Πάρα πολλή ευτυχία (Too much happiness) της Άλις Μονρό (Alice Munro)

Περιγραφή

Η συλλογή ιστοριών Πάρα πολλή ευτυχία (Too much happiness) της βραβευμένης με Man Booker International 2009 Άλις Μονρό (Alice Munro). Με απλότητα και ευκολία η σπουδαία αυτή συγγραφέας για άλλη μια φορά συμπλέκει τραγικές καταστάσεις με πολύπλοκα συναισθήματα σε ιστορίες που έχουν το κοινό θέμα πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να δεχτούν και συχνά να υπερβούν τραγικά γεγονότα της ζωής τους. Το βιβλίο της αυτό, καθηλωτικό, προκλητικό και σε μερικά σημεία τολμηρό, αποδεικνύει γιατί η καναδέζα Άλις Μονρό, η οποία έχει διακριθεί τρεις φορές με την υψηλότερη λογοτεχνική διάκριση στη χώρα της, το Governor General's Literature Award, είναι, όπως χαρακτηριστικά λένε πολλοί καταξιωμένοι συγγραφείς και έγκυροι κριτικοί, από τις πιο γνωστές και σημαντικές διηγηματογράφους παγκοσμίως. Το βιβλίο έχει μέχρι στιγμής μεταφραστεί και εκδοθεί σε δώδεκα χώρες.

Στην Καναδή Munro το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Αποδέκτρια ήδη πολλών και σημαντικών βραβείων -ανάμεσά τους και το Διεθνές Man Booker του 2009- στις αρχές του καλοκαιριού η Munro είχε δηλώσει πως μάλλον δεν θα ξαναγράψει πια. Με κάθε διήγημα, όμως, που έγραψε ώς τώρα κατάφερε «να φτάσει το βάθος και την ακρίβεια που οι περισσότεροι μυθιστοριογράφοι πετυχαίνουν με το σύνολο του έργου τους», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.

Τα καλά νέα έπιασαν την 82χρονη συγγραφέα κυριολεκτικά στον ύπνο, στο σπίτι μιας από τις κόρες της στη Βρετανική Κολούμπια - εξ ου και η αδυναμία της Σουηδικής Ακαδημίας να την εντοπίσει και να της τα ανακοινώσει επίσημα. 

Η αλήθεια είναι πως ούτε η ίδια φανταζόταν πως θα ειδικευόταν στη μικρή φόρμα. Δεν είχε τέτοια πρόθεση. Μεγάλα μυθιστορήματα φιλοδοξούσε κι εκείνη να γράψει, καρπούς ενδελεχούς σχεδιασμού και πολύχρονης αφοσίωσης. Οπως όμως έχει ομολογήσει, όποτε έμπαινε στην περιπέτεια, «κάποιο παιδί θ' αρρώσταινε, κάποιοι συγγενείς θα έρχονταν να μείνουν σπίτι, κάποια ανάγκη θα προέκυπτε στο νοικοκυριό, κι όλη η προεργασία ακυρωνόταν όπως σήμερα μπορεί να καταστραφεί ό,τι έχεις γράψει στο κομπιούτερ από μια πτώση στην τάση του ηλεκτρικού...».

Κόρη ενός κτηνοτρόφου και μιας δασκάλας, γεννημένη το 1931 σε μια μικρή πόλη του Οντάριο, η Alice Munro υπήρξε από παιδί φανατική αναγνώστρια και, μολονότι δημοσίευσε την πρώτη από τις εννιά συλλογές διηγημάτων της στα 37 της, η ενασχόλησή της με το γράψιμο κρατάει από τα μαθητικά της χρόνια. Πηγαίνοντας στο κολέγιο ήξερε πως μόνο συγγραφέας μπορούσε να γίνει, καθώς δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για μακρόχρονες πανεπιστημιακές σπουδές. Στο πανεπιστήμιο του Οντάριο γνώρισε και τον πρώτο της σύζυγο, Τζέιμς, το επώνυμο του οποίου φέρει ακόμη, και στα 21 της μετακόμισε μαζί του στο Βανκούβερ. Εκεί γέννησε και τα τέσσερα παιδιά τους -ένα από τα οποία δεν έζησε παρά λίγες μέρες- κι εκεί άνοιξαν το βιβλιοπωλείο «Munro's book», όπου εργαζόταν κι η ίδια, καλύπτοντας παράλληλα κι όλες τις ανάγκες του νοικοκυριού.

Το 1972 ο γάμος τους διαλύεται κι η Munro, έχοντας ήδη τιμηθεί με τη μεγαλύτερη λογοτεχνική διάκριση του Καναδά, το Governor General's Literary Award, για την παρθενική της συλλογή «Danse of the Happy Shades», εγκαθίσταται ως υπότροφος συγγραφέας στο πανεπιστήμιο του Οντάριο και τέσσερα χρόνια αργότερα επιστρέφει στη γενέτειρά της, μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, τον γεωγράφο Τζέραλντ Φρέμλιν, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο. Τα χρόνια που μοιράστηκαν οι δυο τους, υπήρξαν για την ίδια και τα πλέον δημιουργικά. Όλη η πεζογραφική παραγωγή της Munro έχει για φόντο μικρές επαρχιακές πόλεις του Καναδά και το υλικό της είναι πάντα αντλημένο απ' ό,τι σηματοδοτεί τη ζωή: επιθυμίες, διλήμματα, απώλειες, στόχοι, πείσμα, αρρώστιες, αντοχή. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει δύο συλλογές της, οι «Μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει» και «Πάρα πολλή ευτυχία», το 2003 και το 2010 αντίστοιχα (εκδ. Μεταίχμιο).