη Σχολή Σταυράκου για σκηνοθεσία- έχει μάλιστα στα σκαριά μια μικρού μήκους ταινία- και είδε φως όταν παρακολούθησε μαθήματα σεναρίου με τον (επιτυχημένο) συγγραφέα Νίκο Παναγιωτόπουλο. Έτσι έμαθε τα μυστικά της δομής «κι άρχισα να βλέπω πιο μακριά». Τα υπόλοιπα ήρθαν με την εξάσκηση. Σήμερα έχει παρατήσει τη δουλειά της στον τομέα των χρηματοοικονομικών επενδύσεων και έχει αφοσιωθεί στην τέχνη της αφήγησης. Με εντυπωσιακή ωριμότητα και γοητευτικά αποτελέσματα.

Βιβλιογραφία
Δενδρίτες

Λεβάντα στο Δεκέμβρη
Ο ήχος του ακάλυπτου 

Το στίγμα της εποχής μας

"Ο συντηρητής' της Ναντίν Γκόρντιμερ

Ο Μέρινγκ είναι πλούσιος. Κατέχει όλα τα προνόμια και τα αγαθά που έχει να προσφέρει η λευκή Νότια Αφρική, αλλά τα περιουσιακά του στοιχεία αρνούνται να παραμείνουν χειροπιαστά. Η γυναίκα του, ο γιος του και η ερωμένη του τον εγκαταλείπουν. Ο επιστάτης και οι εργάτες του αρχίζουν σιγά σιγά να αδιαφορούν για τις οδηγίες του - ακόμη και η γη επαναστατεί, καθώς η ξηρασία κι ύστερα οι πλημμύρες καταστρέφουν τη φάρμα του. Κι ενώ η αναταραχή στον κόσμο του Μέρινγκ ολοένα απηχεί τη γενικότερη κατάσταση της πατρίδας του, γίνεται φανερό πως μόνο μια ριζική μεταβολή σε ιδέες και πράξεις μπορεί να αποτρέψει τον αφανισμό.
Ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα της Γκόρντιμερ που το 1974 τιμήθηκε με το Βραβείο Μπούκερ, την πρώτη μεγάλη διάκριση της Γκόρντιμερ πριν κερδίσει το Νόμπελ για το σύνολο του έργου της.
"Η Ναντίν Γκόρντιμερ γράφει για μαύρους και λευκούς, αλλά η σταθερή ματιά της διακρίνει τελικά κάτι γκρίζο. Θα μπορούσες να το ονομάσεις ανθρώπινη φύση - και θα είχες δίκιο".
(Daily Telegraph)
"Αν ήταν να μη διαβάσουμε κανένα άλλο βιβλίο για τη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ, το μυθιστόρημα αυτό της Γκόρντιμερ θα ήταν αρκετό... (Ως λογοτεχνική αρχειοθέτρια της ιστορίας, η Γκόρντιμερ δεν έχει όμοιό της.)
(Sunday Times)

Ναντίν Γκόρντιμερ

1923 – 2014

Η Ναντίν Γκόρντιμερ γεννήθηκε στο Σπρινγκς, μια πόλη ορυχείων κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ το 1923 από πατέρα Εβραίο μετανάστη από τη Λιθουανία [τότε Ρωσική Αυτοκρατορία] και από μητέρα Λονδρέζα, χριστιανή εβραϊκής καταγωγής. Η ανατροφή που πήρε από την οικογένειά της ήταν μάλλον κοσμική, ούτε ιδιαίτερα χριστιανική ούτε ιδιαίτερα εβραϊκή. Η ίδια αργότερα αυτοχαρακτηριζόταν ως άθεη.
Για κάποιο λόγο, η μητέρα της πίστευε ότι η Ναντίν είχε πρόβλημα με την καρδιά της και την πήρε από το καθολικό σχολείο στο οποίο πήγαινε. Από τα 11-12 έκανε μόνο ιδιαίτερα μαθήματα με μια δασκάλα και αυτό την οδήγησε σε μια μοναχική εφηβική ηλικία, χωρίς συμμαθήτριες ή φίλες, με μια αδερφή 4 χρόνια μεγαλύτερη που δεν πολυασχολούταν μαζί της. Από την άλλη όμως, αυτό πιθανόν την βοήθησε να ασχοληθεί νωρίς με το γράψιμο. Μάλιστα πρωτοδημοσίευσε διηγήμά της – μια παιδική ιστορία - το 1937, σε ηλικία 14 ετών. Λίγο αργότερα, στα 16, δημοσιεύτηκε το πρώτο μη παιδικό της διήγημα. Μετά τον πόλεμο παρακολούθησε κάποια μαθήματα γενικών γνώσεων στο Πανεπιστήμιο, τα οποία εγκαταλείπει έναν χρόνο αργότερα για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Παντρεύεται το 1949, αποκτά μια κόρη, χωρίζει, ξαναπαντρεύεται το 1954 με αυτόν που θα αποτελέσει τον ισόβιο σύντροφό της, τον έμπορο έργων τέχνης Ράινχολντ Κάσιρερ [πέθανε το 2001]. Αποκτά έναν γιο το 1955, ενώ ήδη το 1953 κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα, The Lying Days.

Το 1960, η σύλληψη της καλύτερής της φίλης και η σφαγή του Σάρπβιλ την ωθούν να αναμειχθεί σοβαρά με το κίνημα κατά του απαρτχάιντ. Μέσω της φιλίας της με τους συνηγόρους του Μαντέλα [ο ένας Έλληνας: Τζορτζ Μπίζος] γνωρίζει και τον ίδιο και τον βοηθάει να γράψει τον περίφημο λόγο του «Είμαι έτοιμος να πεθάνω», που εκφώνησε κατά τη διάρκεια της δίκης του το 1962. Όταν ο Μαντέλα απελευθερώνεται το 1990, η Γκόρντιμερ είναι μία από τους πρώτους που ζητάει να δει.

Διάφορα βιβλία της απαγορεύονται από το καθεστώς στη δεκαετία του ‘70: Ο ύστερος αστικός κόσμος, το A World of Strangers, Η κόρη του Μπέρτζερ, Οι άνθρωποι του Τζούλι. Παρ’ όλο αυτό το σε βάρος της αρνητικό κλίμα, αρνείται να εγκαταλείψει τη χώρα.

Το 1991 βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ. Μετά την πτώση του απαρτχάιντ, παίρνει ενεργό μέρος στον αγώνα κατά του AIDS, επικρίνοντας μάλιστα την κυβέρνηση για τη στάση της στο θέμα.

Το 2006 της επιτίθενται και την ληστεύουν μέσα στο σπίτι της, αλλά εκείνη, πάντα θαρραλέα, αρνείται να μετακομίσει σε πιο προστατευμένο χώρο. Δηλώνει μάλιστα ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι εκπαίδευση και δουλειές, όχι περισσότερη αστυνόμευση. Το καλοκαίρι που μας πέρασε πέθανε στον ύπνο της στις 13 Ιουλίου 2014.

Το έργο της

Η Γκόρντιμερ υπήρξε μάρτυρας μιας ολόκληρης εποχής. Δεν έκανε στρατευμένη τέχνη. Αναζητούσε στα βιβλία της την ηθική και ψυχολογική αλήθεια. Όπως λέει και στην προμετωπίδα του μυθιστορήματος Οι άνθρωποι του Τζούλι το απόσπασμα αυτό του Αντόνιο Γκράμσι: «Το παλιό πεθαίνει και το καινούριο δεν μπορεί να γεννηθεί. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζεται μεγάλη ποικιλία νοσηρών συμπτωμάτων.» Αυτών των «νοσηρών συμπτωμάτων» ερευνήτρια υπήρξε η Γκόρντιμερ.

Στα γραφτά της είναι προφανής η αγάπη για την πατρίδα της την Αφρική, τον λαό της, τα τοπία και την ιστορία. Όλα αυτά τα αντιπαραβάλλει, όπως είπαμε, με τη διερεύνηση των εξοντωτικών ψυχολογικών επιπτώσεων του απαρτχάιντ και των πολιτικών του διώξεων πάνω στους ανθρώπους.

Στα μυθιστορήματά της της δεκαετίας του ’70 μιλάει για τη βία του απαρτχάιντ, με τον τρόπο που το απολυταρχικό καθεστώς διαστρέφει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Οι ήρωές της έρχονται αντιμέτωποι με την εξορία, τον συμβιβασμό, την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, από τη μία, και την ανάπτυξη της μαύρης συνείδησης, από την άλλη. Καταδεικνύει την αδυναμία των φιλελεύθερων αστών να βρουν απάντηση στο απαρτχάιντ, εγκλωβισμένοι όπως είναι από τα συμφέροντά τους. Η κόρη του Μπέρτζερ [1979] εξετάζει τις σχέσεις της κόρης ενός λευκού πολιτικού κρατούμενου, ηγέτη του κινήματος απελευθέρωσης των μαύρων, με τον πατέρα της, στη μετά το Σοβέτο εποχή. Στον Συντηρητή [1974] ένας πλούσιος λευκός αγοράζει ένα κτήμα για να το χρησιμοποιήσει ως χώρο ραντεβού και τρόπο φοροαπαλλαγής για να ανακαλύψει σιγά-σιγά ότι υπακούει σε μια βαθύτερη ανάγκη: να ανήκει κάπου.

Οι άνθρωποι του Τζούλι [1981]: κάπου στο μέλλον μια οικογένεια φιλελεύθερων λευκών αστών φεύγει από το εξεγερμένο Γιοχάνεσμπουργκ για να βρει καταφύγιο στον μαύρο υπηρέτη τους, τον Τζούλι. Στο Μια ιδιοτροπία της φύσης [1987] η Χιλέλα είναι μια ιδιαίτερη έφηβη που δεν μένει πιστή στις συμβάσεις της λευκής κοινωνίας. Μετά τη σεξουαλική συνειδητοποίησή της έρχεται και η πολιτική της στράτευση στο κίνημα κατά του απαρτχάιντ.

Προσπαθεί να διαχειριστεί το ζήτημα του τι σημαίνει να ανήκει κανείς σε μια κοινωνία ρατσιστικά διχασμένη. Πώς νιώθει κανείς ως μέλος μιας κοινωνίας που ηθελημένα και βάναυσα καταπιέζει εκατομμύρια πολιτών; Τι κάνεις όταν σου κλέβουν την ίδια σου τη χώρα; Όπως δήλωνε στις συνεντεύξεις της η Ναντίν Γκόρντιμερ: «Δεν μπορεί να ζει κανείς στην Ν. Αφρική του απαρτχάιντ χωρίς να παίρνει θέση.

Η τέχνη της Γκόρντιμερ δεν ξεπεράστηκε με το απαρτχάιντ. Ακριβώς επειδή ποτέ δεν έκανε «στρατευμένη», αλλά βαθιά πολιτική τέχνη. Συνεχίζει και στη μετά το απαρτχάιντ εποχή να μας δίνει εξαιρετικά μυθιστορήματα. Στο Όπλο του σπιτιού [1998] διερευνά τις τραγικές συναισθηματικές και νομικές επιπτώσεις ενός φόνου που διαπράττεται από τον γιο μιας οικογένειας της λευκής ελίτ. Στο Ένας τυχαίος εραστής [2001], μια τυχαία συνάντηση ανάμεσα στην κόρη ενός πλούσιου τραπεζίτη και ενός «έγχρωμου» γκαραζιέρη από κάποιο αραβικό αφρικανικό κράτος δίνει την ευκαιρία στη Γκόρντιμερ να εξετάσει το πρόβλημα της μετανάστευσης και της πολιτισμικής σύγκρουσης. Στο Ξύπνα! [Get a Life, 2005], ο οικολόγος Πολ Μπένερμαν μετά από μια θεραπεία για καρκίνο του θυρεοειδούς καθίσταται κατά παράξενο τρόπο ραδιενεργός και επικίνδυνος για το άμεσο περιβάλλον του. Για να προστατεύσει τη γυναίκα και το παιδί του πηγαίνει να μείνει στο σπίτι των γονιών του όπου θα περάσει μια διαδικασία αμφισβήτησης της μέχρι τώρα ζωής του.

"Έθιμα Ταφής" της Hannah Kent

Στη Βόρεια Ισλανδία του 1829 η Agnes Magnúsdóttir καταδικάζεται σε θάνατο για την άγρια δολοφονία δύο ανδρών. Υποχρεώνεται να περάσει το χρόνο μέχρι την εκτέλεσή της στη φάρμα του Jón Jónsson με την οικογένειά του, την γυναίκα του και τις δύο κόρες τους. Η οικογένεια, τρομοκρατημένη που αναγκάζεται να συμβιώσει με μια καταδικασμένη δολοφόνο, αποφεύγει να της μιλήσει.
Μόνον ο Tóti, που έχει οριστεί πνευματικός σύμβουλός της έχει επαφή μαζί της, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή της. Καθώς περνά ο καιρός και έρχεται ο χειμώνας, οι δουλειές στη φάρμα τους φέρνουν όλους πιο κοντά. Η ιστορία της Agnes ξεδιπλώνεται ενώ αναδύεται και το ερώτημα της πραγματικής ή μη ενοχής της.
Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία το Έθιμα Ταφής είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για την προσωπική ελευθερία:
Πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πως μας βλέπουν οι άλλοι, και ως που θα φτάσει ο καθένας για την αγάπη.
Η Hannah Kent μέσα από τις περιγραφές της Βορείου Ισλανδίας, όπου κάθε μέρα είναι μια μάχη για την επιβίωση, θέτει ένα καίριο ερώτημα: πως μπορεί μια γυναίκα να αντέξει όταν η ζωή της εξαρτάται από τις ιστορίες των άλλων.

Το μυθιστόρημα έχει αποσπάσει τα εξής βραβεία:
ABIA Literary Fiction Book Of The Year 2014
ABA Nielsen Bookdata Bookseller's Choice Award 2014
FAW Christina Stead Award 2013
2014 Indie Awards Debut Fiction Of The Year
Victorian Premier’s Literary Award People’s Choice Award 2014
Ήταν στη βραχεία λίστα για:
The Stella Prize 2014
The Baileys Women’s Prize For Fiction 2014
The Victorian Premier’s Prize For Fiction 2014
The ALS Gold Medal 2014
Guardian First Book Award 2013
Nib Waverley Award For Literature 2013

Βιογραφία συγγραφέα: Kent Hannah

Η Χάνα Κεντ γεννήθηκε στην Αδελαΐδα το 1985. Στα εφηβικά της χρόνια βρέθηκε ως υπότροφη της Λέσχης Ρόταρι στην Ισλανδία, όπου και άκουσε για πρώτη φορά την ιστορία της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ. Η Χάνα είναι η συνιδρύτρια και αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Kill Your Darlings της Αυστραλίας. Τώρα τελειώνει το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο Flinders. Το 2011 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Αδημοσίευτου Χειρογράφου. Τα Έθιμα Ταφής είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

"Ένα κάποιο τέλος" του Τζούλιαν Μπαρνς

ΒΡΑΒΕΙΟ MAN BOOKER 2011Τέσσερις φίλοι: ο Κόλιν, ο Άλεξ, ο Τόνι και ο Έιντριαν, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Σεξουαλικά καταπιεσμένοι, παθιασμένοι με τα βιβλία και τις ιδέες, περνούν την ερωτικά άνυδρη, άχαρη εφηβεία τους ανταλλάσσοντας αστεία, κάνοντας πλάκες, παραβγαίνοντας σε εξυπνακισμούς. Ο Έιντριαν ωστόσο διαφέρει: είναι ίσως λίγο πιο σοβαρός, πιο ώριμος από τους άλλους. Όταν η ζωή του θα πάρει την τραγική, τελική της στροφή, οι φίλοι θα σκορπίσουν, θα συνεχίσουν και θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν.
Όμως το παρελθόν συχνά επιστρέφει, ζητώντας εξηγήσεις από το παρόν. Ο Τόνι, εξηντάρης πια, απολαμβάνει ήρεμα τις μικροχαρές της μοναχικής του καθημερινότητας, όταν ξαφνικά το αναπάντεχο κληροδότημα από ένα λησμονημένο πρόσωπο ανατρέπει τα πάντα. Προσπαθώντας να εξηγήσει το «γιατί» αυτής της διαθήκης, ο Τόνι έρχεται αντιμέτωπος με συνταρακτικές αλήθειες για τον ίδιο και για το παρελθόν του.
Ένα ακριβές, διεισδυτικό, αριστοτεχνικά γραμμένο μυθιστόρημα για τις ατέλειες και τις σκοτεινές κόγχες της μνήμης, για τις αυταπάτες μας, για τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία, από έναν σπουδαίο συγγραφέα στο αποκορύφωμα της ωριμότητάς του.
Το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του βραβείου Booker: "Έχει όλα τα φόντα για να γίνει έργο αναφοράς στην αγγλική λογοτεχνία. Έξοχο ύφος, λεπτοδουλεμένη πλοκή, απόλυτη εξισορρόπηση μελαγχολίας και χιούμορ. Ένα βιβλίο που σε κάθε του ανάγνωση αποκαλύπτει νέα νοήματα".

Κριτικές
Το καλύτερο ίσως βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς μέχρι σήμερα. Μια υπέροχη ιστορία, ανθρώπινη κι αληθινή.
Irish Times 

Ένα τέλειο μυθιστόρημα ευρωπαϊκής οικονομίας και δύναμης (απόηχοι Σνίτζλερ, απόηχοι Καμί)... Ο Μπαρνς ξεχωρίζει για το βάθος και το πνεύμα του από όλους τους σύγχρονους βρετανούς συγγραφείς.
The Times

Κομψό, παιγνιώδες, αξιομνημόνευτο.
New Yorker

Ένα δράμα από την πένα ενός μεγάλου της γραφής. Ένα βιβλίο σοφό.
Bookmunch

Οι σκέψεις ενός ώριμου συγγραφέα για την οικογένεια και τη φιλία, για το πέρασμα του χρόνου, για τον έρωτα και το θάνατο.
Time out

Τζούλιαν Μπαρνς
Ο Τζούλιαν Μπαρνς, ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς με διεθνή αναγνώριση, γεννήθηκε το 1946 στο Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία στην Οξφόρδη. Το πρώτο του μυθιστόρημα, το Metroland, εκδόθηκε το 1980. Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ απέσπασε λογοτεχνικά βραβεία στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Το 1986 η Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων των ΗΠΑ τού απένειμε το βραβείο Ε.Μ. Φόρστερ. Το 1988 χρίστηκε ιππότης του Γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων. Το μυθιστόρημά τουΆρθουρ & Τζoρτζ ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2005, όπως επίσης και Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ το 1984 και το England, England το 1998. Στην τέταρτη υποψηφιότητά του για το ίδιο βραβείο, αναδείχθηκε νικητής για το μυθιστόρημά του με τίτλο Ένα κάποιο τέλος (2011).


ΒΙΒΛΙΑ
ENGLAND, ENGLAND
ΑΡΘΟΥΡ ΚΑΙ ΤΖΟΡΤΖ
ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΕΛΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 10 1/2 ΚΕΦΑΛΑΙΑ
Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ
Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΦΛΩΜΠΕΡ
ΠΡΙΝ ΕΚΕΙΝΗ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ
ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ

"Ήταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά..." του Πατρίκ Μοντιανό

Το κολέγιο Βαλβέρ, στα περίχωρα του Παρισιού, έχει για οικότροφους «καλά παιδιά», λίγο πολύ εγκαταλελειμμμένα από τις οικογένειές τους -ανθρώπους πλούσιους ή κατεστραμμένους, άστατους, κοσμοπολίτες, ύποπτους. Εδώ συναντούμε για πρώτη φορά και τη μικρή Μπιζού η οποία πρωταγωνίστησε αρκετά χρόνια μετά στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Π. Μοντιανό που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Πόλις.

Τα παιδιά αυτά κάνουν εκεί τις σπουδές τους, πλέκουν φιλίες μεταξύ τους και με τους καθηγητές τους, τύπους συνήθως γραφικούς. Έπειτα, η ζωή τα σκορπίζει.

Τα χρόνια περνούν. Είκοσι στη σειρά. Χάρη στην καταπληκτική μνήμη του και στην περιέργειά του, ο αφηγητής -πιθανόν ο ίδιος ο Μοντιανό- ζωντανεύει την παλιά ατμόσφαιρα, διεξάγοντας συνάμα ένα είδος έρευνας για την τύχη των παλιών συμμαθητών του.

Οι αναμνήσεις σμίγουν ασταμάτητα με το παρόν, στην πορεία μιας πραγματικότητας γεμάτης όνειρα και νοσταλγία. Τα πρόσωπα της ιστορίας προβάλλουν μέσα από τη σκιά και συντροφεύουν τον αναγνώστη σαν οικεία φαντάσματα, συχνά μελαγχολικά και δυστυχή, χαμένα στη δίνη του χρόνου και της ζωής, αιχμάλωτα πάντα της παιδικής τους ηλικίας.

ΜΟΝΤΙΑΝΟ ΠΑΤΡΙΚ

Ο Π. Μοντιανό γεννήθηκε το 1945 στο Boulogne-Billancourt.
Από το 1967 ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς. Έχει τιμηθεί με το μεγάλο βραβείο μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1972, με το βραβείο Goncourt το 1976, με το βραβείο του Ιδρύματος Pierre de Monaco το 1984 και με το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας Paul Morand, για το σύνολο του έργου του, το 2000.
Στον Γάλλο συγγραφέα Πατρίκ Μοντιανό απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2014, όπως ανακοίνωσε η Επιτροπή των βραβείων Νόμπελ στη Στοκχόλμη. Η Ακαδημία επεσήμανε ότι τον βραβεύει για την «τέχνη της μνήμης με την οποία “ξύπνησε” τα πιο αδιανόητα ανθρώπινα πεπρωμένα και αποκάλυψε τον μικρόκοσμο της εργασίας».




Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του:
2008 Στο café της χαμένης νιότης, Πόλις
2005 Νυχτερινό ατύχημα, Πόλις
2004 Ήταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά…, Πόλις
2002 Η μικρή Μπιζού , Πόλις
1999 Ντόρα Μπρούντερ, Πατάκη
1996 Κυριακές του Αυγούστου, Καστανιώτη
1995 Το άρωμα της Υβόννης, Λιβάνη
1992 Άνθη ερειπίων, Οδυσσέας
1988 Οδός σκοτεινών μαγαζιών, Κέδρος
1987 Η χαμένη γειτονιά, Χατζηνικολή.

"Εξιλέωση" του Ίαν Μακ Γιούαν

(ATONEMENT) IAN MC EWAN

Την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού του 1935, η δεκατριάχρονη Βριώνη Τάλλις βλέπει την αδερφή της Σεσίλια να πετάει τα ρούχα της και να βουτάει στη στέρνα του κήπου, κάτω από το βλέμμα του παιδικού της φίλου Ρόμπι Τέρνερ, ο οποίος, όπως και η Σεσίλια, έχει πρόσφατα επιστρέψει από το Καίμπριτζ. Το περιστατικό θα αλλάξει για πάντα τη ζωή και των τριών. Ο Ρόμπι και η Σεσίλια θα έχουν υπερβεί ένα όριο με τρόπο που δεν θα μπορούσαν ούτε να φανταστούν και θα έχουν γίνει θύματα της παιδικής φαντασίας της Βριώνη. Κι εκείνη θα γίνει μάρτυρας ανομολόγητων μυστηρίων και θα διαπράξει ένα έγκλημα από το οποίο δεν θα πάψει να προσπαθεί να εξιλεωθεί όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Κατά κοινή ομολογία κριτικών και κοινού, η "Εξιλέωση" είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του Ίαν Μακ Γιούαν. Πανέξυπνο και συναρπαστικό στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει την παιδική ηλικία, τον έρωτα, τον πόλεμο, την Αγγλία και τις κοινωνικές τάξεις, είναι μια βαθύτατη -και βαθύτατα συγκινητική- εξερεύνηση της ντροπής και της συγνώμης, της εξιλέωσης και της δυσκολίας της άφεσης.

"Μαύρα σκυλιά" του Ίαν Μακ Γιούαν

Σύνοψη του βιβλίου "Μαύρα σκυλιά"

Τα "Μαύρα σκυλιά" είναι ένα μυθιστόρημα - δοκίμιο πάνω στη βία, αυτή την "αρρώστια της ανθρώπινης φαντασίας", πάνω στη φύση του κακού και στα ηθικά όρια της πολιτικής δράσης και της πνευματικής πίστης. "Το καλύτερο βιβλίο του... δεν έχει ούτε μια βαρετή σκέψη, πόσο μάλλον μια κακή φράση. Θα άξιζε να διαβαστεί και μόνο για την ομορφιά και την καθαρότητα του λόγου του". (Tatler) "Με τις διαρκείς αναδιπλώσεις στο χρόνο και τις αλλαγές προοπτικής, ο ΜακΓιούαν αποδεικνύει τη θέση του ότι οι απόψεις μας αλλοιώνουν τον ίδιο τον τρόπο που βλέπουμε, νιώθουμε και θυμόμαστε τα γεγονότα". ("Spectator") "Μια οξυδερκής και ζωντανή εικόνα των περίπλοκων ηθικών διλημμάτων της Ευρώπης". ("The New York Times Book Review")

Θρησκεία εναντίον ορθολογισμού. Αναμνήσεις ενός εναντίον των αναμνήσεων του άλλου. Έρωτας εναντίον καθημερινής ύπαρξης. Θυσία του ενός για τη σωτηρία των μαζών. Τα "Μαύρα σκυλιά" είναι το πιο σύνθετο και πιο φιλόδοξο μυθιστόρημα που έχει γράψει ως τώρα ο Ίαν Μακ Γιούαν. Καταπιάνεται με διάφορα πολύ σοβαρά θέματα που ταλάνισαν την Ευρώπη τον 20ο αιώνα. Στο βάθος πρόκειται για έναν διαλογισμό πάνω στη φύση του Καλού και του Κακού στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη μετά το ναζιστικό καθεστώς εποχή και ως την κατεδάφιση τους Τείχους του Βερολίνου.
Η ιστορία που αφηγείται ο Μακ Γιούαν εκτυλίσσεται από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ως την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και θέτει ιδεολογικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς.
Τα δύο μαύρα σκυλιά που συναντά η νεαρή αγγλίδα κομμουνίστρια στη Γαλλία του 1946 είναι από εκείνα που η Γκεστάπο εκπαίδευε όχι μόνο να καταδιώκουν και να συλλαμβάνουν υπόπτους, αλλά και να βιάζουν γυναίκες. Ο τρόμος από ένα πραγματικό περιστατικό θα οδηγήσει την ηρωίδα σε μεταφυσικούς δρόμους και σε άλλες συνειδητοποιήσεις. Τα μαύρα σκυλιά είναι η ενσάρκωση του Κακού. Μεταφορικά και πραγματικά τα μαύρα σκυλιά στοιχειώνουν τους τόπους και τους χρόνους του μυθιστορήματος του Μακ Γιούαν. Είναι μια πανταχού παρούσα δύναμη που μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή.
Το μήνυμα που ο Μακ Γιούαν επιδιώκει να μεταδώσει με το βιβλίο του στον αναγνώστη είναι ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να εφησυχάζει. Το μέλλον της εξακολουθεί να κινδυνεύει από μαύρα σκυλιά.

(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)

                                                                               Βιογραφία συγγραφέα: Ian Mc Ewan

 

Ο Ίαν Μακ Γιούαν γεννήθηκε το 1948, σπούδασε στα Πανεπιστήμια Sussex και East Anglia και δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο "Fist Love, Last Rites", το 1975, αποσπώντας μάλιστα το βραβείο Somerset Maughman, και τη δεύτερη με τίτλο "Between the Sheets", το 1977. Το 1987 κέρδισε το Whitbread Award (και το Prix Femina Etranger, έξι χρόνια μετά), για το μυθιστόρημά του "Child in Time". Έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και σενάρια για τον κινηματογράφο. Τρία μυθιστορήματά του συμπεριλήφθηκαν στις τελικές υποψηφιότητες για το βραβείο Booker ("Έμμονη αγάπη", "Άμστερνταμ", "Εξιλέωση"). Το βραβείο τού απονεμήθηκε, τελικά, το 1998, για το "Άμστερνταμ". Η "Εξιλέωση" (2002), επίσης, έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: W.H. Smith Literary Award (2002), National Book Critics' Circle Fiction Award (2003), Los Angeles Times Prize for Fiction (2003), και Santiago Prize for the European Novel (2004). Για το μυθιστόρημα "Σάββατο" τιμήθηκε το 2006 με το βραβείο James Tait Black Memorial Prize.

"Ο θησαυρός του χρόνου" Μένης Κουμανταρέας

Ένα μυθιστόρημα για την απώλεια.
Την απώλεια όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά και την απουσία που αυτή συνεπάγεται.
Μια αφήγηση ανάμεσα στην παραίσθηση και στην άγρια πραγματικότητα.
Μια περιπέτεια που οδηγεί στην αναζήτηση και απόκτηση ενός θησαυρού.
Να είναι τάχα αυτός ο θησαυρός του χρόνου;

Ο Μένης Κουμανταρέας (17 Μαΐου 1931-5 Δεκεμβρίου 2014) ήταν Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής.

                 Βιογραφικά στοιχεία

Ο Μένης (Αριστομένης) Κουμανταρέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1948 έζησε για έξι μήνες κοντά στον θείο του στο Λονδίνο, όπου και ήρθε σε επαφή με την εκεί πολιτιστική κίνηση. Τον επόμενο χρόνο αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών Κάρολος Μπερζάν και φοίτησε κατά καιρούς στη Νομική και Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό και εργάστηκε κατά καιρούς (σχεδόν είκοσι χρόνια) σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες.
Το 1961 ξεκίνησε να συνεργάζεται με το περιοδικό Ταχυδρόμος και την επόμενη χρονιά εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων Τα μηχανάκια. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας οδηγήθηκε τρεις φορές σε δίκη για το διήγημα του Το Αρμένισμα. Το 1972 σπούδασε με υποτροφία στο Βερολίνο για έξι μήνες. Από το 1982 ζούσε αποκλειστικά από τη συγγραφική του δραστηριότητα.Το 1987 το μυθιστόρημα του Η φανέλα με το εννιά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Παντελή Βούλγαρη.Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Εκλογή, Ηριδανός, Επιθεώρηση Τέχνης, Οδός Πανός, η λέξη και άλλα. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά,γαλλικά και γερμανικά.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου.
Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στην Κυψέλη, το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου 2014, από τον ανιψιό του "με εμφανείς μώλωπες στο λαιμό και το πρόσωπο". Η κηδεία του τελέστηκε την Τρίτη 09 Δεκεμβρίου 2014 στο Ά Κοιμητήριο Αθηνών, με δαπάνη του Δήμου Αθηναίων "..ως ελάχιστο φόρο τιμής στον σπουδαίο πεζογράφο Μένη Κουμανταρέα, που έζησε, αγάπησε και έγραψε όπως κανένας άλλος, για την πόλη της Αθήνας...".

Βραβεύσεις

Ο Μένης Κουμανταρέας είχε τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τα έργα του Το Αρμένισμα (1967) και για το Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (1997). Με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τα έργα του Βιοτεχνία υαλικών (1976) και για το Δύο φορές Έλληνας (2002). Επίσης έχει τιμηθεί με το βραβείο Blue Book στην Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης το 2001, για το μυθιστόρημά του Ο ωραίος λοχαγός.

Στις 30 Δεκεμβρίου 2008, κατα την ετήσια τελετή της Ακαδημίας Αθηνών για την απονομή των ετήσιων βραβείων, ο Μένης Κουμανταρέας τιμήθηκε για σύνολο του έργου με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστας και Ελένης Ουράνη, το οποίο εποπτεύεται απο την Ακαδημία Αθηνών. Κατα τη βράβευση του δήλωσε, "...θα έπρεπε να τα παίρνουμε νέοι, να μας δίνουν αυτοπεποίθηση, λεφτά και κουράγιο. Θυμάμαι όμως, μολονότι βραβευμένο το δεύτερο βιβλίο μου, Το αρμένισμα, δικάστηκε επί χούντας τέσσερις φορές και παραλίγο να καεί. Το τελευταίο , Το σόου είναι των Ελλήνων, σκεπάζεται τώρα από τους καπνούς των δακρυγόνων και τα δάκρυα για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου αλλά και από τον φριχτό πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Οπωσδήποτε είναι μελαγχολικό να σε βραβεύουν για το σύνολο του έργου σου. Σημαίνει ότι όπου να 'ναι σημαίνουν κι οι καμπάνες...".

... Τον περισσότερο καιρό πίνοντας και κουτσοπίνοντας άκουγα με δέκα αυτιά αυτές τις ιστορίες που, είτε γνήσιες είτε πλαστές, είχαν ένα ενδιαφέρον για μένα, που ζητούσα να ξεφύγω από τη δική μου ιστορία. Μία μόνο προϋπόθεση έθετα: αυτός που τις έλεγε να ξέρει να τις αφηγείται, να σε μεταφέρει αλλού και να σου εξάπτει τη φαντασία. Τότε με έκαναν να θέλω να πω κι εγώ μια ιστορία. Μα εγώ, βλέπεις, προτιμώ να τις γράφω...