Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια
Ένας παπάς προσπαθεί να πείσει την Παναγία να αφήσει ελεύθερη τη βροχή, κάποιος απόμαχος της θάλασσας ερωτεύεται με φόντο έναν σκουπιδοτενεκέ, την ίδια ώρα που σε κάποιον δρόμο της Μακεδονίας καιροφυλαχτεί μια ύπουλη λακκούβα, ενώ ο φάρος του Αγγελοχωρίου καλωσορίζει το αναπάντεχο της ζωής. Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης, οριοθετείται από το αίμα της αθωότητας. Μέσα σε αυτή τη φασαρία της ζωής οι άνθρωποι διηγούνται τις ιστορίες τους, χωρίς να υποψιάζονται ότι όλα ξεκίνησαν μια Πρωτοχρονιά, την Πρωτοχρονιά που η Εύα αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ανέσεις και την καλοπέραση του παραδείσου. Ο έρωτας, η απιστία, η φτώχεια, το έγκλημα, η οικονομική κρίση, η μοναξιά, ο φόβος του θανάτου, η αγάπη και το μίσος θα γίνουν βασικά συστατικά της ζωής. Εκρηκτικές καταστάσεις και ανατροπές ορίζουν την ανθρώπινη μοίρα μέσα σε ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα φθοράς, χωρίς ο πήλινος άνθρωπος να κωλώνει πουθενά, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι, αν εκείνη την καταραμένη πρωτοχρονιά, ήταν πιο κινητικά τα σπερματοζωάρια του Αδάμ ή του Θεού...
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάτυπο
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Χριστόδουλος Δ. Λιτζερίνος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στη Χαλκιδική, ασχολούμενος στον ελεύθερο χρόνο του με την οινοποιία. Από τις εκδόσεις Ανάτυπο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του «Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια». Διηγήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και δημοσιευθεί σε περιοδικά. Συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Fractal και διατηρεί λογοτεχνική σελίδα https://toalfatoukentaurou.blogspot.gr/ όπου δημοσιεύει διηγήματα, ποιήματα του και κριτική βιβλίου. Συμμετείχε με ένα διήγημά του στο συλλογικό έργο «Παράξενες Μέρες στη Θεσσαλονίκη», ενώ διακρίθηκε και στον πρόσφατο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Παράξενοι έρωτες» και το διήγημά του Μια φλόγα στο παράθυρο βρίσκεται στην ομώνυμη συλλογή.
Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα:
litzerin@otenet.gr
https://toalfatoukentaurou.blogspot.gr/
Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος συνομιλεί με τη Βούλα Παπατσιφλικιώτη
25.02.2018 | Συνεντεύξεις
Ξεκινάει το ταξίδι του στον κόσμο της λογοτεχνίας μέσα από μία συλλογή διηγημάτων!
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη γραφή;
Από μικρός έγραφα σποραδικά, αλλά συστηματικά γράφω από τα φοιτητικά μου χρόνια, κυρίως ποίηση και μικρές ιστορίες, τα οποία και κρατούσα κρυμμένα στο συρτάρι για πολλά χρόνια από φυσική συστολή και φόβο για την αξία τους.
Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Καταρχάς ήταν η εσωτερική ανάγκη να εκφρασθώ και να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, να ψάξω βαθύτερα για κρυμμένα μυστικά της ζωής μέσα σε ένα μοναχικό περιβάλλον, ώσπου συνειδητοποίησα ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να γράφει μόνο για κείνον, πρέπει να ξεφύγει από τον νάρκισσο που τον περιορίζει και να γράψει για τους ανθρώπους γύρω του, για τους αναγνώστες. Η γραφή μένει απότιστη και στο τέλος ξεραίνεται αν δεν επικοινωνεί με τους αποδέκτες της, που είναι το κοινό. Για μένα σήμερα «γράφω» σημαίνει να με σταματάει ένας φίλος στον δρόμο και να μου λέει «μου άρεσε πολύ η ιστορία που έγραψες. Πότε θα γράψεις μιαν άλλη;» Τότε καταλαβαίνω ότι αυτό που έγραψα δεν έκανε καλό μόνο στη δική μου ψυχή αλλά και σε ακόμη μιαν άλλη. Το δόσιμο λοιπόν είναι ένα στοιχείο που με ωθεί στο γράψιμο, γι’ αυτό και μ’ αρέσει να ανεβάζω ελεύθερα στο διαδίκτυο διηγήματα και ποιήματά μου να διαβάζουν οι άνθρωποι.
Τι θα βρούμε μέσα στα «χαρτόκουτα που δεν έχουν φινιστρίνια»;
Αυτή η συλλογή διηγημάτων περιλαμβάνει δυο θεματικές ενότητες όπως τις είχα ταξινομήσει στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού της επαρχίας και οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια του ίδιου παιδιού που μεγάλωσε. Ο τόπος είναι ο γενέθλιος τόπος, η γη της Μακεδονίας, οι πόλεις της και φυσικά η Θεσσαλονίκη. Θα βρει κανείς στα διηγήματα αυτά και την πρώιμη, αλλά και την πιο ώριμη γραφή μου, να πλέκω ιστορίες που πατάνε πάνω σε προσωπικά βιώματα αλλά και βιώματα τρίτων, στα οποία κοινή συνισταμένη πάντα είναι το απρόσμενο τέλος.
Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;Ενίοτε με χιούμορ, ενίοτε με τραγικότητα αλλά και μεταφυσική διάθεση, θέλω να δείξω στους αναγνώστες μου ότι τα μικρά της ζωής είναι αυτά που έχουν αξία, αυτά που την κάνουν φωτεινή, όσο κι αν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε μέσα στη σκοτούρα της. Γι’ αυτό οι ήρωές μου είναι φτωχοί άνθρωποι της επαρχίας και μικροαστοί της πόλης, σε ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα φθοράς αλλά και αθανασίας της μνήμης.
Γιατί επιλέξατε τον κόσμο του διηγήματος και όχι κάποιο άλλο είδος της λογοτεχνίας;
Συνηθίζω να αυτοπροσδιορίζομαι ως διηγηματογράφος αν και έχω γράψει μέχρι στιγμής τρία μυθιστορήματα και μια νουβέλα. Υπερασπίζομαι με πάθος τη σύντομη φόρμα για τις δυνατές συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει στον αναγνώστη χωρίς να τον κουράσει. Επειδή έχω γράψει και ποίηση, ο λόγος μου πάντα ήταν λιτός και σύντομος σε σημείο να πιστεύω ότι δεν μπορώ να γράψω ένα εκτενές έργο όπως μυθιστόρημα. Η πρώτη μου άλλωστε επαφή με τη λογοτεχνία ήταν στα 13 μου με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη που με συνεπήραν. Ο συμπυκνωμένος λόγος του διηγήματος είναι που με ερεθίζει, τη στιγμή της έκρηξής του, όταν γεμίζει το μυαλό του αναγνώστη με χρώματα και εικόνες. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω καλά, μόνο οι αναγνώστες μπορούν να το πουν αυτό. Συνεχίζω να γράφω διηγήματα, παρότι για ένα διάστημα τα είχα εγκαταλείψει προκειμένου να τελειώσω το τρίτο μου μυθιστόρημα.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;
Διαβάζω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου και σταματώ το διάβασμα συνήθως όταν γράφω. Το διάβασμα βοηθάει τον συγγραφέα να γράψει και να γίνει καλύτερος. Θαυμάζω πολλούς συγγραφείς. Θα ήθελα ας πούμε να έγραφα τα διηγήματα των λατινοαμαρικάνων Κορτάζαρ και Αρτλ ή τα μυθιστορήματα του Ζοζέ Σαραμάγκου. Εκείνο όμως που θα ήθελα πάρα πολύ να το είχα γράψει εγώ είναι «Ο γέρος και η Θάλασσα» του Χεμινγουέι. Με ιντριγκάρουν οι απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων που τους περιφρόνησε η ιστορία, ενώ είχαν να πουν πολλά. Εκεί έγκειται και η αξία του συγγραφέα.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Να ζεις την κάθε στιγμή (όχι σαν να είναι η τελευταία, αλλά σαν να είναι η πρώτη στιγμή της ζωής σου στη γη.)
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Πρόσφατα το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψα πριν επτά χρόνια περίπου με τίτλο CAVE CANEM βραβεύτηκε στον 2ο διαγωνισμό μυθιστορήματος των eyelands.gr και θα εκδοθεί από τις Συνεργατικές Εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το μυθιστόρημα αυτό θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη με τον ελληνικό του τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο». Δυο ακόμη μυθιστορήματά μου, μια αστυνομική νουβέλα και μια συλλογή διηγημάτων, δεν έχουν βρει ακόμη στέγη και περιμένουν στη ράδα.
Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος συνομιλεί με τη Βούλα Παπατσιφλικιώτη
25.02.2018 | Συνεντεύξεις
Ξεκινάει το ταξίδι του στον κόσμο της λογοτεχνίας μέσα από μία συλλογή διηγημάτων!
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη γραφή;
Από μικρός έγραφα σποραδικά, αλλά συστηματικά γράφω από τα φοιτητικά μου χρόνια, κυρίως ποίηση και μικρές ιστορίες, τα οποία και κρατούσα κρυμμένα στο συρτάρι για πολλά χρόνια από φυσική συστολή και φόβο για την αξία τους.
Τι σημαίνει «γράφω» για σας;
Καταρχάς ήταν η εσωτερική ανάγκη να εκφρασθώ και να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, να ψάξω βαθύτερα για κρυμμένα μυστικά της ζωής μέσα σε ένα μοναχικό περιβάλλον, ώσπου συνειδητοποίησα ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να γράφει μόνο για κείνον, πρέπει να ξεφύγει από τον νάρκισσο που τον περιορίζει και να γράψει για τους ανθρώπους γύρω του, για τους αναγνώστες. Η γραφή μένει απότιστη και στο τέλος ξεραίνεται αν δεν επικοινωνεί με τους αποδέκτες της, που είναι το κοινό. Για μένα σήμερα «γράφω» σημαίνει να με σταματάει ένας φίλος στον δρόμο και να μου λέει «μου άρεσε πολύ η ιστορία που έγραψες. Πότε θα γράψεις μιαν άλλη;» Τότε καταλαβαίνω ότι αυτό που έγραψα δεν έκανε καλό μόνο στη δική μου ψυχή αλλά και σε ακόμη μιαν άλλη. Το δόσιμο λοιπόν είναι ένα στοιχείο που με ωθεί στο γράψιμο, γι’ αυτό και μ’ αρέσει να ανεβάζω ελεύθερα στο διαδίκτυο διηγήματα και ποιήματά μου να διαβάζουν οι άνθρωποι.
Τι θα βρούμε μέσα στα «χαρτόκουτα που δεν έχουν φινιστρίνια»;
Αυτή η συλλογή διηγημάτων περιλαμβάνει δυο θεματικές ενότητες όπως τις είχα ταξινομήσει στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού της επαρχίας και οι άνθρωποι μέσα από τα μάτια του ίδιου παιδιού που μεγάλωσε. Ο τόπος είναι ο γενέθλιος τόπος, η γη της Μακεδονίας, οι πόλεις της και φυσικά η Θεσσαλονίκη. Θα βρει κανείς στα διηγήματα αυτά και την πρώιμη, αλλά και την πιο ώριμη γραφή μου, να πλέκω ιστορίες που πατάνε πάνω σε προσωπικά βιώματα αλλά και βιώματα τρίτων, στα οποία κοινή συνισταμένη πάντα είναι το απρόσμενο τέλος.
Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;Ενίοτε με χιούμορ, ενίοτε με τραγικότητα αλλά και μεταφυσική διάθεση, θέλω να δείξω στους αναγνώστες μου ότι τα μικρά της ζωής είναι αυτά που έχουν αξία, αυτά που την κάνουν φωτεινή, όσο κι αν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε μέσα στη σκοτούρα της. Γι’ αυτό οι ήρωές μου είναι φτωχοί άνθρωποι της επαρχίας και μικροαστοί της πόλης, σε ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα φθοράς αλλά και αθανασίας της μνήμης.
Γιατί επιλέξατε τον κόσμο του διηγήματος και όχι κάποιο άλλο είδος της λογοτεχνίας;
Συνηθίζω να αυτοπροσδιορίζομαι ως διηγηματογράφος αν και έχω γράψει μέχρι στιγμής τρία μυθιστορήματα και μια νουβέλα. Υπερασπίζομαι με πάθος τη σύντομη φόρμα για τις δυνατές συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει στον αναγνώστη χωρίς να τον κουράσει. Επειδή έχω γράψει και ποίηση, ο λόγος μου πάντα ήταν λιτός και σύντομος σε σημείο να πιστεύω ότι δεν μπορώ να γράψω ένα εκτενές έργο όπως μυθιστόρημα. Η πρώτη μου άλλωστε επαφή με τη λογοτεχνία ήταν στα 13 μου με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη που με συνεπήραν. Ο συμπυκνωμένος λόγος του διηγήματος είναι που με ερεθίζει, τη στιγμή της έκρηξής του, όταν γεμίζει το μυαλό του αναγνώστη με χρώματα και εικόνες. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω καλά, μόνο οι αναγνώστες μπορούν να το πουν αυτό. Συνεχίζω να γράφω διηγήματα, παρότι για ένα διάστημα τα είχα εγκαταλείψει προκειμένου να τελειώσω το τρίτο μου μυθιστόρημα.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να είχατε γράψει;
Διαβάζω οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου και σταματώ το διάβασμα συνήθως όταν γράφω. Το διάβασμα βοηθάει τον συγγραφέα να γράψει και να γίνει καλύτερος. Θαυμάζω πολλούς συγγραφείς. Θα ήθελα ας πούμε να έγραφα τα διηγήματα των λατινοαμαρικάνων Κορτάζαρ και Αρτλ ή τα μυθιστορήματα του Ζοζέ Σαραμάγκου. Εκείνο όμως που θα ήθελα πάρα πολύ να το είχα γράψει εγώ είναι «Ο γέρος και η Θάλασσα» του Χεμινγουέι. Με ιντριγκάρουν οι απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων που τους περιφρόνησε η ιστορία, ενώ είχαν να πουν πολλά. Εκεί έγκειται και η αξία του συγγραφέα.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;
Να ζεις την κάθε στιγμή (όχι σαν να είναι η τελευταία, αλλά σαν να είναι η πρώτη στιγμή της ζωής σου στη γη.)
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Πρόσφατα το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψα πριν επτά χρόνια περίπου με τίτλο CAVE CANEM βραβεύτηκε στον 2ο διαγωνισμό μυθιστορήματος των eyelands.gr και θα εκδοθεί από τις Συνεργατικές Εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το μυθιστόρημα αυτό θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη με τον ελληνικό του τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο». Δυο ακόμη μυθιστορήματά μου, μια αστυνομική νουβέλα και μια συλλογή διηγημάτων, δεν έχουν βρει ακόμη στέγη και περιμένουν στη ράδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου